สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 860

บทที่ 860 ไส้ศึกสมควรถูกประหาร

บทที่ 860 ไส้ศึกสมควรถูกประหาร

“สมควรถูกประหาร!”

“ประหารพวกเขา!”

“คิดจะสร้างความปั่นป่วนในอาณาจักรเฟิ่งหลินเรา คนชั่วร้ายพวกนี้ไม่อาจปล่อยไว้เป็นอันขาด”

…

เหล่าราษฎรต่างร้องตะโกนลั่นด้วยความโกรธ

ลู่จื่ออวิ๋นยกมือขึ้นก่อนจะสะบัดมือลง

ฉับ!

เพชฌฆาตหลายสิบคนแกว่งดาบพร้อมกัน ศีรษะของคนเหล่านั้นกลิ้งลงมาศีรษะแล้วศีรษะเล่า

“ฮองเฮา” ติงเซียงกังวลว่าฉากตรงหน้าจะทำให้ลู่จื่ออวิ๋นกลัว ทว่าฝ่ายหลังกลับไม่แม้แต่ขมวดคิ้วด้วยซ้ำ

เรื่องเกี่ยวกับแผ่นศิลาตรวจสอบเสร็จสิ้นแล้วและจบลงด้วยการแลกศีรษะ ทุกคนทั่วหล้าต่างก็รู้ว่าคำประกาศที่ว่าฮองเฮาเป็นปีศาจนั้นเหลวไหลทั้งเพ อีกทั้งยังประกาศว่าผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกจะถูกลงโทษเช่นเดียวกับไส้ศึกจากอาณาจักรเหลียง

ลู่จื่ออวิ๋นอยู่ที่หนานโจวเป็นเวลาสี่เดือน

ในระยะเวลาสี่เดือนนี้ นอกจากช่วยเหลือให้ราษฎรสร้างบ้านใหม่และสร้างพื้นที่เพาะปลูกที่อุดมสมบูรณ์แล้ว นางยังแก้ไขปัญหาในท้องที่อีกมากมาย หนึ่งในนั้นคือการแก้ปัญหาเรื่องเนินเขาที่มากเกินไปจนทำให้ราษฎรไม่มีที่ดินมากพอที่จะปลูกพืชผล

ลู่จื่ออวิ๋นแนะนำให้ทุกคนเปลี่ยนเนินเขาเหล่านั้นให้เป็นนาขั้นบันได

อีกปัญหาหนึ่งคือที่นี่มีน้ำไม่เพียงพอ อีกทั้งยังมีฝนไม่มากจึงมักจะแห้งแล้งอยู่ตลอดจนพืชผลเจริญเติบโตได้ไม่ดี

นางก็เตรียมการให้ผู้คนสร้างอ่างเก็บน้ำ ผันน้ำไปปรับปรุงพื้นที่แห้งแล้ง จากนั้นจึงนำเมล็ดพันธุ์ดี ๆ จำนวนมากที่ได้มาจากอาณาจักรฮุ่ยเข้ามา อย่างเช่น มันเทศและมันฝรั่ง

เรือสินค้าของมู่ซืออวี่แล่นผ่านสถานที่ต่าง ๆ มากมาย ทั้งยังนำเมล็ดพันธุ์ต่าง ๆ มาด้วย ปีนี้เรือสินค้าสกุลลู่ได้นำเมล็ดพันธุ์ต่าง ๆ มาให้ลู่จื่ออวิ๋น บัดนี้ถึงเวลาที่จะนำมาใช้แล้ว

“ถึงแม้ฮูหยินจะไม่อยู่แต่ก็มีเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับฮูหยินอยู่ทุกหนทุกแห่งเลยนะเพคะ” ติงเซียงเอ่ย “ฮองเฮา ท่านไม่รู้ว่าตอนนี้มีราษฎรมากเพียงใดที่ชื่นชมท่าน บางคนยังเอ่ยถึงฮูหยิน นับถือฮูหยินราวกับนางเป็นเซียนสวรรค์อย่างไรอย่างนั้นเลยนะเพคะ”

ก่อนหน้านี้นางคิดว่าเข้าใจมารดาของตนมากพอ แต่เมื่อนางตั้งครรภ์ถึงได้เข้าใจความยากลำบากของการตั้งครรภ์และการคลอดบุตร นางจึงตระหนักว่าสิ่งที่ตนเองเข้าใจก่อนหน้านี้เป็นแค่เรื่องผิวเผินเท่านั้น ไม่ได้เข้าใจอย่างแท้จริงแม้แต่น้อย

มารดาแข็งแกร่งกว่าที่คิด

“ราษฎรข้างนอกกล่าวว่าแม้ฮองเฮาจะทรงพระครรภ์ แต่ก็มาดูแลพวกเขาด้วยตนเอง พวกเขารู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งยังเป็นห่วงพระวรกายด้วยเช่นกัน ตอนที่พระนางเพิ่งมานั้นอายุครรภ์เพิ่งสองเดือนกว่าเท่านั้น บัดนี้เกือบจะเจ็ดเดือนแล้วนะเพคะ”

“ตอนนี้ใต้เท้าเซี่ยกำลังทำอะไร?”

“ดูเหมือนกำลังกำกับดูแลงานของผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่ข้างนอกเพคะ”

“บาดแผลเขาไม่เป็นอะไรแล้วหรือ?”

“แม่นางหมิงคอยเฝ้าเขาทั้งวันจะต้องไม่เป็นอะไรแน่แล้วเพคะ หากมีอะไร แม่นางหมิงย่อมไม่ให้เขาลุกขึ้นจากเตียง”

ไป๋จื่อเอ่ยด้วยท่าทีลึกลับ “ฮองเฮา ทรงทราบเรื่องความแค้นระหว่างแม่นางหมิงกับใต้เท้าเซี่ยหรือไม่เพคะ?”

“เล่าให้ข้าฟังเถิด”