สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 839

บทที่ 839 อ่านหนังสือ

บทที่ 839 อ่านหนังสือ

ลู่ฉาวจิ่งกำลังกินเนื้อขณะมองกลุ่มคนที่อยู่ข้าง ๆ

ดวงตาสดใสคู่นั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตอนแรกเขาคิดว่าคนเหล่านี้แค่กินข้าวด้วยกัน แต่บรรยากาศก็ดูแปลก ๆ

ในช่วงบ่ายมีชั้นเรียนดนตรี

ไม่น่าแปลกใจที่ลู่จื่อชิงโดดเรียนอีกแล้ว

ทันทีที่นางกำลังจะปีนข้ามกำแพงก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น

“ฟ่านซู่ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

“เจ้าคิดจะไปไหน?” ฟ่านซู่ถาม

“ข้าได้ยินมาว่าคณะกายกรรมชุดใหม่มาถึงแล้ว การแสดงของพวกเขาเป็นสิ่งที่เราไม่เคยเห็นที่นี่ ข้าอยากไปดู” ลู่จื่อชิงกล่าว “เจ้าก็ไม่อยากเรียนดนตรีเหมือนกันหรือ?”

“อืม ข้าไม่คิดว่ามันน่าสนใจแม้แต่น้อย” ฟ่านซู่ยื่นมือให้นาง “ข้าจะช่วยดึงเจ้าขึ้นมา…”

กำแพงนี้สูงเกินไป ราวกับว่าได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อป้องกันไม่ให้พวกลูกเศรษฐีเหล่านี้โดดเรียน อีกทั้งยังไม่มีต้นไม้อยู่ใกล้ ๆ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปีนขึ้นไป ลู่จื่อชิงยังไม่ได้ฝึกวิชาตัวเบา ไม่ต้องพูดถึงเลยว่านางจะออกไปได้อย่างไร

ลู่จื่อชิงยื่นมือให้ฟ่านซู่

เมื่อฟ่านซู่คว้านางไว้ได้ เสียงคำรามก็ดังมาจากทางด้านหลัง “พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?!”

ลู่จื่อชิงและฟ่านซู่มองหน้ากัน สายตาเหมือนจะพูดออกมาว่า ‘จบเห่แล้ว’

ภายในห้องที่เงียบสงบ

ลู่จื่อชิงนั่งอยู่ที่นั่นเพื่อคัดลายมือ

ฟ่านซู่ก็นั่งคัดลายมืออยู่ตรงข้ามนาง และเนื้อหาที่เขาคัดลอกก็มากกว่านางถึงสิบเท่า

ลู่จื่อชิงประหลาดใจ เมื่อเห็นฟ่านซู่เขียนด้วยมือทั้งสองข้างในเวลาเดียวกัน แม้แต่มือซ้ายของเขา ก็ยังเขียนอักษรสวยกว่านางที่ใช้มือขวาเขียน

“น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก”

ฟ่านซู่กล่าว “เจ้าหยุดคัดได้แล้ว เดี๋ยวข้าจะคัดให้เจ้าทีหลัง”

“ไม่ได้หรอก ข้าจะปล่อยให้เจ้าคัดเยอะถึงเพียงนั้นได้อย่างไร?” ลู่จื่อชิงกล่าว “ฟ่านซู่ เจ้าตั้งใจรอข้าอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ ข้าแค่อยากออกไปเล่นข้างนอกเหมือนกัน”

“อย่าทำเช่นนี้อีก หากข้าถูกจับได้คนเดียว มากที่สุดพวกเขาก็จะลงโทษให้ข้าคัดลอกข้อความ แต่หากเจ้าถูกจับได้จะมีโทษเป็นสิบเท่าของข้า นั่นไม่คุ้มเลย” ลู่จื่อชิงกล่าว

“ครั้งสุดท้ายที่เจ้าถูกจับมาขังอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ข้าไม่สามารถหาอะไรมาให้เจ้ากินได้ด้วยซ้ำ” หลังจากที่ฟ่านซู่กำลังครุ่นคิดบางอย่าง เขาก็หยิบถุงขนมออกจากแขนเสื้อ “คราวนี้ข้าเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว เจ้าจะได้กินให้อิ่มท้อง”

“เจ้าอายุน้อยกว่าข้า ข้าเป็นพี่สาวของเจ้า ควรเป็นคนดูแลเจ้าจึงจะถูก” ลู่จื่อชิงรับไป แล้วพูดว่า “สุดท้าย ข้าก็ยังต้องดูแลเจ้า เข้าใจหรือไม่?”

ฟ่านซู่มองลู่จื่อชิง “เจ้าดูแลข้ามาโดยตลอด”

เดิมทีสถานะของเขาน่าอายเสียจนแม้แต่บ่าวรับใช้ในบ้านก็ไม่เคารพพวกเขาสองคนแม่ลูก มีเพียงนางเท่านั้นที่ปกป้องและช่วยขับไล่คนที่รังแกเขาออกไป

ทุกคนบอกว่าลู่จื่อชิงผิดแผกไปจากคนในสกุลลู่ แตกต่างไปจากพี่ชายและพี่สาวของนางอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้คุณหนูรองจะไม่ได้มีความสามารถเท่าน้องชายของนาง แต่ในความเห็นของเขาไม่ใช่อย่างนั้น นางพิเศษกว่าทุกคนในสกุลลู่

“ฟ่านซู่ เหตุใดเจ้าถึงเหม่อลอย?” ลู่จื่อชิงโบกมือตรงหน้าเขา “เจ้าเขียนหน้านี้ผิดไปแล้ว”

“ไม่เป็นอะไร ข้าสามารถคัดอีกครั้งได้”

“พวกเขาแค่ต้องการกลั่นแกล้งกัน! ให้เจ้าคัดลายมือเยอะถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?” ลู่จื่อชิงโมโห จึงคว้าหนังสือข้าง ๆ นางขึ้นมา เตรียมจะฉีกมันทิ้ง

“อย่านะ! หนังสือเล่มนี้มีเอกลักษณ์และหายาก” ฟ่านซู่หยุดนางอย่างรวดเร็ว “ข้าหามันไม่เจอ แม้ว่าจะพยายามตามหามานานก็ตาม โชคดีที่สามารถคัดลอกลงไปได้แล้ว”

“จริงหรือ?” จากนั้นลู่จื่อชิงก็ให้ความสนใจหนังสือเล่มนี้ “มันไม่ใช่สิ่งที่เราเคยเรียนจริง ๆ เช่นนั้น เหตุใดข้าถึงได้คัดเรื่องที่เราเรียนมาแล้วเล่า สิ่งที่เจ้ากำลังคัดมาจากหนังสือเล่มอื่นหรือ? อาจารย์เฒ่าเหล่านั้นแปลกจริง ๆ”

ก๊อก ก๊อก! มีเสียงเคาะดังมาจากด้านนอก