สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 824

บทที่ 824 ส่งลู่จื่ออวิ๋นไปแต่งงานแดนไกล

บทที่ 824 ส่งลู่จื่ออวิ๋นไปแต่งงานแดนไกล

ไปส่งกันพันลี้ ในที่สุดก็ต้องเเยกจากกัน

ทุกคนในสกุลลู่ส่งลู่จื่ออวิ๋นไปเมืองซานหลิน

มู่ซืออวี่พูดกับเซี่ยเฉิงจิ่นว่า “อาณาจักรเหลียงจะต้องบุกเข้ามาอย่างแน่นอน และกองทัพเรือของอาณาจักรเหลียงก็มีอำนาจมากเช่นกัน เรื่องนี้ อาณาจักรเฟิ่งหลินไม่เข้มแข็งเท่าอาณาจักรเหลียง เรือเหล่านี้ของสกุลลู่จะพาพวกเจ้าไปที่ชายฝั่งอาณาจักรเฟิ่งหลิน เมื่อไปถึงไม่ต้องส่งเรือกลับมา เพราะทั้งหมดนี้ถือเป็นสินเดิมของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าต้องศึกษาพวกมันให้ดีเพื่อฝึกทัพเรือ หากมีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจ เจ้าสามารถถามเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ได้ คนสติปัญญาเฉียบแหลมเช่นนาง ไม่ควรถูกขังให้อยู่เฉย ๆ ในวังหลัง”

“ไม่ต้องห่วงท่านแม่ยาย อวิ๋นเอ๋อร์สามารถทำทุกอย่างที่นางชอบได้ ข้าจะไม่มีทางขังนางไว้ในวังหลังเฉย ๆ” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยสัญญา “ขอบคุณท่านแม่ยายสำหรับของขวัญชิ้นนี้ด้วย สักวันลูกเขยคนนี้จะต้องชดใช้ให้แน่นอน”

“ลูกเขยก็เหมือนลูกแท้ ๆ เจ้าเป็นลูกเขยของข้า ดังนั้นเจ้าก็คือลูกของข้า หากอาณาจักรเฟิ่งหลินต้องการความช่วยเหลือจากข้า เพียงแค่ส่งจดหมายมา ตราบใดที่ไม่ใช่คำขอที่หนักหนาเกินไป เราจะพยายามช่วยเจ้าอย่างดีที่สุด”

“ขอบคุณท่านแม่ยาย ขอบคุณท่านพ่อตา” เซี่ยเฉิงจิ่นจับมือของลู่จื่ออวิ๋น“ประตูแห่งอาณาจักรเฟิ่งหลินจะเปิดต้อนรับพวกท่านเสมอ หากท่านทั้งสองว่างก็สามารถมาเยี่ยมเยียนเราได้ทุกเมื่อ”

“ฉาวอวี่ ดูแลอวิ๋นเอ๋อร์ของเจ้าให้ดี” ลู่อี้เตือน

ลู่ฉาวอวี่ประสานมือแล้วพูดว่า “ท่านพ่อโปรดอย่ากังวลขอรับ”

ลู่อี้และภรรยาพร้อมด้วยลูกสองคนเฝ้าดูเรือรบแล่นออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ

สินเดิมของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์นั้นมากเกินกว่าจะบรรทุกลงเรือลำเดียวได้ จึงต้องใช้เรือสามลำบรรทุกไป แน่นอนว่านอกจากสินเดิมแล้ว ยังมีทหารที่ลู่ฉาวอวี่พาไปด้วย เนื่องจากมีผู้คนมากขึ้น เรือลำเดียวคงไม่อาจรองรับได้เพียงพอ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากอยู่กับพี่หญิงเจ้าค่ะ” ลู่จื่อชิงเบะปาก กำลังจะเริ่มร้องไห้

มู่ซืออวี่เช็ดน้ำตา “พี่สาวของเจ้ากำลังจะได้เป็นฮองเฮา เจ้าอย่างอแงนักเลย”

“ท่านอย่าหลอกข้า ข้าได้ยินมาว่าอาณาจักรเฟิ่งหลินอยู่ไกลมาก ต่อไปข้าจะไม่ได้พบนางทุกวันแล้ว” ลู่จื่อชิงทำหน้ามุ่ย “เมื่อข้าโตขึ้น ข้าไม่อยากแต่งเข้าบ้านผู้ชาย ข้าอยากให้ผู้ชายแต่งงานเข้าบ้านข้า”

มู่ซืออวี่ “…”

ลู่อี้กระแอมเบา ๆ “นั่นเป็นไปไม่ได้เลย”

มู่ซืออวี่เหลือบมองลู่อี้ “ท่านแค่ตามน้ำไปก็พอ!”

