สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 843

บทที่ 843 ตกรางวัลให้เจ้า

บทที่ 843 ตกรางวัลให้เจ้า

จวนซ่ง

ที่โต๊ะอาหาร ฮูหยินซ่งมองดูซ่งหานจือด้วยสีหน้าปวดใจ แล้วคีบเนื้อชิ้นหนึ่งลงไปในถ้วยของเขา

ซ่งหานจือมองดูหมูตุ๋นน้ำแดงซึ่งเป็นของโปรดราวกับศัตรูตัวร้าย ใบหน้าเขายับยู่ยี่ สีหน้าขมขื่นปนทุกข์ใจ

“หมู่นี้การบ้านเยอะเกินไปหรือ? เหตุใดเจ้าถึงได้ผอมลงเพียงนี้?” ฮูหยินซ่งเอ่ยถามด้วยความห่วงใย “หรืออาหารในสำนักศึกษาหลวงไม่อร่อย? หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะทำ….”

“จะทำอะไร?” ซ่งไท่ฟู่ผู้เคร่งครัดเอ่ยอย่างไม่พอใจ “สำนักศึกษาหลวงไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไป เจ้าอย่าได้วุ่นวายไปเลย”

“ท่านดูสิ ลูกชายของเราผ่ายผอมเพียงใดแล้ว” ฮูหยินซ่งไม่พอใจ “พวกเรามีบุตรชายเพียงคนเดียว ท่านไม่ปวดใจแต่ข้าปวดใจ!”

“มารดาตามใจบุตร ผู้อื่นกินได้ ไยเขาจะกินไม่ได้?” ซ่งไท่ฟู่เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ทานข้าวไม่พูดคุย นอนไม่พูดคุย อย่าได้ทำผิดกฎเกณฑ์”

“ตาแก่คร่ำครึ” ฮูหยินซ่งเอ่ยด้วยความโมโห “กฎเกณฑ์มากมายเพียงนี้ เช่นนั้นท่านก็อยู่กับกฎเกณฑ์ไปเถิด ไม่ต้องมาอยู่กับพวกเราสองแม่ลูกแล้ว ลูกชาย พวกเราไม่กินต่อแล้ว แม่จะพาเจ้าไปทานอาหารข้างนอก”

พ่อบ้านเดินเข้ามาจากข้างนอก เอ่ยกับเจ้าบ้านสองสามคนที่อยู่ที่นี่ “คุณหนูรองจากจวนอัครมหาเสนาบดีมาขอรับ กล่าวว่านางต้องการพบคุณชายน้อย”

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์มาแล้วหรือ” ฮูหยินซ่งยิ้มออกมา “เชิญนางเข้ามาเร็ว”

เมื่อซ่งหานจือได้ยินว่าลู่จื่อชิงมาก็รีบคีบเนื้อหมูในถ้วยกลับไปให้ฮูหยินซ่งพร้อมเอ่ยว่า “ข้าไม่กินเนื้อ”

เขาอยากผอม อีกทั้งยังอยากหล่อเหลาเหมือนฟ่านซู่

พ่อบ้านพาลู่จื่อชิงเข้ามาในจวนซ่ง

“คุณหนูรองลู่ นายน้อยกำลังทานอาหาร หากคุณหนูไม่รังเกียจ….”

“เอาละ ข้ามาทานข้าวกับซ่งหานจือ” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า ข้าเข้าไปเองได้”

ด้านหลังลู่จื่อชิงมีสาวใช้สี่คนตามมา คนหนึ่งถือเตาขนาดเล็ก อีกคนถือหม้อขนาดเล็ก อีกสองคนถืออาหารหลายอย่าง

“คารวะใต้เท้าซ่ง ฮูหยินซ่ง” ลู่จื่อชิงค้อมคำนับ

“ไม่ต้องมากพิธี รีบมาทางนี้เร็วเข้า” ฮูหยินซ่งเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวชิงเอ๋อร์สูงขึ้นแล้ว ยิ่งโตก็ยิ่งงดงาม”

