สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 807

บทที่ 807 เจ้าต้องการแต่งงานกับข้าหรือไม่

บทที่ 807 เจ้าต้องการแต่งงานกับข้าหรือไม่

“ผู้อาวุโส” มู่เจิ้งหานลุกขึ้นมา “ในสายตาของข้า เสี่ยวจู๋รักษาโรคช่วยชีวิตคน ควรค่าแก่ฉายาหมอเทวดา นางเป็นคนจิตใจดี ช่วยชีวิตคนมาไม่น้อย เป็นผู้มีพระคุณของผู้คนมากมาย ข้ารู้ว่าตนเองอาจเอื้อมนาง เพียงแต่ข้ายังอยากแสดงความรู้สึกของตน ข้าสัญญาว่าชั่วชีวิตนี้จะมีเสี่ยวจู๋เป็นภรรยาเพียงผู้เดียว จะไม่รับอนุ หลังจากเสี่ยวจู๋แต่งให้ข้าแล้ว นางอยากใช้ชีวิตอย่างไรก็ใช้ชีวิตอย่างนั้น ไม่จำเป็นต้องบีบบังคับตนให้เป็นฮูหยินขุนนาง พี่หญิงของข้าเป็นฮูหยินอัครมหาเสนาบดี พี่เขยข้าแต่ไรมายังไม่เคยควบคุมนาง พี่เขยข้าครองครู่กับภรรยาเพียงหนึ่งเดียวไปชั่วชีวิตของเขาได้ ข้าก็ทำได้เช่นกัน”

“เสี่ยวจู๋ เจ้าออกมาเถอะ!” เทพโอสถตะโกนไปทางด้านหลังฉากบังตา

อินอิ๋งจู๋เดินออกมาจากด้านหลังฉากบังตา

ผู้ที่เดินออกมาพร้อมกับนางคือผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ของหุบเขาเทพโอสถ

อินอิ๋งจู๋เติบโตมาในหุบเขาเทพโอสถ ทุกคนรักนาง เห็นนางเป็นลูกสาว บัดนี้มู่เจิ้งหานมาเพื่อสู่ขอนาง สำหรับหุบเขาเทพโอสถแล้วกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่ แน่นอนว่าย่อมต้องเรียกทุกคนมารวมตัวกันเพื่อหารือ

มู่เจิ้งหานหันไปมองอินอิ๋งจู๋

อินอิ๋งจู๋ถูกเขาจ้องมองจนทำตัวไม่ถูกจึงหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายขึ้นมาอย่างหาได้ยาก

ปกตินางตรวจคนไข้มาก็มาก ในหมู่คนไข้เหล่านั้นก็มีชายหนุ่มเช่นกัน อีกทั้งในหมู่คนเหล่านั้นก็มีผู้ที่หน้าตาดี ทว่าในสายตาของอินอิ๋งจู๋ คนเหล่านั้นเดิมทีก็ไม่ได้ทำให้นางสั่นไหวแม้แต่น้อย บัดนี้เพียงแค่มู่เจิ้งหานจ้องมองนางตรง ๆ กลับรู้สึกเอียงอายขึ้นมา

“เสี่ยวจู๋ เจ้าว่ามาเถอะ! เจ้ายินดีหรือไม่?” เทพโอสถเอ่ยถาม

อินอิ๋งจู๋หันไปมองมู่ซืออวี่ “ฮูหยิน ข้าเป็นสตรีบ้านนอก ไม่อาจเป็นฮูหยินขุนนางได้”

“บังเอิญเสียจริง สกุลลู่เราล้วนมาจากครอบครัวคนบ้านนอกเช่นกัน” มู่ซืออวี่เอ่ย “เจ้าคิดว่าฮูหยินขุนนางเป็นอย่างไร? ยามเบื่อหน่ายก็ไปดื่มชากับสตรีในเรือนหลัง เทียบกันว่าเครื่องประดับที่ผู้ใดซื้อมางามกว่า ชาดที่ผู้ใดซื้อมาดูดึงดูดใจกว่า บุรุษบ้านใดรับอนุน้อย ๆ มาอย่างนั้นหรือ? หากจะกล่าวถึงฮูหยินขุนนางประเภทนี้ ไม่ต้องเอ่ยถึงเจ้า เพราะแม้กระทั่งข้าก็เป็นไม่ได้ เจ้าคิดว่าข้ามีเวลาว่างมาเล่นกับพวกเขาหรือ?”

“หากวันหนึ่งข้าแต่งงานกับใต้เท้ามู่จริง ๆ และภรรยาผู้บังคับบัญชาของใต้เท้ามู่สร้างความลำบากให้ข้า ข้าทนไม่ไหววางยานางขึ้นมา อาจจะไม่ได้วางยาถึงตาย ทว่าเช่นนี้อาจสร้างความขุ่นเคืองให้ผู้บังคับบัญชาของเขา เป็นภัยต่อตำแหน่งของเขา…”

“ไม่จำเป็นต้องถามพี่หญิงของข้า ข้าจะตอบเจ้าแทนนางเอง” มู่เจิ้งหานเอ่ย “พระนางฮองเฮาเป็นคนจิตใจดี ไม่สร้างความลำบากให้เจ้าอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่ได้เอ่ยถึงพระนางฮองเฮา เช่นนั้นเจ้าคิดว่าในแผ่นดินนี้ยังมีผู้ใดมีตำแหน่งสูงกว่าอัครมหาเสนาบดีลู่พี่เขยของข้าอีกเล่า?”

ทุกคน “…”

ถึงแม้นี่จะเป็นความจริง ทว่าไม่อ่อนน้อมถ่อมตนเช่นนี้ จะหยิ่งผยองเกินไปหรือไม่?

เอาเถอะ! ผู้ใดบอกให้พี่สาวของเขาเป็นฮูหยินลู่ มีคุณสมบัติให้หยิ่งผยองเช่นนี้จะผิดได้อย่างไร

บางคนอาจกล่าวว่าถึงอย่างไรลู่อี้ก็ไม่ใช่ฮ่องเต้ ไม่แน่ว่าอาจทำให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธขึ้นมา จนท้ายที่สุดถูกตัดสินประหารทั้งสกุลก็ได้

อย่างไรก็ตาม หากลู่อี้เป็นเพียงลู่อี้ ย่อมไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ทว่า บารมีของสกุลลู่ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในขั้นที่ราชวงศ์จะกล้าลงมืออย่างง่ายดายอีกต่อไปแล้ว

“ข้าอยากมาสู่ขอเจ้าแต่งงาน ไม่ได้มาสู่ขอในฐานะน้องชายของฮูหยินลู่ และไม่ได้มาสู่ขอในฐานะขุนนาง หากแต่มาในฐานะบุรุษธรรมดาผู้หนึ่งที่ต้องการแต่งงานกับสตรีที่ตนเลือก เจ้าเพียงแค่ต้องตรึกตรองว่าเจ้าต้องการแต่งงานกับข้าหรือไม่ ไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองไปถึงสิ่งอื่นใด ไม่ว่าภายหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้น ข้ายินดีปกป้องคุ้มครองเจ้าจากลมฝน” มู่เจิ้งหานมองอินอิ๋งจู๋ด้วยสายตารักใคร่

มู่ซืออวี่รู้สึกขนลุกเกรียวไปทั่วทั้งร่าง