เซี่ยเฉิงจิ่นรู้ว่านางใจหาย เขาจึงไม่เร่งเร้า เพียงแค่สวมเสื้อคลุมให้นางเท่านั้น

“ลมพัดแรง”

ลู่จื่ออวิ๋นพยักหน้าเบา ๆ

“พี่ชายของข้าอยู่ที่ไหน?”

“เขาเข้าไปในเรือแล้ว”

หลี่กู่หยวนเดินออกมาแล้วเอ่ยว่า “อวิ๋นเอ๋อร์ ท่านเซี่ย พวกท่านกรุณาเข้ามาด้วยขอรับ”

“กล่าวโดยสรุปคือมีเรือเล็กทั้งหมดเก้าลำจากเรือใหญ่สามลำ ซึ่งเรือเก้าลำสามารถรองรับคนได้เก้าสิบคน หลังจากเดินทางสองสามครั้งด้วยวิธีนี้นี้ เราสามารถให้คนของเราหลายร้อยคนขึ้นฝั่งและแอบเข้าไปในดินแดนของชาวถูลา จากนั้นก็ชิงฆ่าศัตรูตอนที่ยังไม่ทันระวังตัวได้ ในขณะที่พวกเขากำลังสับสน พวกเราก็ถือโอกาสออกจากน่านน้ำนี้ นั่นจะช่วยประหยัดเวลาได้มากและหลีกเลี่ยงการต่อสู้ระยะประชิด” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านแม่ต้องการให้ท่านมาส่งข้า”

“พี่ใหญ่ ท่านไม่ได้รู้จักพี่หลี่มาก่อนจึงไม่รู้จักเขาดีนัก ท่านแม่ยกย่องเขามาก และตอนนี้ก็ปล่อยให้เขาทำกิจการมากมาย ท่านแม่ยังสอนพี่หลี่เรื่องการออกแบบกลไกต่าง ๆ ด้วย”

มู่ซืออวี่ต้องการผู้สืบทอด แต่ลูกศิษย์ที่รับมาก่อนหน้านี้ เหมาะสำหรับการออกแบบธรรมดาเท่านั้น การออกแบบทางกลไกต้องใช้สมองค่อนข้างมาก แม้แต่เฟิงเจิงที่ค่อนข้างฉลาดกว่าคนอื่นก็ไม่อาจแบกรับภาระนี้ได้ การปรากฏตัวของหลี่กู่หยวนทำให้มู่ซืออวี่ได้ความคิดดี ๆ มากมาย หลังจากสังเกตมาระยะหนึ่ง นางก็พบว่าเขานิสัยดีมาก จึงตัดสินใจถ่ายทอดทักษะทั้งหมดของนางให้เขา

ลู่ฉาวอวี่พยักหน้าไปทางหลี่กู่หยวน “ขอบคุณ”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับทั้งฮ่องเต้และขุนนางชั้นสูง หลี่กู่หยวนไม่ได้จะพยายามทำให้พวกเขาพอใจเลย เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขาอ่อนโยนและเป็นมิตรกับลู่จื่ออวิ๋นมาก

“ท่านอาจารย์ปฏิบัติต่อข้าเหมือนลูกชาย ข้าจึงปฏิบัติต่อท่านอาจารย์เหมือนกับแม่ของข้า ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่ท่านอาจารย์มอบหมายไว้ ข้าย่อมต้องทำให้สำเร็จแน่นอน ตอนนี้ท่านอาจารย์ไม่กังวลเรื่องอวิ๋นเอ๋อร์แล้ว ข้าจะส่งอวิ๋นเอ๋อร์ไปอย่างปลอดภัยและจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องร้ายกับนางเด็ดขาด” หลี่กู่หยวนกล่าว “หากพวกท่านต้องการสิ่งใดจากข้า ขอเพียงแค่เอ่ยปากเท่านั้น”

“เจ้ารู้เรื่องการออกแบบของแม่ข้าดีที่สุด เช่นนั้นเจ้าต้องรู้วิธีใช้งานเรือด้วย”

“เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล มีลูกเรือบนเรือที่รู้วิธีใช้เรือลำนี้” หลี่กู่หยวนกล่าว

“ใช้เวลานานเท่าไหร่จึงจะถึงทะเลแถบนี้?” ลู่ฉาวอวี่ถาม

เซี่ยเฉิงจิ่นเหลือบมอง “ด้วยความเร็วนี้จะใช้เวลาประมาณห้าวัน!”

“เช่นนั้นก็เร่งความเร็วหน่อยเถิด เราต้องไปถึงบริเวณนี้ภายในสามวัน” ลู่ฉาวอวี่ชี้ไปยังอีกด้านหนึ่งของทะเล “ด้วยวิธีนี้ เราจะสามารถจับคนพวกนั้นที่ไม่ทันระวังตัวได้”