สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 841

บทที่ 841 ภัยพิบัติในเมืองหลวง

บทที่ 841 ภัยพิบัติในเมืองหลวง

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา สิงเจียซือได้เดินทางท่องเที่ยวไปทั่วแดน อาศัยอยู่ในสถานที่ต่าง ๆ และได้รู้จักสิ่งที่น่าสนใจมากมาย

มู่ซืออวี่เข้ากับนางได้ดีเพราะชื่นชมความคิดของนาง แน่นอนว่าย่อมสนใจสิ่งที่นางเล่าเกี่ยวกับชนเผ่าอวิ๋นอิงมากเช่นกัน

สิงเจียซือมาอาศัยอยู่ในจวนลู่

มู่ซืออวี่พานางไปโรงงานต่าง ๆ เพื่อให้ชมการผลิตอาวุธลับด้วยตนเอง

ดังนั้นสิงเจียซือจึงได้เข้าร่วมกระบวนการต่าง ๆ เกือบทั้งหมดและยังเรียนรู้วิธีการออกแบบอาวุธลับนี้เป็นอย่างดี เพื่อที่จะได้สามารถแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ด้วยตัวเองในอนาคต

“พรุ่งนี้ชิงเอ๋อร์และฉาวจิ่งจะกลับมาแล้ว ในที่สุดบ้านก็จะมีชีวิตชีวา” มู่ซืออวี่กล่าว “เจียซือ เจ้าชอบหม้อไฟแบบไหน?”

สิงเจียซือกำลังนั่งดีดลูกคิดอยู่ข้าง ๆ หลังจากฟังคำพูดของมู่ซืออวี่แล้ว นางก็ตอบว่า “ฮูหยินลู่ไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร แบบไหนก็ได้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะทำหม้อไฟหลาย ๆ รสชาติ เจ้าสามารถเลือกรสชาติที่เจ้าชอบได้ นี่เจ้ากำลังคำนวณอะไรอยู่?” มู่ซืออวี่เข้ามา

“ช่วงนี้ข้านำของบางอย่างจากชนเผ่าอวิ๋นอิงมาขายในตลาด ตอนนี้ข้ากำลังตรวจสอบบัญชีอยู่เจ้าค่ะ” สิงเจียซือกล่าว “วันนั้นข้าเห็นสมุดบัญชีที่นักบัญชีของ ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ทำขึ้น และบังเอิญค้นพบว่าวิธีการทำบัญชีของเขาค่อนข้างง่าย ข้าก็เลยเรียนรู้จากเขา ฮูหยินลู่ ท่านคงจะไม่โกรธหากข้าทำเช่นนี้ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“เหตุใดข้าต้องโกรธด้วยเล่า? วิธีการทำบัญชีที่ว่ามิได้ใช้ได้เฉพาะคนของข้าเท่านั้น แต่ควรทำให้แพร่หลายออกไปมากที่สุดเพื่อให้ผู้คนสามารถเรียนรู้วิธีการทำบัญชีง่าย ๆ นี้ได้มากขึ้น หากเจ้าต้องการเรียนรู้อะไรก็เพียงแค่ถามคนในร้านได้เลย เขาจะสอนเจ้าเอง ว่าแต่เจ้าเอาอะไรมาขายบ้าง? ขายดีหรือไม่?”

สิงเจียซือแนะนำของที่นางนำมา

“ขายไม่ค่อยดีใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่ถามด้วยรอยยิ้ม

“มันไม่ง่ายเลยที่จะขายเจ้าค่ะ” สิงเจียซือกล่าว “มีเพียงคนที่ชอบของใหม่เท่านั้นที่มาซื้อ บางคนไม่กล้าซื้อ เมื่อเห็นขนเส้นเล็ก ๆ บนเนื้อวัวเจ้าค่ะ”

“เมื่อก่อนเนื้อวัวไม่สามารถขายในตลาดได้ ตอนนี้ผ่อนคลายกฎลงแล้ว เนื้อวัวจึงขายได้ เนื้อแห้งที่เจ้านำมาจากเผ่าอวิ๋นอิงไม่ได้หายากนัก แน่นอนว่ามันคงจะขายได้ยาก”

สิงเจียซือพยักหน้า “อาหารพิเศษของชนเผ่าอวิ๋นอิงมีเพียงเนื้อวัวและเนื้อแกะเท่านั้น ข้าไม่รู้ว่าในเมืองหลวงสามารถขายเนื้อวัวได้ ข้าจึงเลือกเนื้อวัวตากแห้งมาขายเจ้าค่ะ”

“เรือนพักผ่อนบนภูเขาของข้าต้องการวัตถุดิบเหล่านี้…”

“ไม่จำเป็นหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่อาจรบกวนท่านได้ตลอดเวลา…”

“ฟังสิ่งที่ข้าจะพูด” มู่ซืออวี่เอ่ย “เจ้าเอาเนื้อพวกนั้นมาให้ข้าลองชิมดูก่อน หากใช้ได้ ข้าก็จะซื้อ แต่หากใช้ไม่ได้ ข้าก็จะไม่รับไว้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

สิงเจียซืออาศัยอยู่ที่ห้องฝั่งตะวันตก ส่วนเพื่อนจากเผ่าอวิ๋นอิงที่นางพามาด้วยนั้นอาศัยอยู่ที่ลานบ้านอีกแห่งหนึ่ง

หลังจากกินข้าวเสร็จ นางก็วางแผนจะไปหาอีกฝ่ายเพื่อดูว่าพวกเขาเริ่มคุ้นเคยกับการอยู่ที่นี่แล้วหรือไม่ หลังจากข้ามสะพานไม้ไปก็เห็นลู่ฉาวอวี่และคนของเขาเดินมาจากอีกฟากหนึ่งของสะพาน

สิงเจียซือโค้งคำนับแล้วยืนเคียงข้าง

ลู่ฉาวอวี่หยุดเดินก่อนจะถามว่า “แม่นางสิงอยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ขอบคุณใต้เท้าลู่น้อย ทุกอย่างเรียบร้อยดีสำหรับข้า”

“เรื่องอาวุธลับเป็นอย่างไร?”

“ฮูหยินเอาใจใส่และช่วยเหลือพวกข้ามากเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”

ลู่ฉาวอวี่กำลังจะจากไป ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินสิงเจียซือเรียก

“ท่านใต้เท้า ผู้คุ้มกันคนนี้ป่วยหรือ?”