สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 862

บทที่ 862 ช้าไปหนึ่งก้าว

บทที่ 862 ช้าไปหนึ่งก้าว

คนที่เซี่ยชิงโจวจัดเตรียมไว้พาลู่จื่ออวิ๋นไปซ่อนตัวที่เมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

ลู่จื่ออวิ๋นสวมหมวกม่านโปร่ง ปลอมตัวเป็นสตรีทั่วไปที่มาเยี่ยมญาติ

องครักษ์ลับของนางปลอมตัวเป็นบ่าวรับใช้ธรรมดา ๆ แต่ละคนดูซื่อสัตย์ อีกทั้งยังอ่อนน้อมถ่อมตน ยากที่จะดึงดูดความสนใจของผู้อื่น

ยากนักที่ฮองเฮาอาณาจักรเฟิ่งหลินจะได้ผ่อนคลายเช่นนี้ จึงพาบ่าวรับใช้ออกไปซื้อของ ราวกับเป็นหญิงสาวที่มาเยี่ยมญาติตามปกติ

สองวันต่อมา เซี่ยชิงโจวก็พาคนอื่น ๆ มาเคาะประตูเรือนหลังเล็ก ๆ

เพราะก่อนหน้านี้ได้ทิ้งสัญลักษณ์เอาไว้ เขาจึงติดตามสัญลักษณ์มาจนพบสถานที่แห่งนี้

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ช้าไปหนึ่งก้าว” เซี่ยชิงโจวเอ่ย “ไม่มีผู้ใดในหมู่บ้านนั้นเหลือรอดแม้เพียงคนเดียว ถูกฆ่าตายหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หมู่บ้านหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นตกตะลึง “ท่านหมายความว่าคดีขโมยครั้งนี้เกี่ยวข้องกับทั้งหมู่บ้านหรือ?”

“ก่อนหน้านี้กระหม่อมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ กล่าวกันตามหลักแล้ว ถึงแม้จะทำเรื่องใหญ่โตเพียงนี้ได้สมบูรณ์แบบก็ไม่มีทางลบร่องรอยได้ทั้งหมด กระหม่อมวิเคราะห์จากเบาะแสแล้วจึงคิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้น”

“ท่านหาหมู่บ้านที่น่าสงสัยพบแล้ว ทว่าในหมู่บ้านนั้นกลับไม่เหลือร่องรอยคนแม้เพียงผู้เดียว พวกเขาย้ายออกจากที่นั่นแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ได้ย้ายออกไป แต่ซากศพทั้งหมดถูกเผาทำลายแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยชิงโจวเอ่ยแก้คำพูดของลู่จื่ออวิ๋น “ชาวบ้านที่นั่นดูเรียบง่ายและซื่อสัตย์ ทว่าจริง ๆ แล้วเป็นโจรที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านทั่วไป โจรเหล่านั้นแตกต่างจากโจรกลุ่มอื่น ๆ โจรกลุ่มอื่นอาศัยอยู่บนภูเขา สร้างชื่อเสียงให้ตนเองอย่างเกรียงไกร โจรในหมู่บ้านนี้ไม่ได้สนใจสิ่งที่มีเพียงเปลือกเหล่านั้น เพียงแค่แสวงหาผลประโยชน์ที่แท้จริง พวกเขาปลอมตัวได้อย่างแนบเนียน ทั้งยังมีสำเนาทะเบียนบ้าน คนทั่วไปสืบมาไม่ถึงตัวพวกเขาด้วยซ้ำ หากเรื่องนี้ไม่ร้ายแรงเกินไป กอปรกับเรายังกัดไม่ปล่อย เรื่องพวกเขาย่อมไม่มีทางถูกเปิดเผยเป็นแน่”

“คนเหล่านี้กลับถูกฆ่าตายแล้ว”

“ดังนั้น เรื่องนี้จะต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่นอน”

“เช่นนั้นเสบียงของพวกเราเล่า?”

เซี่ยชิงโจวส่ายหน้า “ก้อนหินจมลงก้นมหาสมุทร”

ลู่จื่ออวิ๋นขมวดคิ้ว “คราวนี้ได้พบกับคู่ต่อสู้แล้ว”

“ฮองเฮา พวกเราอย่าได้เสียเวลาอยู่ข้างนอกอีกเลย รีบกลับเมืองหลวงก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” เซี่ยชิงโจวมองไปที่ท้องของนาง “ตอนนี้เพียงแค่เห็นท้องท่าน กระหม่อมก็ปวดหัวขึ้นมาแล้ว เกรงว่าหากหละหลวมไปแม้เพียงนิดจะก่อความผิดอันใหญ่หลวง สงสารกระหม่อมเถอะ อย่าให้ต้องหวาดผวาอยู่อย่างนี้เลย แน่นอนว่าคดีขโมยมีความสำคัญมาก กระหม่อมจะต้องตรวจสอบเรื่องนี้โดยละเอียดอย่างแน่นอน”

“เบาะแสถูกทำลาย อีกฝ่ายซ่อนตัวไปแล้ว ตรวจสอบได้ไม่ง่ายจริง ๆ วางใจเถอะ ข้าเองก็ต้องการกลับเมืองหลวงแล้วเช่นกัน นับตั้งแต่นี้ไปพวกเรามุ่งหน้ากลับทันที ตอนนี้พักเรื่องการตรวจสอบไว้ก่อน”

ยี่สิบวันให้หลัง ทุกคนก็กลับมาถึงเมืองหลวง

ทั้งขุนนางพลเรือนและขุนนางทหารในราชสำนักยืนรอต้อนรับอยู่ที่หน้าประตูเมือง

เมื่อเห็นขบวนที่ใหญ่โตเช่นนี้ ลู่จื่ออวิ๋นพลันรู้สึกอับจนปัญญา เอ่ยกับซ่างกวนหมิงเสียผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าว่า “เสด็จแม่ หม่อมฉันกลับมาเงียบ ๆ ก็ได้ เหตุใดต้องให้ทุกคนมารออยู่ที่นี่ล่ะเพคะ?”

“เจ้าเป็นถึงฮองเฮา…” ซ่างกวนหมิงเสียชะงัก นางจ้องมองไปที่ท้องของลู่จื่ออวิ๋น

ลู่จื่ออวิ๋นเพิ่งลงจากรถม้า ซ่างกวนหมิงเสียก็เอาแต่จ้องมองใบหน้าของนางเพื่อดูว่านางผ่ายผอมลงไปหรือไม่ ขณะที่กำลังพูดก็สังเกตเห็นว่าท้องของลู่จื่ออวิ๋นใหญ่โตเพียงใด จึงอดที่จะตกใจไม่ได้