สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 774

บทที่ 774 ลอบสังหาร

บทที่ 774 ลอบสังหาร

กลางดึก

มู่ซืออวี่ยืนอยู่หน้าแผนที่ พลางเอานิ้ววาดวงกลมลงบนจุดต่าง ๆ

หลี่กู่หยวนเดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วเอ่ยว่า “อาจารย์ ร่างกายของท่านทนต่อไปไม่ได้นะขอรับ”

“เหตุใดเจ้าไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ กลับมาทำอะไร” มู่ซืออวี่หันกลับไปมองแวบหนึ่ง “หากเป็นเช่นนี้ต่อไป แม่ของเจ้าจะต้องตำหนิข้าเป็นแน่ เจ้าเป็นศิษย์ข้า บัดนี้กลับรู้สึกว่ากตัญญูกว่าลูกชายข้าเสียอีก”

“เช่นนั้นข้าควรเรียก ‘ท่านแม่’ หรือไม่?” หลี่กู่หยวนเอ่ยยิ้ม ๆ

มู่ซืออวี่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “นับวันเจ้าชักจะหนังหนาขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”

“ฮ่า ๆๆๆ” หลี่กู่หยวนดูไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย “หากไม่เป็นคนหนังหนา พวกเราสองแม่ลูกคงอยู่มาไม่ถึงวันนี้! ข้าจะถือเสียว่าอาจารย์ชม”

มู่ซืออวี่หัวเราะออกมา นางรู้สึกว่าคำพูดของเขาก็ไม่ได้ผิดอะไร

“อาจารย์ แม่น้ำสายนี้มีปัญหาอะไรหรือ?” หลี่กู่หยวนเห็นมู่ซืออวี่วาดวงกลมลงบนแผนที่หลายวง หนึ่งในนั้นคือแม่น้ำสายหนึ่ง

“ไม่มีปัญหา” มู่ซืออวี่เอ่ย “เพียงแต่ข้ามีความคิดหนึ่งจึงอยากจะลองวางแผนดู”

“อาจารย์ หากมีงานสำคัญอะไร เช่นนั้นก็มอบให้ศิษย์ทำเถิด! ข้าอยากสร้างคุณงามความชอบมากกว่านี้” หลี่กู่หยวนเอ่ยอย่างประจบประแจง “ไม่ว่าจะอันตรายเพียงใดล้วนไม่เป็นปัญหา ท่านก็รู้ ข้าหัวดี!”

“ในเมื่อเจ้ากล่าวเช่นนั้น ข้าก็มีงานหนึ่งมอบหมายให้เจ้าทำจริง ๆ” มู่ซืออวี่กวักมือเรียกเขา “เจ้าเข้ามาใกล้ ๆ เรื่องนี้เป็นความลับ จะให้ผู้ใดรู้ไม่ได้เป็นอันขาด”

หลี่กู่หยวนพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก หลังจากได้ยินคำแนะนำของมู่ซืออวี่ รอนางกล่าวจบ เขาก็ประกบมือคำนับแล้วเดินออกไป

ลู่จื่ออวิ๋นนำอาหารมื้อดึกเข้ามา เดินสวนกับหลี่กู่หยวนพอดี

“ช้าก่อน” ลู่จื่ออวิ๋นร้องเรียก “แม่ครัวเพิ่งทำของว่างเสร็จ ท่านอยากลองชิมดูหน่อยหรือไม่?”

หลี่กู่หยวนมองของว่างหน้าตาประณีตสวยงามเหล่านั้น แล้วเอ่ยปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ข้าไม่กินแล้ว รอข้าเตรียมการตามที่อาจารย์มอบหมายเสร็จจะกลับมาขอกินอีกครั้ง ถึงตอนนั้นศิษย์น้องอย่าได้ขี้งกเล่า ข้าไปล่ะ!”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้าไปแล้วเอ่ยกับมารดา “ท่านแม่ลำเอียง งานสำคัญท่านมอบหมายให้ศิษย์พี่ทำ ไม่มอบให้ข้า เป็นเพราะข้าเป็นสตรีใช่หรือไม่?”

“เจ้าก็มีงานสำคัญเช่นกัน” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าไปเฝ้าคนให้เร่งทำเสื้อกันฝนและรองเท้าใส่ฤดูฝนหรือ?”

“แม้ตอนนี้อากาศไม่ได้ร้อนแผดเผา ทว่าฟ้าก็ยังโปร่งสวยงาม เหตุใดจู่ ๆ เราต้องทำอุปกรณ์กันฝนมากมายเพียงนั้นเล่าเจ้าคะ?”

“หนูน้อย เจ้าไม่ได้กลิ่นชื้นในอากาศหรือ? ฝนอาจมาได้ทุกเมื่อ ถึงตอนนั้นก็สายเกินกว่าจะห้ามไม่ให้มันตกแล้ว”

รถม้าโงนเงนไปมา มู่ซืออวี่เอนตัวพิงผนังรถม้า เปลือกตาเคลื่อนปิดลง จากนั้นนางก็ค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

เจ๋อหลานยกมือขึ้นทำท่าเงียบปากให้ชิงไต้ แล้วใช้เสื้อคลุมห่มให้ผู้เป็นนาย

ทันใดนั้นเอง รถม้าก็หยุดลงพร้อมเสียงดังกึกกัก

มู่ซืออวี่สะดุ้งตื่น

“เจ้าขับรถม้าอย่างไรกัน?” เจ๋อหลานโมโหจึงตะโกนพูดกับคนขับรถม้าที่อยู่ด้านนอก

คนขับรถม้าไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

เจ๋อหลานสังเกตได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องจึงแหวกม่านออกดู พบว่าคนขับรถม้าหายไปแล้ว

คนชุดดำหลายคนโรยตัวลงมากลางอากาศ

“ปกป้องฮูหยิน!” เจ๋อหลานตกตะลึง

นางรุดออกไปเผชิญหน้ากับชายชุดดำ ขณะที่ชิงไต้อยู่ในรถม้าคอยปกป้องมู่ซืออวี่

รถม้าได้รับการปรับแต่งแล้ว ขอเพียงแค่ปิดให้สนิท ไม่ว่าจะเป็นดาบหรือลูกธนูก็ไม่อาจทลายมันได้

ด้านนอก นอกจากเจ๋อหลานแล้วยังมีผู้คุ้มกันลับอีกหลายคน

เสียงการต่อสู้กันดังขึ้น

มู่ซืออวี่ฟังเสียงการปะทะข้างนอกแล้วเอ่ยกับชิงไต้ “เจ้าก็ออกไปช่วยเถิด”

“ฮูหยิน บ่าวมีหน้าที่ปกป้องท่านเจ้าค่ะ”

เสียงดาบตัดผ่านเนื้อดังชัดเจนเป็นพิเศษ