สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 859

บทที่ 859 ฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง

บทที่ 859 ฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง

หัวใจที่เดิมทีมืดหม่นของผู้คนพลันสั่นไหวเพราะคำพูดของลู่จื่ออวิ๋น นี่ไม่เหมือนกับการกินอยู่เพื่อรอความตายประหนึ่งกำลังรอให้วันโลกสลายมาถึงอย่างเมื่อก่อน

พวกเขาช่วยเจ้าหน้าที่ทางการทำความสะอาดบ้านเรือน นำศพคนในครอบครัวที่ถูกฝังอยู่ข้างในออกมา

ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

การร้องไห้ครานี้ไม่ได้เกิดจากความสิ้นหวัง ทว่าเป็นความโศกาอาดูร…

ความเศร้าโศก ความเสียใจ ไม่ได้น่ากลัวเท่ากับความสิ้นหวัง

สถานการณ์ในยามนี้พิเศษนัก ไม่มีวิธีหาสิ่งของมาเซ่นไหว้ได้มากมายเพียงนั้น พวกเขาทำได้เพียงทำทุกอย่างแบบเรียบง่าย

“ระวัง” ลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปพยุงชายชราผู้หนึ่งที่เกือบจะล้ม

ชายชรากล่าวขอบคุณ “ขอบพระทัยฮองเฮา”

“ท่านลุง ข้าเสียใจด้วย” ลู่จื่ออวิ๋นเห็นเสื้อผ้าที่เขากำไว้ในมือแน่น นั่นเป็นเสื้อผ้าของเด็กชุดหนึ่ง

ชายชราพยักหน้าน้อย ๆ แล้วเดินจากไป

“ใต้เท้าเซี่ยฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์วิ่งเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้านางเพื่อรายงาน

“พวกเราไปดูหน่อยเถิด”

ณ ห้องรับรอง จวนผู้ตรวจการ

เซี่ยชิงโจวลุกขึ้นนั่ง แล้วเอ่ยกับหมิงจือเหยียนที่กำลังตรวจชีพจรของเขา “แม่นาง ข้าได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ตอนนี้ข้าตื่นขึ้นมาได้ หมายความว่าจะต้องไม่เป็นไรแล้วเป็นแน่”

“แม้กระทั่งถ้อยคำยังกล่าวได้ไม่ชัดเจน ยังจะกล่าวว่าไม่เป็นไร” หมิงจือเหยียนเอ่ย “ท่านอยู่เฉย ๆ เถอะ!”

“ไม่ได้ ข้ามาที่นี่เพื่อบรรเทาทุกข์ ทว่าจนถึงบัดนี้ข้ากลับไม่ได้ทำอะไรเลย” เซี่ยชิงโจวร้อนใจยิ่งนัก

“จือเหยียนมีฝีมือการรักษาที่ล้ำเลิศ นางบอกว่าท่านต้องอยู่เฉย ๆ ก็อยู่เฉย ๆ เถิด ไม่อย่างนั้นหากอาการบาดเจ็บแย่ลง อาจได้อยู่อย่างนี้ตลอดไป” ลู่จื่ออวิ๋นก้าวเข้ามาในห้อง

“ฮองเฮามาที่นี่ได้อย่างไร?!” เซี่ยชิงโจวเพิ่งฟื้นขึ้นมาจึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ท่านได้รับบาดเจ็บ เดิมทีข้าจัดเตรียมให้ซื่อจื่ออันกั๋วกงนำเสบียงมาส่ง ทว่าเขากลับพบโจรระหว่างทาง เสบียงที่ขนมาจึงปลิวหายไปเช่นนั้น ข้าคิดว่าแทนที่จะส่งผู้อื่นมาที่นี่ ข้ามาด้วยตนเองย่อมดีกว่า”

“เช่นนั้นเรื่องในราชสำนัก…”

“ยังมีอู่อันอ๋องและองค์หญิงใหญ่…”

เซี่ยชิงโจวถอนหายใจอย่างโล่งอก

ผู้อื่นไม่เข้าใจอู่อันอ๋องอย่างถ่องแท้ แต่เขากลับเข้าใจดีที่สุด เซี่ยเฉิงจิ่นโดดเด่นได้เพียงนี้ บิดามารดาเขาจะเป็นคนโง่เขลาได้อย่างไร พวกเขาเพียงแค่ชอบแสดงความรักหวานชื่น ไม่ชอบการแก่งแย่งแข่งขันในราชสำนัก ถึงได้ถ่อมตนไม่ทำตัวให้เป็นที่สังเกตนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“สถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ทุกอย่างอยู่ใต้การควบคุมของข้าแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “ท่านดูแลตนเองให้ดีเถิด ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยชิงโจวรับคำแล้วสูดปากหนึ่งที “แม่นางหมิง ท่านอ่อนโยนหน่อยได้หรือไม่?”

หมิงจือเหยียนกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขา

“ปัญญาชนอ่อนแอ” หมิงจือเหยียนกล่าวพึมพำ “ไม่แปลกใจว่าเหตุใดกระทั่งเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ถึงยังจัดการไม่ได้”

เซี่ยชิงโจวหันไปมองหมิงจือเหยียน “ข้ากับแม่นางมีความแค้นอะไรต่อกันหรือ?”

“ไม่มี” หมิงจือเหยียนแย้มยิ้มหวานหยดย้อย

เซี่ยชิงโจวสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย