สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 844

บทที่ 844 ลิ่วล้อไม่ติดตามแล้ว

บทที่ 844 ลิ่วล้อไม่ติดตามแล้ว

เช้าตรู่วันถัดมา ลู่จื่อชิงนั่งรอซ่งหานจืออยู่ในรถม้า ผลที่ได้กลับมีเพียงผู้ติดตามของซ่งหานจือที่มาหา

“คุณหนูรอง วันนี้คุณชายมีเรื่องต้องทำขอรับ ไม่อาจไปฝึกวรยุทธ์กับท่านได้แล้ว”

“เขามีเรื่องอะไร?” ลู่จื่อชิงเอ่ยถาม

“นายท่านเชิญอาจารย์มาให้ขอรับ บอกว่าเขาต้องเล่าเรียนเพิ่มเติม ดังนั้น…”

“เขายังเรียนเสริมอีกหรือ? เขาอยู่สำนักศึกษาหลวงความสามารถก็จัดว่าเป็นหัวกะทิแล้ว”

“นายท่ายเพิ่มเป้าหมายให้นายน้อยขอรับ”

“เช่นนั้นเขายินดีเรียนหรือไม่? หากเขาไม่ยินดีเรียน ข้าจะช่วยเขาออกมา”

“คุณหนูรองอย่าได้บุ่มบ่ามไปขอรับ คุณชายยินดีทำขอรับ” ผู้ติดตามรีบเอ่ยขึ้นมาทันควัน

“ก็ได้ เช่นนั้นอีกสองวันค่อยพบกัน”

รถม้าของสกุลลู่เคลื่อนออกไป

ประตูจวนซ่งเปิดออก ซ่งหานจือเดินออกมาจากข้างใน

“คุณหนูรองว่าอย่างไรบ้าง?”

“คุณหนูรองถามว่านายน้อยเต็มใจหรือไม่ หากไม่เต็มใจนางจะช่วยท่านออกมาขอรับ”

ซ่งหานจือยิ้มบาง ๆ “นับว่านางมีมโนธรรม”

“เช่นนั้นคุณชาย…”

“ข้าจะกลับไปเรียน”

ณ จวนฉี ฉีเซียวนั่งถือถ้วยชาอยู่ที่ศาลา มองแม่นางน้อยผู้นั้นฝึกวรยุทธ์

“วันนี้เจ้าดูอารมณ์ไม่ดี เป็นอะไรไป?”

“ไม่ใช่เพราะซ่งหานจือผู้นั้นหรือเจ้าคะ” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ปกติยามข้ามาฝึกวรยุทธ์ เขาก็จะตามข้ามา ถึงแม้ข้าจะฝึกได้ไม่ดี เขาก็มักจะคอยปรบมือให้ วันนี้เขาไม่มา ข้ารู้สึกไม่สนุกแล้ว”

ฉีเซียวมองนางคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าฝึกฝนเช่นนั้น ยังต้องให้คนมาคอยให้กำลังใจอีกหรือ?”

“นั่นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเขาไม่มากับข้าแล้ว” ลู่จื่อชิงขมวดคิ้ว “เหตุใดซ่งไท่ฟู่ถึงเชิญอาจารย์เพิ่มให้เขากันนะเจ้าคะ เดิมทีเขาก็เป็นบัณฑิตหัวกะทิของสำนักศึกษาหลวงอยู่แล้ว บัดนี้ยังเรียนเพิ่มอีก ต่อไปเขากล่าวสิ่งใดข้าคงฟังไม่เข้าใจ ท่านอาฉี ข้าเศร้าใจยิ่งนัก ที่บ้านมีพี่ชาย ข้างกายยังมีอัจฉริยะอย่างซ่งหานจืออีก”

“เจ้าเก่งบู๊ พวกเขาเก่งบุ๋น ไม่มีอะไรให้เปรียบเทียบ”

“ใช่แล้ว ซ่งหานจือบัณฑิตอ่อนแอผู้นั้นแบกอะไรก็ไม่ได้ ถืออะไรก็ไม่ไหว ภายหน้ายังต้องให้ข้าปกป้องเขา!”

“เจ้าไม่ได้อยากเป็นวีรสตรีผู้กล้าหาญเปี่ยมคุณธรรม ออกท่องโลกกว้างผดุงความอยุติธรรมหรือ? เจ้าฝึกวรยุทธ์เพื่อปกป้องเด็กผู้ชายตั้งแต่เมื่อใดกัน?” ฉีเซียวเอ่ยเย้าแหย่

ลู่จื่อชิงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ซ่งหานจืออ่อนแอเพียงนั้น ภายหน้าจะต้องถูกคนรังแกอย่างแน่นอน ปกป้องเขาก็นับว่าเป็นการผดุงความยุติธรรมเช่นกัน”

ลู่จื่อชิงฝึกวรยุทธ์อยู่ที่บ้านของฉีเซียวเพียงลำพังเป็นเวลาสองวันติดต่อกัน

หลังกลับมาจากบ้านฉีเซียว นางก็เดินไปเคาะประตูจวนซ่ง

“คุณหนูรอง” พ่อบ้านเดินออกมา

“คุณชายพวกเจ้าเล่า?”

“คุณชายยังเรียนอยู่เลยขอรับ!”

“ยังเรียนอยู่อีกหรือ?” ลู่จื่อชิงเงยหน้ามองท้องฟ้า “นี่ก็มืดแล้ว เขายังเรียนอยู่หรือ?”

“ขอรับ…”

“ช่างเถิด เช่นนั้นพรุ่งนี้ค่อยพบ! ข้าจะกลับแล้ว”