สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 809

บทที่ 809 อยากให้ข้าพระราชทานอะไรให้

บทที่ 809 อยากให้ข้าพระราชทานอะไรให้

“ท่านวางใจอะไร?”

“ข้าวางใจว่าชีวิตน้อย ๆ ของข้าจะยังครบถ้วนสมบูรณ์” ฉีเซียวขึ้นรถม้า “ตอนนี้เอวข้าไม่ค่อยดีนัก นั่งรถม้าไปจะดีกว่า!”

ลู่อี้ที่ขี่ม้าเอ่ยกับฉีเซียวที่อยู่ในรถม้า “อันที่จริงหากท่านไม่ต้องการกลับไป ข้าบอกฝ่าบาทให้ได้ อย่างไรเสียก็แค่แม่ทัพเอวไม่ดีผู้หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกอะไร”

“ไม่ต้องละ ข้ากลับไปเมืองหลวงจะดีกว่า! พวกท่านล้วนไปหมดแล้ว ข้าจะรั้งอยู่ทำอะไร? หรือจะให้วัน ๆ ข้าไปดูไร่ดูนามองพวกเขาเกี่ยวข้าวหรือ?”

“ได้ เช่นนั้นก็ไปเถอะ ร่วมทางไปพร้อมกัน”

ลู่จื่ออวิ๋นเติบโตเป็นหญิงสาวอายุสิบแปดปีแล้ว

บัดนี้รูปโฉมโนมพรรณของนางดูเป็นสาวขึ้นมาอีกเล็กน้อย เป็นวัยที่เสน่ห์สะพรั่งดั่งดอกไม้ที่สุด

ลู่จื่อชิงเกล้าผมเป็นซาลาเปาสองข้างเล็ก ๆ ดูน่ารัก นางพิงอยู่กับหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกแล้วเอ่ยว่า “ห่านป่าตัวนั้นบินเร็วจริง ๆ”

ลู่จื่ออวิ๋นกำลังจะกล่าวบางอย่าง ครั้นนางหันหน้ามาก็เห็นลู่จื่อชิงกำลังเล็งธนูไปยังทิศทางของห่านป่าตัวนั้น

นางอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เจ้าเองก็บอกว่ามันบินเร็วมาก ยังคิดจะยิงมันร่วงอีกหรือ?”

ลู่จื่อชิงไม่ตอบ ในทางกลับกันนางง้างธนูในองศาที่พอเหมาะ เล็งตามทิศทางที่ห่านป่าตัวนั้นบินไป

ลูกธนูพุ่งออกไปในบัดดล

รอยยิ้มบนใบหน้าลู่จื่ออวิ๋นเลือนหายไป

ธนูดอกนี้ของลู่จื่อชิง เห็นได้ชัดว่านางรู้วิธียิงจริง ๆ ท่าทางการเล็งของนางถูกต้อง แสดงว่าได้รับคำชี้แนะมา

นางไม่ได้ไม่ต้องการให้ลู่จื่อชิงเรียนยิงธนู หากแต่ครอบครัวไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กกำลังเรียนยิงธนูอยู่ เช่นนั้นนางเรียนมาจากผู้ใด?

ก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่ามีบ่าวบางคนล่อลวงนายตนเอง เห็นว่านายตนเองเป็นพวกเขาโง่เขลา ใช้กลอุบายหลอกล่อให้นายตนทำในสิ่งที่ตนต้องการ นางกังวลว่าน้องสาวจะถูกหลอกจึงอยากตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างเสียก่อน

ลู่จื่ออวิ๋นอยากถาม แต่เมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นของลู่จื่อชิง นางจึงตัดสินใจว่าจะคอยสังเกตดู หากมีบ่าวรับใช้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จริง ๆ ก็อย่าได้หาว่านางไม่ปรานี

ตอนนี้อย่าเพิ่งไปขัดน้องสาวที่กำลังอารมณ์ดีเลย เพราะถึงอย่างไรประเดี๋ยวพวกเขาก็กลับถึงเมืองหลวง ถึงตอนนั้นนางคงพบ ‘ของเล่น’ ใหม่แล้ว

“คุณหนู นี่เป็นห่านป่าที่ท่านยิงหรือขอรับ?”

บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งหิ้วห่านป่าตัวหนึ่งเดินมาหา

“ว้าว ข้ายิงถูกแล้วจริง ๆ” ลู่จื่อชิงปรบมือด้วยความดีใจ “บอกผู้ดูแลรับผิดชอบอาหารมื้อกลางวันนำมันไปย่าง ข้าจะให้ท่านพ่อท่านแม่กินเพื่อแสดงความกตัญญู”

“ขอรับ”

บ่าวรับใช้หิ้วห่านป่าเดินจากไป

ฉีเซียวนั่งอยู่ในรถม้า ในมือถือตัวหมากเอาไว้ ผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเป็นคนสนิทของเขา

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากรถม้าด้านหลัง มุมปากของฉีเซียวจึงหยักยกขึ้น

คนสนิทของเขาเอ่ยว่า “คุณหนูรองสกุลลู่ผู้นี้ไม่เหมือนคนสกุลลู่เลยนะขอรับ”