สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 838

บทที่ 838 ฮ่องเต้นำทัพออกเดินทาง

บทที่ 838 ฮ่องเต้นำทัพออกเดินทาง

เหล่าราษฎรคุกเข่าเป็นสองแถว เฝ้าดูฟ่านหยวนซีนำกองกำลังออกจากเมือง

ขุนนางทั้งฝ่ายพลเรือนและทหารเฝ้าอยู่ที่ประตูขณะที่ฮ่องเต้นำทัพเดินทางไปที่ชายแดน

ซ่างกวนจิ่นซิ่วยืนอยู่ด้านหน้า นางอุ้มฟ่านซวี่ไว้ในอ้อมแขน โดยมีลู่อี้ขุนนางพลเรือนและขุนนางทหารคนอื่น ๆ อยู่ข้างหลัง

จนกระทั่งกองทัพหายลับสายตาไป ซ่างกวนจิ่นซิ่วจึงเอ่ยกับลู่อี้ “ท่านใต้เท้าลู่ ข้าต้องรบกวนท่านเรื่องกิจการของราชสำนักด้วย ข้าเป็นผู้หญิงจึงไม่เข้าใจอะไรเลย”

“ผู้สำเร็จราชการแทนครั้งนี้คือข้าราชบริพารส่วนพระองค์ มีหน้าที่ช่วยเหลือกิจการของราชสำนักอยู่แล้ว ฮองเฮาปล่อยองค์รัชทายาทไว้กับข้าเถอะ ข้าจะสอนเขาอย่างดี”

“ซวี่เอ๋อร์ ขอบคุณท่านผู้สำเร็จราชการแทนสิ”

“ขอบคุณพ่อบุญธรรมขอรับ” ฟ่านซวี่เอ่ยอย่างนอบน้อม “เสด็จพ่อบอกว่าหากเขาไม่อยู่ที่นี่ ท่านอ๋องจะเป็นพ่อบุญธรรมของข้า”

ลู่จื่ออวิ๋นแต่งงานในฐานะลูกสาวบุญธรรมของฟ่านหยวนซี และตอนนี้องค์รัชทายาทก็เรียกลู่อี้ว่าพ่อบุญธรรม สกุลฟ่านและสกุลลู่ยิ่งผูกพันกันลึกซึ้งมากขึ้น อาจกล่าวได้ว่าเป็นดั่งไม้เลื้อยสองต้นบนไม้ใหญ่เดียวกัน แยกจากกันไม่ได้อีก

ในเมืองหลวงของอาณาจักรฮุ่ยไม่มีฮ่องเต้ แต่มีองค์รัชทายาท ขุนนางอย่างลู่อี้ก็มีหน้าที่สั่งสอนองค์รัชทายาทเช่นกัน ต่อหน้าขุนนางพลเรือนและขุนนางทหารของราชสำนัก องค์รัชทายาทเรียกลู่อี้ว่าพ่อบุญธรรม นี่เป็นแบบแผนของราชวงศ์

กลางดึก ลู่ฉาวอวี่ผลักประตูเข้าไปในห้อง เขาไม่แปลกใจที่เห็นเด็กน้อยนอนอยู่หน้าโต๊ะ เพราะคุ้นเคยกับการที่นางมาที่นี่เป็นระยะแล้ว

“พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว” ลู่จื่อชิงขยี้ตา “ท่านอาจารย์ยกย่องข้าในงานเขียนของวันนี้แล้ว”

“เช่นนั้น เจ้ามาทำอะไรที่นี่อีกเล่า?”

“ข้าอยากฝึกฝนมากกว่านี้” ลู่จื่อชิงหยิบข้อความบนโต๊ะขึ้นมาแล้วพูดว่า “ท่านมาดูสิ”

ลู่ฉาวอวี่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ไม่เลว เจ้าก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจริง ๆ”

“เป็นดังที่ท่านพูด ข้าสมมติว่าเส้นเหล่านี้ ทั้งในแนวนอนและแนวตั้งเหมือนกับท่าฝึกวรยุทธ์ ไม่เบี้ยวแล้ว ไม่ผิดแล้ว ข้าทำตามที่ท่านบอกแล้วก็ทำได้ดีจริง ๆ” ลู่จื่อชิงกล่าวต่อไปว่า “ท่านแม่สั่งให้ครัวอุ่นอาหารว่างยามดึกมาให้ ท่านเข้าไปกินตอนร้อน ๆ เถิด”

ลู่ฉาวอวี่เหลือบมองเตาเล็ก ๆ ที่วางอยู่ด้านข้าง

“แล้วเจ้าเล่า?”

“ข้าจะอ่านต่ออีกสักพัก หากเจอส่วนที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจะได้ถามท่านได้ หลี่เยียนหรานจะได้ไม่ต้องหัวเราะเยาะข้าอีกในวันพรุ่งนี้” ลู่จื่อชิงพูดแล้วก็เปิดหน้าล่าสุดของหนังสือ

ลู่ฉาวอวี่เห็นอย่างอื่นบนโต๊ะจึงหยิบมันขึ้นมา พบว่าเป็นกระเป๋าเงินอีกใบที่มีก้อนหินอยู่ข้างในพร้อมกับจดหมาย

เขาเปิดจดหมายออกอ่าน แน่นอนว่าจดหมายนี้เขียนโดยสิงเจียซือ อีกฝ่ายเขียนเล่าเกี่ยวกับสถานที่ที่นางไป สิ่งที่น่าสนใจที่นางพบที่นั่นและประเพณีท้องถิ่น

“น้องหญิง ข้ากำลังจะออกไปข้างนอก เจ้าก็ควรกลับไปพักผ่อนโดยเร็ว อย่าอยู่ดึกเกินไปนัก” ลู่ฉาวอวี่กล่าว

“ท่านจะไปทำอะไรข้างนอกนั่น?”

“มีบางอย่างเกิดขึ้น”

ช่วงนี้เขากำลังสืบคดีลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่ง มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่เขายังไม่เข้าใจ เมื่อสักครู่นี้ สิงเจียซือเขียนในจดหมายของนางว่า นางไปยังสถานที่ที่ผู้คนชอบใช้ยาเพื่อบำรุงผิว แม้แต่ผู้หญิงในวัยสามสิบสี่สิบก็ยังดูเหมือนเด็กสาววัยรุ่น ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ สาเหตุที่ไม่พบผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวเหล่านั้น อาจเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาของพวกนางเปลี่ยนไปจึงทำให้สอบสวนได้ยาก

ลู่ฉาวอวี่รีบไปยังสถานที่แห่งนั้นในชั่วข้ามคืนเพื่อตามหาพยานคนสำคัญที่ได้รับการปกป้องอยู่ที่นั่น

ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกลักพาตัวไปแล้วหลบหนีออกมาได้โดยบังเอิญ เพียงแต่ดูเหมือนว่านางจะถูกขังไว้นานเกินไป เพราะไม่เพียงแต่ทักษะการสื่อสารของนางจะแย่ลงเท่านั้น ทว่าความจำของนางก็ยังเลือนรางเช่นกัน

วันรุ่งขึ้น ลู่ฉาวอวี่เข้าไปในวังหลวงเพื่อตามหาลู่อี้ที่ดูแลกิจการในราชสำนักและรายงานว่า เขาจะนำเจ้าหน้าที่และทหารมากกว่าสิบคนจากสำนักตรวจการไปสอบสวนคดีนี้ที่อื่น