สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 858

บทที่ 858 ประกายแห่งชีวิต

บทที่ 858 ประกายแห่งชีวิต

ณ จวนผู้ตรวจการ

ผู้ตรวจการยกน้ำชาถวายด้วยท่าทีเคารพนบนอบ

“ฮองเฮามาถึงแล้ว กระหม่อมไม่ได้ออกไปรอต้อนรับ ขอฮองเฮาโปรดอภัยพ่ะย่ะค่ะ”

“เล่าสถานการณ์ตอนนี้ให้ข้าฟังเถอะ! ใต้เท้าเซี่ยอยู่ที่ใด?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยอย่างสุขุม

“ยามที่ใต้เท้าเซี่ยเพิ่งมา หนานโจวกำลังสับสนวุ่นวาย ผู้ประสบภัยทะเลาะวิวาทกัน ใต้เท้าเซี่ยต้องการปลอบประโลมชาวบ้าน นึกไม่ถึงว่าจะถูกผู้ประสบภัยทำร้ายจนบาดเจ็บ กระทั่งบัดนี้เขาก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา”

“ท่านหมอว่าอย่างไรบ้าง?”

“ท่านหมอกล่าวว่าศีรษะกระทบกระเทือน ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อใด” อีกทั้งยังมีความเป็นไปได้ว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย

ถ้อยคำนี้เขาไม่กล้ากล่าวออกไป

“ข้าพาหมอเทวดาท่านหนึ่งมาด้วย ท่านจัดเตรียมเจ้าหน้าที่พานางไปดูเถิด”

ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวจบ หมิงจือเหยียนก็ลุกขึ้นยืน

ผู้ตรวจการเรียกเจ้าหน้าที่มาผู้หนึ่ง สั่งให้เขาพาหมิงจือเหยียนไปยังห้องรับรองเพื่อตรวจอาการให้เซี่ยชิงโจว

“ใต้เท้าเซี่ยได้รับบาดเจ็บ เช่นนั้นเกิดอะไรกับซื่อจื่ออันกั๋วกง?”

“ซื่อจื่ออันกั๋วกงเจอโจรปล้นขณะผ่านอ่าวหมิงเยว่ ข้าวของต่าง ๆ ถูกชิงไปทั้งหมด” ผู้ตรวจการเอ่ย “พวกโจรมักจะออกอาละวาดในอ่าวหมิงเยว่เป็นพิเศษ ก่อนหน้ามักจะดักปล้นพ่อค้าที่เดินทางผ่านไปมา บัดนี้นึกไม่ถึงว่าจะกล้าดักปล้นคณะของทางการ แสดงให้เห็นว่าพวกมันอุกอาจเพียงใด ซื่อจื่ออันกั๋วกงได้รับบาดเจ็บสาหัส ผู้ติดตามของเขาจึงต้องพาเขาไปพักฟื้นแถวนั้น ข้าน้อยจึงไม่ได้เห็นเขาขอรับ”

“ได้ เรื่องของซื่อจื่ออันกั๋วกงมีคนจัดการแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ยามนี้เรามาเอ่ยถึงเรื่องความเสียหายที่เกิดกับราษฎรจากภัยธรรมชาติกันเถิด บ้านเรือนผู้คนเสียหายกี่มากน้อย มีคนตายมากเพียงใด มีคนบาดเจ็บมากเพียงใด พวกท่านจัดเตรียมที่ทางให้พวกเขาอย่างไร เสบียงที่ใต้เท้าเซี่ยนำมาก่อนหน้านี้แจกจ่ายให้กับพวกเขาแล้วหรือไม่?”

ผู้ตรวจการปาดเหงื่อเย็น ๆ แล้วรายงานตามความเป็นจริง

“ข้าเพิ่งมาที่นี่ พบเห็นคนมากมายนั่งนอนอยู่บนถนน คนเหล่านี้อยู่เช่นนี้มาตลอดหรือ?”

“บ้านของพวกเขาไม่เหลือแล้ว คนในครอบครัวก็ไม่อยู่ แต่ละคนราวกับซากศพเดินได้ อันที่จริงผู้ที่พระนางฮองเฮาเห็นล้วนเป็นผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถูกคนของเราเคลื่อนย้ายไปไว้ที่อื่นแล้ว”

“ท่านพาข้าไปดูหน่อยเถิด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ลู่จื่ออวิ๋นติดตามผู้ตรวจการสวี่เดินดูรอบ ๆ หนานโจว เมื่อผู้ประสบภัยเหล่านั้นมองนางด้วยสายตาว่างเปล่า หัวใจของนางพลันเย็นเยียบ

ตอนนั้นยามเมืองฮู่เป่ยเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง ราษฎรต่างสับสนระคนหวาดกลัว ทว่าไม่นานพวกเขาก็มีกำลังใจเผชิญหน้ากับความยากลำบากด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง

ทว่าสองเหตุการณ์นี้มีความแตกต่างกัน

อย่างแรกคือสู้ตายเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอน

อีกอย่างคือบ้านพังพินาศไปแล้ว คนในครอบครัวก็ไม่อยู่แล้ว ลำบากตรากตรำมาทั้งชีวิตกลับไม่เหลือสิ่งใดเลย ไม่รู้ว่าภายหน้าจะต้องก้าวต่อไปอย่างไร ชีวิตไร้ซึ่งความหวัง