สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 829

บทที่ 829 จุดเริ่มต้นและปลายทาง

บทที่ 829 จุดเริ่มต้นและปลายทาง

“อย่าพูดเรื่องเหลวไหล” ใบหน้าของสิงเจียซือเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนจะพูดกับลู่ฉาวอวี่อย่างเขินอาย “ไม่ต้องสนใจเขา ตอนนี้ท่านยังได้รับบาดเจ็บ กลับไปนอนพักฟื้นที่กระโจมเถอะ!”

“ผู้ชายแบบใดซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้หญิง?” ชายร่างสูงมองลู่ฉาวอวี่อย่างยั่วยุ

ใต้เท้าลู่น้อยหัวเราะเยาะ “อย่าได้คิดไร้เดียงสาว่าหากเจ้าพูดยั่วยุข้าไม่กี่คำแล้วข้าจะโมโหจนต้องท้าสู้กับเจ้า จะให้ข้าต่อสู้กับลิงอย่างเจ้าหรือ?”

ชายร่างสูง “…”

คนอื่น ๆ “…”

นี่มันคำอุปมาอะไร?

สิงเจียซือระเบิดเสียงหัวเราะ

ลู่ฉาวอวี่เหลือบมองนาง

หญิงสาวกลั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ท่านยังคงบาดเจ็บ อย่าอยู่ข้างนอกนานเกินไปนัก”

“ข้าต้องการพบหัวหน้าเผ่าถ่าลา พวกเจ้าช่วยข้าไว้ ข้าควรจะแสดงความจริงใจ” ลู่ฉาวอวี่กล่าว

“ได้ ข้าจะจัดการให้”

ลู่ฉาวอวี่เข้าไปในกระโจมของหัวหน้าเผ่า

คนอื่น ๆ ถูกสั่งให้ออกไปจนหมด

เด็กสาวสวมผ้าคลุมสีแดงดึงแขนของสิงเจียซือ “เสี่ยวซือ เขามีนามว่าอะไรหรือ?”

“สกุลของเขาคือลู่ เจ้าเรียกเขาว่าใต้เท้าลู่น้อยก็ได้” สิงเจียซือตอบ

“เสี่ยวซือ เจ้าคิดอย่างไร หากข้าจะให้เขามาเป็นสามีของข้า?” เด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากลูกสาวของหัวหน้าเผ่าถ่าลา เพื่อนที่ดีและคนที่ช่วยเหลือสิงเจียซือไว้

สิงเจียซือตกตะลึง ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ตั่วน่า เป็นเขาไม่ได้หรอก”

“เหตุใดล่ะ? เขาหล่อเหลาถึงเพียงนั้น!”

“เขาเป็นบุตรชายของอัครมหาเสนาบดีอาณาจักรฮุ่ย และเขาเองก็เป็นเสนาบดีคนสำคัญของที่นั่นด้วย กล่าวได้ว่าลู่ฉาวอวี่เป็นดั่งพญาอินทรีที่โบยบินบนท้องฟ้า หากเจ้ากักขังเขาไว้ในบ้านเหมือนไก่ในสุ่ม นั่นคงจะเป็นการเปล่าประโยชน์”

“ข้าจะลองถามเขา บางทีเขาอาจจะเต็มใจก็ได้ ข้าเป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่าถ่าลา เป็นบุปผางามของที่นี่ ข้าไม่ยอมตกลงปลงใจกับชายหลายคนที่หมายปองข้าและอยากเป็นสามี ตอนนี้ข้าตกหลุมรักเขาแล้ว ข้าไม่อยากจะยอมแพ้”

สิงเจียซืออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเมื่อเห็นสีหน้าสดใสของเพื่อนสาว

หัวหน้าเผ่าถ่าลาออกมาส่งลู่ฉาวอวี่ด้วยตัวเอง

“ท่านใต้เท้าลู่น้อยใจกว้างยิ่งนัก ข้าและชนเผ่าขอแสดงความขอบคุณ”

“ข้ายินดี ท่านหัวหน้าเผ่า หากพวกท่านไม่ช่วยข้าไว้ ข้ากับผู้ใต้บัญชาคงประสบปัญหามากมาย” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “เช่นนั้นข้าจะไม่รบกวนแล้ว”

“เสี่ยวซือ” หัวหน้าเผ่าเรียกสิงเจียซือ “เจ้าดูแลคุณชายลู่ให้ดี หากเขาต้องการอะไรก็ขอให้บอกข้า อย่าได้ปิดบัง”

“ได้เจ้าค่ะ หัวหน้าเผ่า”

ตั่วน่าเดินมาจากด้านข้าง ถือพวงมาลัยในมือแล้วพูดกับลู่ฉาวอวี่ “ข้าทำเอง ขอมอบให้ท่าน”

“ตั่วน่า” หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้ว “อย่าเหลวไหล”

ตั่วน่ากำลังตื่นเต้น หญิงสาวไม่สนใจพ่อผู้ให้กำเนิดที่กำลังดุ นางยังคงมองลู่ฉาวอวี่ “ข้าชอบท่าน ท่านจะอยู่ที่นี่ในฐานะสามีของข้าได้หรือไม่?”

