สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 824

บทที่ 824 ส่งลู่จื่ออวิ๋นไปแต่งงานแดนไกล

บทที่ 824 ส่งลู่จื่ออวิ๋นไปแต่งงานแดนไกล

ไปส่งกันพันลี้ ในที่สุดก็ต้องเเยกจากกัน

ทุกคนในสกุลลู่ส่งลู่จื่ออวิ๋นไปเมืองซานหลิน

มู่ซืออวี่พูดกับเซี่ยเฉิงจิ่นว่า “อาณาจักรเหลียงจะต้องบุกเข้ามาอย่างแน่นอน และกองทัพเรือของอาณาจักรเหลียงก็มีอำนาจมากเช่นกัน เรื่องนี้ อาณาจักรเฟิ่งหลินไม่เข้มแข็งเท่าอาณาจักรเหลียง เรือเหล่านี้ของสกุลลู่จะพาพวกเจ้าไปที่ชายฝั่งอาณาจักรเฟิ่งหลิน เมื่อไปถึงไม่ต้องส่งเรือกลับมา เพราะทั้งหมดนี้ถือเป็นสินเดิมของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าต้องศึกษาพวกมันให้ดีเพื่อฝึกทัพเรือ หากมีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจ เจ้าสามารถถามเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ได้ คนสติปัญญาเฉียบแหลมเช่นนาง ไม่ควรถูกขังให้อยู่เฉย ๆ ในวังหลัง”

“ไม่ต้องห่วงท่านแม่ยาย อวิ๋นเอ๋อร์สามารถทำทุกอย่างที่นางชอบได้ ข้าจะไม่มีทางขังนางไว้ในวังหลังเฉย ๆ” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยสัญญา “ขอบคุณท่านแม่ยายสำหรับของขวัญชิ้นนี้ด้วย สักวันลูกเขยคนนี้จะต้องชดใช้ให้แน่นอน”

“ลูกเขยก็เหมือนลูกแท้ ๆ เจ้าเป็นลูกเขยของข้า ดังนั้นเจ้าก็คือลูกของข้า หากอาณาจักรเฟิ่งหลินต้องการความช่วยเหลือจากข้า เพียงแค่ส่งจดหมายมา ตราบใดที่ไม่ใช่คำขอที่หนักหนาเกินไป เราจะพยายามช่วยเจ้าอย่างดีที่สุด”

“ขอบคุณท่านแม่ยาย ขอบคุณท่านพ่อตา” เซี่ยเฉิงจิ่นจับมือของลู่จื่ออวิ๋น“ประตูแห่งอาณาจักรเฟิ่งหลินจะเปิดต้อนรับพวกท่านเสมอ หากท่านทั้งสองว่างก็สามารถมาเยี่ยมเยียนเราได้ทุกเมื่อ”

“ฉาวอวี่ ดูแลอวิ๋นเอ๋อร์ของเจ้าให้ดี” ลู่อี้เตือน

ลู่ฉาวอวี่ประสานมือแล้วพูดว่า “ท่านพ่อโปรดอย่ากังวลขอรับ”

ลู่อี้และภรรยาพร้อมด้วยลูกสองคนเฝ้าดูเรือรบแล่นออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ

สินเดิมของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์นั้นมากเกินกว่าจะบรรทุกลงเรือลำเดียวได้ จึงต้องใช้เรือสามลำบรรทุกไป แน่นอนว่านอกจากสินเดิมแล้ว ยังมีทหารที่ลู่ฉาวอวี่พาไปด้วย เนื่องจากมีผู้คนมากขึ้น เรือลำเดียวคงไม่อาจรองรับได้เพียงพอ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากอยู่กับพี่หญิงเจ้าค่ะ” ลู่จื่อชิงเบะปาก กำลังจะเริ่มร้องไห้

มู่ซืออวี่เช็ดน้ำตา “พี่สาวของเจ้ากำลังจะได้เป็นฮองเฮา เจ้าอย่างอแงนักเลย”

“ท่านอย่าหลอกข้า ข้าได้ยินมาว่าอาณาจักรเฟิ่งหลินอยู่ไกลมาก ต่อไปข้าจะไม่ได้พบนางทุกวันแล้ว” ลู่จื่อชิงทำหน้ามุ่ย “เมื่อข้าโตขึ้น ข้าไม่อยากแต่งเข้าบ้านผู้ชาย ข้าอยากให้ผู้ชายแต่งงานเข้าบ้านข้า”

มู่ซืออวี่ “…”

ลู่อี้กระแอมเบา ๆ “นั่นเป็นไปไม่ได้เลย”

มู่ซืออวี่เหลือบมองลู่อี้ “ท่านแค่ตามน้ำไปก็พอ!”

เซี่ยเฉิงจิ่นรู้ว่านางใจหาย เขาจึงไม่เร่งเร้า เพียงแค่สวมเสื้อคลุมให้นางเท่านั้น

“ลมพัดแรง”

ลู่จื่ออวิ๋นพยักหน้าเบา ๆ

“พี่ชายของข้าอยู่ที่ไหน?”

“เขาเข้าไปในเรือแล้ว”

หลี่กู่หยวนเดินออกมาแล้วเอ่ยว่า “อวิ๋นเอ๋อร์ ท่านเซี่ย พวกท่านกรุณาเข้ามาด้วยขอรับ”