สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 841

บทที่ 841 ภัยพิบัติในเมืองหลวง

บทที่ 841 ภัยพิบัติในเมืองหลวง

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา สิงเจียซือได้เดินทางท่องเที่ยวไปทั่วแดน อาศัยอยู่ในสถานที่ต่าง ๆ และได้รู้จักสิ่งที่น่าสนใจมากมาย

มู่ซืออวี่เข้ากับนางได้ดีเพราะชื่นชมความคิดของนาง แน่นอนว่าย่อมสนใจสิ่งที่นางเล่าเกี่ยวกับชนเผ่าอวิ๋นอิงมากเช่นกัน

สิงเจียซือมาอาศัยอยู่ในจวนลู่

มู่ซืออวี่พานางไปโรงงานต่าง ๆ เพื่อให้ชมการผลิตอาวุธลับด้วยตนเอง

ดังนั้นสิงเจียซือจึงได้เข้าร่วมกระบวนการต่าง ๆ เกือบทั้งหมดและยังเรียนรู้วิธีการออกแบบอาวุธลับนี้เป็นอย่างดี เพื่อที่จะได้สามารถแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ด้วยตัวเองในอนาคต

“พรุ่งนี้ชิงเอ๋อร์และฉาวจิ่งจะกลับมาแล้ว ในที่สุดบ้านก็จะมีชีวิตชีวา” มู่ซืออวี่กล่าว “เจียซือ เจ้าชอบหม้อไฟแบบไหน?”

สิงเจียซือกำลังนั่งดีดลูกคิดอยู่ข้าง ๆ หลังจากฟังคำพูดของมู่ซืออวี่แล้ว นางก็ตอบว่า “ฮูหยินลู่ไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร แบบไหนก็ได้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะทำหม้อไฟหลาย ๆ รสชาติ เจ้าสามารถเลือกรสชาติที่เจ้าชอบได้ นี่เจ้ากำลังคำนวณอะไรอยู่?” มู่ซืออวี่เข้ามา

“ช่วงนี้ข้านำของบางอย่างจากชนเผ่าอวิ๋นอิงมาขายในตลาด ตอนนี้ข้ากำลังตรวจสอบบัญชีอยู่เจ้าค่ะ” สิงเจียซือกล่าว “วันนั้นข้าเห็นสมุดบัญชีที่นักบัญชีของ ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ทำขึ้น และบังเอิญค้นพบว่าวิธีการทำบัญชีของเขาค่อนข้างง่าย ข้าก็เลยเรียนรู้จากเขา ฮูหยินลู่ ท่านคงจะไม่โกรธหากข้าทำเช่นนี้ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“เหตุใดข้าต้องโกรธด้วยเล่า? วิธีการทำบัญชีที่ว่ามิได้ใช้ได้เฉพาะคนของข้าเท่านั้น แต่ควรทำให้แพร่หลายออกไปมากที่สุดเพื่อให้ผู้คนสามารถเรียนรู้วิธีการทำบัญชีง่าย ๆ นี้ได้มากขึ้น หากเจ้าต้องการเรียนรู้อะไรก็เพียงแค่ถามคนในร้านได้เลย เขาจะสอนเจ้าเอง ว่าแต่เจ้าเอาอะไรมาขายบ้าง? ขายดีหรือไม่?”

สิงเจียซือแนะนำของที่นางนำมา

“ขายไม่ค่อยดีใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่ถามด้วยรอยยิ้ม

“มันไม่ง่ายเลยที่จะขายเจ้าค่ะ” สิงเจียซือกล่าว “มีเพียงคนที่ชอบของใหม่เท่านั้นที่มาซื้อ บางคนไม่กล้าซื้อ เมื่อเห็นขนเส้นเล็ก ๆ บนเนื้อวัวเจ้าค่ะ”

“เมื่อก่อนเนื้อวัวไม่สามารถขายในตลาดได้ ตอนนี้ผ่อนคลายกฎลงแล้ว เนื้อวัวจึงขายได้ เนื้อแห้งที่เจ้านำมาจากเผ่าอวิ๋นอิงไม่ได้หายากนัก แน่นอนว่ามันคงจะขายได้ยาก”

สิงเจียซือพยักหน้า “อาหารพิเศษของชนเผ่าอวิ๋นอิงมีเพียงเนื้อวัวและเนื้อแกะเท่านั้น ข้าไม่รู้ว่าในเมืองหลวงสามารถขายเนื้อวัวได้ ข้าจึงเลือกเนื้อวัวตากแห้งมาขายเจ้าค่ะ”

“เรือนพักผ่อนบนภูเขาของข้าต้องการวัตถุดิบเหล่านี้…”

“ไม่จำเป็นหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่อาจรบกวนท่านได้ตลอดเวลา…”

“ฟังสิ่งที่ข้าจะพูด” มู่ซืออวี่เอ่ย “เจ้าเอาเนื้อพวกนั้นมาให้ข้าลองชิมดูก่อน หากใช้ได้ ข้าก็จะซื้อ แต่หากใช้ไม่ได้ ข้าก็จะไม่รับไว้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