“ฮูหยิน ท่านยังงดงามเยาวว์วัยเช่นเคย ผู้ใดไม่รู้อาจคิดว่าท่านเป็นพี่หญิงของซ่งหานจือเชียวนะเจ้าคะ!” ลู่จื่อชิงเอ่ย

“ฮ่า ๆๆ” ฮูหยินซ่งหัวเราะร่วน “เสี่ยวชิงเอ๋อร์น่ารักจริง ๆ”

ซ่งไท่ฟู่ “…”

ซ่งหานจือ “…”

ไม่ว่าจะเป็นสตรีวัยใดล้วนชอบคำชมเชย สตรีหนึ่งแก่หนึ่งอ่อนสองคนนี้กล่าวชมกันไปมา พวกเขาที่อยู่ข้าง ๆ ล้วนตะลึงงันไปแล้ว

“จริงสิ เสี่ยวชิงเอ๋อร์ เจ้ารีบมาลองฝีมือพ่อครัวเราดูสิ”

“ฮูหยิน ข้านำอาหารมาให้ซ่งหานจือ” ลู่จื่อชิงบอกจุดประสงค์ในการมาของตนเอง “หม้อไฟท่านแม่ข้ารสเลิศทีเดียว แม้กระทั่งร้านข้างนอกยังหารสชาติอร่อยเช่นนี้ไม่ได้ หมู่นี้ซ่งหานจือหักโหมมากเกินไป ทุกวันขยันหมั่นเพียรเล่าเรียนศึกษา มีการบ้านมากมาย ในฐานะสหายที่ดีของเขา ข้าเห็นแล้วก็ปวดใจจึงส่งหม้อไฟชุดเล็กมาฟื้นฟูกำลังให้”

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึงได้ดีเพียงนี้?” ฮูหยินซ่งรู้สึกประทับใจยิ่งนัก “หานจือมีเจ้าอยู่เคียงข้าง ข้าก็วางใจมากแล้ว”

“ฮูหยินวางใจเถิด มีข้าคอยปกป้องเขา ไม่มีผู้ใดกล้ารังแกอย่างแน่นอน” ลู่จื่อชิงตบอกตนเองด้วยความมั่นใจ

ขณะที่นางกำลังพูดคุยกับฮูหยินซ่งนั้น สาวใช้หลายคนก็เตรียมหม้อไฟหม้อเล็กให้พร้อมสรรพแล้ว

ซ่งหานจือมองดูอาหารที่จัดวางอย่างอลังการตรงหน้า ภายในใจรู้สึกต่อต้าน ทว่าเขาไม่อาจใจแข็งปฏิเสธลู่จื่อชิงได้

ซ่งไท่ฟู่เหลือบมองบุตรชายแวบหนึ่ง

เจ้าเด็กคนนี้…

ถูกผู้อื่นควบคุมไว้ในกำมือแล้ว

แทบไม่มีหนทางให้หวนกลับ

“นำถ้วยและตะเกียบมา” ฮูหยินซ่งเอ่ย “เสี่ยวชิงเอ๋อร์ เจ้าก็มาทานกับพวกเราเถิด”

ยิ่งฮูหยินซ่งมองเพียงใดยิ่งถูกใจแม่นางน้อยผู้นี้ นางแทบจะทนรอให้พวกเขาโตขึ้นเร็ว ๆ ไม่ได้ เช่นนี้จะได้แต่งเข้าบ้านตนเองเสียที

มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำคนนึกกังวลคือพื้นเพของคุณหนูรองลู่ดีเกินไป ข้างนอกมีหมาป่ามากมายคอยจับจ้องนาง แต่คุณสมบัติลูกชายฮูหยินซ่งกลับธรรมดาทั่วไป เขาอาจไม่สามารถรับมือกับหมาป่าชั่วร้ายมากมายเพียงนั้นได้ อีกทั้งเรื่องภายหน้ายังไม่มีอะไรแน่นอน

ลู่จื่อชิงนั่งลงข้าง ๆ ซ่งหานจือ “เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว ขอบคุณฮูหยิน”

หม้อไฟหม้อเล็กพร้อมแล้ว

ลู่จื่อชิงคีบเนื้อแกะชิ้นหนึ่งใส่ลงในถ้วยของซ่งหานจือ