สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 861

บทที่ 861 ยังมีเภทภัยอีกครั้งหนึ่งรอข้าอยู่

บทที่ 861 ยังมีเภทภัยอีกครั้งหนึ่งรอข้าอยู่

“ท่านอยากให้ข้ากลับเมืองหลวงก่อนจริง ๆ หรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว” เซี่ยชิงโจวกล่าว “กระหม่อมจะรั้งอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวัน”

“ท่านยุ่งมากจริง ๆ หรือว่าไม่อยากกลับเมืองหลวงไปพร้อมกับพวกเรากันแน่?”

“เหลวไหล กระหม่อมจะไม่อยากกลับไปพร้อมพวกท่านได้อย่างไร?”

“ใต้เท้าเซี่ยไม่กล้าร่วมทางไปกับเราหรือ?” ติงเซียงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยกระเซ้า “บ่าวนับนิ้วทำนายดูแล้ว เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับแม่นางหมิงอย่างแน่นอน”

เซี่ยชิงโจวยกชาขึ้นจิบ ปิดบังท่าทีร้อนตัวในแววตาของเขา

“ใต้เท้าเซี่ยไม่อยากร่วมทางไปกับข้า ทว่าข้ากลับยังต้องรอท่าน อย่างไรเสีย ยังมีเภทภัยอีกครั้งหนึ่งรอข้าอยู่ ใต้เท้าเซี่ยคงไม่อยากให้ข้าต้องเผชิญตามลำพังกระมัง?” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว

เซี่ยชิงโจววางถ้วยชาลงแล้วมองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “เหตุใดฮองเฮาจึงตรัสเช่นนั้น?”

“ใต้เท้าเซี่ย ท่านอยู่ที่หนานโจวนานเกินไปแล้ว ลืมแล้วหรือว่าเรายังมีเสบียงจำนวนหนึ่งอยู่ในมือของพวกโจร?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ตอนที่ข้าออกมาจากเมืองหลวง ข้าได้เตรียมการให้แม่ทัพหลายคนไปปราบโจรบริเวณรอบ ๆ นี้แล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าแม่ทัพหลายท่านทั้งกล้าหาญและเชี่ยวชาญในการสู้รบ พวกเขากำจัดโจรไปมากมาย ในทางกลับกัน พวกเขาไม่พบเสบียงของเราที่หายไป เช่นนั้นท่านคิดว่าหากข้ากลับเมืองหลวง คนชั่วที่ชักใยอยู่เบื้องหลังจะปล่อยข้าไปหรือ?”

“ฮองเฮา โปรดรออีกสักสองสามวัน หลังจากกระหม่อมจัดการเรื่องที่เหลือเสร็จแล้วจะกลับไปพร้อมกับพระนาง” เซี่ยชิงโจวลุกขึ้นยืน ประกบมือเอ่ย “กระหม่อมทำให้ฮองเฮาต้องเสี่ยงภัยด้วยตนเองแล้ว คราวนี้ กระหม่อมจะพาฮองเฮากลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอน ไม่เช่นนั้นกระหม่อมคงผิดต่อราษฎรอาณาจักรเฟิ่งหลินและผิดต่อความไว้วางใจของสหายที่ดีของกระหม่อม”

ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยอย่างใจเย็น “ดี”

หลายวันต่อมา ลู่จื่ออวิ๋นกับเซี่ยชิงโจวและคนอื่น ๆ เตรียมตัวออกจากหนานโจวอย่างลับ ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะออกเดินทางก่อนรุ่งสาง

อย่างไรก็ตาม ขณะที่รถม้าของพวกเขากำลังเคลื่อนออกไป ถนนทั้งสายก็สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ เหล่าราษฎรยืนถือคบเพลิงอยู่สองฝั่งของถนน

“ฮองเฮา ใต้เท้าเซี่ย หนานโจวกลับมามีชีวิตเพราะมีพวกท่าน หากพวกท่านกลับไปยังเมืองหลวงแล้ว โปรดอย่าได้ลืมพวกเรา ราษฎรหนานโจวจะไม่มีวันลืมพระคุณของพวกท่าน พวกเราหารือกันแล้ว หนานโจวจะสร้างรูปปั้นของฮองเฮา ราษฎรหนานโจวไม่เชื่อในศาสนาพุทธหรือศาสนาอื่นใด เชื่อเพียงฮองเฮาของพวกเราเท่านั้น”

“ฮองเฮา ขอทรงเดินทางโดยปลอดภัย”

ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด คำว่า ‘เดินทางโดยปลอดภัย’ ดังกึกก้องอยู่เป็นเวลานาน

ลู่จื่ออวิ๋นไม่ได้ลงจากรถม้า เพียงแต่นั่งอยู่ในรถม้า โบกมือให้ทุกคน “กลับไปเถิด ดูแลตนเองดี ๆ ต่อไปชีวิตของพวกท่านจะดีขึ้นอย่างแน่นอน หากมีความไม่เป็นธรรมเกิดขึ้นในภายหน้า เพียงแค่ร้องเรียนกับทางการ ข้าจะต้องช่วยเหลือพวกท่านเป็นแน่”

“ฮองเฮา พวกเราจะหมั่นเรียนหนังสือและกลายเป็นเสาหลักของอาณาจักรเฟิ่งหลินให้ได้” เด็กกลุ่มหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วกังวานใส

ลู่จื่ออวิ๋นน้ำตาคลอเบ้า พยักหน้าน้อย ๆ ด้วยรอยยิ้ม

รอบทิศทางเต็มไปด้วยแสงจากคบเพลิง ทุกคนล้วนมองเห็นใบหน้าของนางได้อย่างชัดเจน

ลู่จื่ออวิ๋นนั้นงดงามมาก งดงามราวกับเทพธิดา ทว่าในสายตาของราษฎร สิ่งที่สวยงามที่สุดของฮองเฮาไม่ใช่รูปโฉมโนมพรรณของนาง แต่เป็นจิตใจที่รักราษฎรดั่งบุตรชาย

พวกเขาจะสวดภาวนาให้นาง อธิษฐานขอพรให้นางคลอดลูกอย่างปลอดภัย ขอให้นางไร้ซึ่งความกังวลทั้งชีวิต ขอให้นางได้รับพรในยามยากลำบาก

เวลารุ่งสาง ขบวนรถม้าเคลื่อนออกจากหนานโจวมาไกลแล้ว

ติงเซียงเห็นดวงตาสีแดงเรื่อของลู่จื่ออวิ๋นจึงกล่าวว่า “ฮองเฮา บ่าวสังเกตว่าตอนนี้ท่านมักจะร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง หรือว่าท่านกำลังจะกลายเป็นมารดาแล้วจึงอารมณ์อ่อนไหวมากขึ้นเพคะ?”

“รู้ก็ดี อย่าได้ทำให้ข้าโกรธเล่า” ลู่จื่ออวิ๋นเช็ดหางตาของตนเอง “เด็ก ๆ เหล่านั้นน่ารักจริงเชียว ข้าหวังว่าเวลาจะเร็วขึ้นอีกหน่อย จะได้เห็นพวกเขาเติบใหญ่ขึ้น”