สิงเจียซืออาศัยอยู่ที่ห้องฝั่งตะวันตก ส่วนเพื่อนจากเผ่าอวิ๋นอิงที่นางพามาด้วยนั้นอาศัยอยู่ที่ลานบ้านอีกแห่งหนึ่ง

หลังจากกินข้าวเสร็จ นางก็วางแผนจะไปหาอีกฝ่ายเพื่อดูว่าพวกเขาเริ่มคุ้นเคยกับการอยู่ที่นี่แล้วหรือไม่ หลังจากข้ามสะพานไม้ไปก็เห็นลู่ฉาวอวี่และคนของเขาเดินมาจากอีกฟากหนึ่งของสะพาน

สิงเจียซือโค้งคำนับแล้วยืนเคียงข้าง

ลู่ฉาวอวี่หยุดเดินก่อนจะถามว่า “แม่นางสิงอยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ขอบคุณใต้เท้าลู่น้อย ทุกอย่างเรียบร้อยดีสำหรับข้า”

“เรื่องอาวุธลับเป็นอย่างไร?”

“ฮูหยินเอาใจใส่และช่วยเหลือพวกข้ามากเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”

ลู่ฉาวอวี่กำลังจะจากไป ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินสิงเจียซือเรียก

“ท่านใต้เท้า ผู้คุ้มกันคนนี้ป่วยหรือ?”

แม้ว่าจะไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นโรคแบบนั้น แต่ความปลอดภัยของลู่ฉาวอวี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

คืนนั้นมู่ซืออวี่และสิงเจียซือรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน พูดคุยถึงเรื่องที่ลู่ฉาวอวี่กลับมาแล้วออกไปอีกครั้ง บอกว่าชายคนนี้มีงานยุ่งยิ่งกว่าพ่อของเขาเสียอีก ไม่รู้ว่าใครคือผู้สำเร็จราชการแทนตัวจริงกันแน่

“ใต้เท้าลู่น้อยยังไม่กลับมาอีกหรือเจ้าคะ?”

“ใช่ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับอะไร”

สิงเจียซือกังวลเล็กน้อย

โรคติดเชื้อนั้นลำบากมาก ในเวลานั้น ผู้คนจำนวนไม่น้อยเสียชีวิต หากไม่ใช่เพราะศิษย์จากหุบเขาเทพโอสถบังเอิญผ่านมาและรักษาคนเหล่านั้นด้วยทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม คงกลายเป็นสถานการณ์หายนะ

นางไม่ทราบเหตุการณ์ที่เฉพาะเจาะจง เป็นการยากที่จะบอกมู่ซืออวี่ เพราะเกรงว่าจะทำให้ต้องกังวลมากเกินไป

ในวันนั้นลู่ฉาวอวี่ไม่ได้กลับมา วันรุ่งขึ้นสิงเจียซือจึงไปที่สำนักตรวจการ นางยืนลังเลอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง เมื่อรวบรวมความกล้าได้แล้วก็บอกให้คนเฝ้าประตูไปส่งข้อความให้ลู่ฉาวอวี่ออกมาหา

“แม่นางสิง” ลู่ฉาวอวี่เรียกนาง

“ท่านใต้เท้าลู่น้อย พวกท่านเป็นอย่างไรกันบ้าง?” สิงเจียซือถามอย่างกังวล

“ขอบคุณแม่นางที่เป็นห่วง ข้าสบายดี แต่คนของข้ากำลังลำบากจริง ๆ” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “เจ้าพูดถูก เขาเป็นโรคติดต่อ”

“แล้วมีวิธีการวินิจฉัยและรักษาบ้างหรือไม่?”

“บังเอิญมีศิษย์สองคนจากหุบเขาเทพโอสถที่ทำงานที่โรงหมอหลวง โรคติดต่อถูกค้นพบทันเวลา จึงยังไม่แพร่ระบาดและอยู่ภายใต้การควบคุม ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณแม่นาง หากเจ้าเตือนข้าไม่ทัน แล้วเรื่องบานปลายขึ้นมาจริง ๆ ก็คงควบคุมได้ยาก เจ้าป้องกันไม่ให้ปัญหาใหญ่เกิดขึ้น”

“ก่อนจะหายขาด ความอันตรายก็ยังไม่คลี่คลาย ท่านต้องให้ความสนใจกับเรื่องนี้” สิงเจียซือกล่าว “ข้าเห็นด้วยตาของข้าเองว่าผู้คนในหมู่บ้านแห่งหนึ่งเสียชีวิตทั้งหมด ไม่มีสักคนเดียวที่รอดชีวิต หากไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ผู้คนในหมู่บ้านอื่นก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน”

“ข้าจะใส่ใจให้ดี ช่วงนี้ข้าจะอาศัยอยู่นอกจวน จะไม่กลับไปเพื่อหลีกเลี่ยงการแพร่โรคร้ายไปสู่ครอบครัว หากท่านแม่ถาม เจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไร แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็พอ”