สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 837

บทที่ 837 พวกเราจะรอท่านกลับมา

บทที่ 837 พวกเราจะรอท่านกลับมา

“เมื่อคืนพระองค์ไม่ได้บรรทมทั้งคืน อีกทั้งยังออกไปแต่เช้าโดยที่ยังไม่ได้เสวยอะไร พวกเราจึงมารอเสวยพร้อมฝ่าบาท เพื่อป้องกันไม่ให้พระองค์ละเลยพระวรกายของตนเอง” ซ่างกวนจิ่นซิ่วตอบ

“ได้สิ” ฟ่านหยวนซีเอ่ยกับวังกงกง “เสวยกันเลยเถิด”

“ไปเถอะ” ฟ่านหยวนซีอุ้มฟ่านซวี่ขึ้นมาแล้วจูงมือซ่างกวนจิ่นซิ่วเข้าไปในห้องโถง

ตั้งแต่สมัยโบราณ ฮ่องเต้ไม่ได้ใกล้ชิดกับลูกหลานมากนัก ประการแรก เพราะพ่อที่รักลูกมากมักจะล้มเหลว และประการที่สอง พ่อและลูกในราชวงศ์ ไม่เพียงแค่เป็นพ่อลูกกันเท่านั้น แต่ยังมีความสัมพันธ์แบบฮ่องเต้กับขุนนางด้วย

เพื่อรักษาพระบารมี ฮ่องเต้ต้องพยายามไม่ใกล้ชิดกับโอรสให้มากที่สุด

แต่ฟ่านหยวนซีนั้นแตกต่างออกไป เขาแสดงความรักต่อฟ่านซวี่โดยไม่ลังเล ปล่อยให้เด็กชายขี่คอและเพลิดเพลินไปกับความสุขในครอบครัวเหมือนคนเป็นพ่อทั่ว ๆ ไป

ฟ่านซวี่กอดคอฟ่านหยวนซีไว้

ฟ่านหยวนซีต้องการจะวางเขาลง แต่เด็กชายกลับจับไว้แน่น

“ซวี่เอ๋อร์ ถึงเวลาที่เจ้าต้องลงไปได้แล้ว” ฟ่านหยวนซีคลี่ยิ้ม

“เสด็จพ่อ พวกเขาบอกว่าท่านต้องการเป็นผู้นำทัพด้วยตัวเอง”

ฮ่องเต้ฮุ่ยเงยหน้าขึ้นมองซ่างกวนจิ่นซิ่วก่อนเป็นอันดับแรก

ซ่างกวนจิ่นซิ่วกล่าวว่า “ข่าวนี้แพร่กระจายไปในหมู่ข้ารับใช้ในวัง เขาได้ยินคนอื่น ๆ พูดถึงเรื่องนี้เพคะ”

ฟ่านหยวนซีเอ่ยกับฟ่านซวี่ว่า “ใช่ พ่อต้องการเป็นผู้นำทัพด้วยตัวเอง”

“แล้วท่านจะกลับมาเมื่อไหร่หรือขอรับ?”

“อืม พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เสด็จพ่อจะกลับมาฉลองวันเกิดปีที่สี่ของลูกได้หรือไม่?” ฟ่านซวี่มองเขาด้วยสายตาคาดหวัง

“ไม่ได้”

“แล้วปีที่ห้าล่ะขอรับ?”

“ซวี่เอ๋อร์ พ่อต้องการเป็นผู้นำทัพครั้งนี้ ไม่เพียงแต่เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังเพื่อเหล่าทวยราษฎร์ของอาณาจักรฮุ่ยและเพื่อเจ้า องค์รัชทายาท พ่อต้องกำจัดเสี้ยนหนามทั้งหมดในตอนนี้ ในอนาคตเจ้าจะได้เดินบนเส้นทางที่ราบรื่น พ่อสัญญาไม่ได้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่สัญญาได้ว่าจะกลับมาให้เร็วที่สุด”

ฟ่านซวี่กอดฟ่านหยวนซีไว้แน่น ถูใบหน้าเล็ก ๆ ลงกับแก้มของเขา

ฟ่านหยวนซีไม่ได้นอนมาทั้งคืน เขาดูซีดเซียวอีกทั้งหนวดเครายังงอกขึ้นมา เมื่อฟ่านซวี่ถูหน้าของตนเช่นนี้ก็รู้สึกได้ชัดเจนว่ามีตอหนวดทิ่มแก้มอันบอบบาง ทำให้ใบหน้าของเด็กชายแดงก่ำทันที

บรรดาข้าราชบริพารยกอาหารมาให้

ซ่างกวนจิ่นซิ่วกล่าวว่า “ซวี่เอ๋อร์ ปล่อยเสด็จพ่อของเจ้าก่อน”

“ลูกไม่ปล่อย”

“ช่างเถอะ” ฟ่านหยวนซีลูบผมของฟ่านซวี่ “ปล่อยเขา”

ซ่างกวนจิ่นซิ่วมองชายผู้อ่อนโยนที่อยู่ตรงหน้า

นางไม่เคยคาดหวังว่าวันหนึ่งจะได้ใช้คำคำนี้กับเขา

ตั้งแต่กลายมาเป็นพ่อ ดูเหมือนว่าฮ่องเต้ฮุ่ยจะอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาของเขามีชีวิตชีวาและนุ่มนวลมากขึ้น

“ข้าแต่งตั้งให้ลู่อี้เป็นผู้สำเร็จราชการแทน ระหว่างที่ข้าไม่อยู่เมืองหลวง ข้าจะฝากเรื่องทั้งหมดในราชสำนักไว้กับเขา หากพวกเจ้าสองคนมีปัญหาอะไรก็จงไปหาเขา” ฟ่านหยวนซีกล่าว “แน่นอนว่าการตัดสินใจของข้าเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของพวกเจ้า ข้าย่อมไม่พลาดที่จะเตรียมการไว้ล่วงหน้า ข้าจะให้กองทัพกิเลนแก่เจ้า พวกเขาจะเชื่อฟังเพียงคำสั่งของเจ้าเท่านั้น หากมีอันตราย พวกเขาสามารถพาเจ้าทั้งสองออกจากเมืองหลวงได้”

“ท่านคลางแคลงใจใต้เท้าลู่หรือ…”

“ไม่ ข้าแค่คุ้นเคยกับการเตรียมการล่วงหน้า จริง ๆ แล้วเราคงไม่จำเป็นต้องใช้ทางออกนี้หรอก” ฟ่านหยวนซีกล่าว “ลู่อี้พิชิตอาณาจักรนี้พร้อมกับข้า หากเขาต้องการตำแหน่งนี้จริง ๆ ข้าก็ยินดี”

“เราสองคนจะรอท่านกลับมา” ซ่างกวนจิ่นซิ่วพูด “ฝ่าบาทต้องดูแลตัวเองให้ดีนะเพคะ”

ก่อนที่ฟ่านหยวนซีจะออกจากเมืองหลวง เขาได้จัดงานเลี้ยงในวังหลวงและเชิญขุนนางทั้งฝ่ายพลเรือนและทหารของราชสำนักเข้าร่วมงานเลี้ยง

จวนลู่มีคนที่อยู่ใต้คนคนเดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่น จากที่สูงส่งมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งสูงส่งมากขึ้นไปอีก