“เกรงว่าจะทำให้ความตั้งใจของแม่นางต้องสูญเปล่าเสียแล้ว” ลู่ฉาวอวี่พูดอย่างสงบ “ข้าไม่คิดจะมีคู่ครองที่อายุยังน้อย ข้าแค่อยากทำสิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับชาวอาณาจักรฮุ่ย ดังนั้นข้าจะจากไปหลังจากที่ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ”

“แล้วข้าจะแต่งงานกับท่านได้หรือไม่…”

“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับที่บ้าน ข้ามักเลี่ยงที่จะคิดถึงทุกอย่างที่นั่น แต่เมื่อข้าได้เจอใต้เท้าลู่น้อย ดูเหมือนว่าข้าจะนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุข บางทีการได้พบท่านอีกครั้งอาจไม่เพียงแต่เป็นโชคของท่านเท่านั้น แต่ยังเป็นโชคของข้าด้วย”

เผ่าถ่าลามีชีวิตที่สงบสุข ลู่ฉาวอวี่พักฟื้นร่างกายของเขาที่นี่ ด้วยการรักษาของหมอท้องถิ่น อาการของเขาค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ

สิงเจียซือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนดังลั่น

นางเดินออกจากกระโจม ก่อนจะเห็นลู่ฉาวอวี่ยกชายร่างสูงขึ้น แล้วโยนเขาข้ามไหล่ลงไปที่พื้น

โครม! ร่างอันหนักอึ้งของชายร่างสูงหล่นกระทบกับพื้น เขาส่งเสียงร้องดังลั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่า… เจ้ามันไม่ได้เรื่อง ไม่อาจรับมือคุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้ได้”

ไม่เพียงแต่มีผู้ชายเผ่าถ่าลาอยู่รอบ ๆ เท่านั้น แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของลู่ฉาวอวี่เองก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งสองฝ่ายต่างหัวเราะลั่น บรรยากาศมีทั้งความกลมเกลียวและความตึงเครียดปะปนกัน

ผู้ชายในเผ่าถ่าลาเคารพผู้แข็งแกร่งมาโดยตลอด

ลู่ฉาวอวี่ดูสุภาพอ่อนโยน คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีฝีมือ ในเวลานี้มุมมองของทุกคนที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปมาก

“พี่หลี่ ข้าได้ยินมาว่ามีหญิงสาวเผ่าถ่าลาตกหลุมรักท่าน ท่านอยากอยู่เป็นลูกเขยของเผ่าถ่าลาต่อไปหรือไม่?” ผู้ใต้บัญชาที่อยู่ข้าง ๆ ล้อเลียนหลี่กู่หยวน

หลี่กู่หยวนสนิทสนมกับพวกเขามานานแล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นลูกศิษย์ของมู่ซืออวี่และถือได้ว่าเป็นพี่น้องกับลู่ฉาวอวี่ แต่ผู้ใต้บัญชาของลู่ฉาวอวี่ก็สนิทสนมกับเขาเช่นกัน

หลี่กู่หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หากท่านใต้เท้าลู่น้อยของเราเต็มใจจะอยู่และเป็นลูกเขยของชนเผ่าถ่าลา ในฐานะพี่น้องของเขา ข้าก็สามารถอยู่ดูแลเขาแทนท่านอาจารย์ได้ และข้าเองก็อาจเต็มใจจะเป็นเขยของที่นี่”

“เช่นนั้นท่านก็ไม่มีโอกาสนี้แล้ว” คนที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้น “ท่านใต้เท้าวางแผนจะออกจากที่นี่ในอีกสองวันข้างหน้า”

สิงเจียซือฟังบทสนทนาของคนเหล่านั้น จากนั้นก็มองลู่ฉาวอวี่ในฝูงชน

เขากำลังจะกลับเมืองหลวงแล้ว

บางทีหลังจากการแยกทางกันครั้งนี้ เขากับนางอาจไม่มีโอกาสได้พบกันอีก