สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 864

บทที่ 864 เพียงแค่ถือไว้ก็จะหล่นแล้ว

บทที่ 864 เพียงแค่ถือไว้ก็จะหล่นแล้ว

“บังเอิญจริงเชียว!” เซี่ยชิงโจวกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม

เพียงแต่รอยยิ้มนั้นกลับน่าเกลียดเสียยิ่งกว่าการร้องไห้

ตอนที่เขาอยู่ในหนานโจว หมิงจือเหยียนมักจะ ‘รังแก’ เขา

ในฐานะบุรุษนั้น แน่นอนว่าย่อมเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตอบโต้กับแม่นางน้อยผู้หนึ่ง ดังนั้นยามเห็นนางเขาจึงพลันรู้สึกผวา อยากจะหลบลี้หนีห่าง

“ใต้เท้าเซี่ย ท่านทำลับ ๆ ล่อ ๆ เช่นนี้ ไม่กลัวโดนเห็นเป็นสายลับและถูกองครักษ์ลับในวังหลวงฆ่าเอาหรือ?” หมิงจือเหยียนวางล่วมยาลง

เซี่ยชิงโจวตอบ “เมื่อครู่นี้ข้าเห็นนกอยู่ตรงนี้ ข้าไม่เคยเห็นนกสีนี้มาก่อน มันแปลกตาเล็กน้อยจึงหยุดดูอยู่พักหนึ่ง จะกลายเป็นการทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ได้อย่างไร?”

“ไหนนกเล่า?”

“บินไปแล้ว”

หมิงจือเหยียนแค่นเสียงในลำคอหนึ่งที

นางยกล่วมยาขึ้นมาเตรียมจะเดินจากไป

เซี่ยชิงโจวเห็นนางกำลังจะเดินไปจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม หมิงจือเหยียนก้าวออกไปได้เพียงสองสามก้าวก็หันกลับมาอีกครั้ง

นางใช้สายตาเคลือบแคลงมองเซี่ยชิงโจวแล้วเอ่ยว่า “ท่านเป็นบุรุษกระมัง?”

เซี่ยชิงโจว “…”

“ดูเหมือนจะไม่ใช่”

“ผู้ใดบอกว่าข้าไม่ใช่?” เซี่ยชิงโจวเอ่ยด้วยความขัดเคือง “คิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?”

“ท่านที่เป็นบุรุษ ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังถือล่วมยาที่หนักเพียงนี้อยู่? ท่านถือให้ข้าเถิด!” กล่าวเช่นนั้นแล้ว หมิงจือเหยียนก็ยัดล่วมยาใส่อ้อมแขนของเซี่ยชิงโจว

เซี่ยชิงโจวรีบคว้ามันไว้อย่างรวดเร็ว

ล่วมยาของหมิงจือเหยียนไม่เพียงมีตัวยาที่ใช้ในการรักษาเท่านั้น แต่ยังมีขวดบรรจุยาอีกมากมาย เท่าที่เขาทราบ ตัวยาบางชนิดเป็นตัวยาล้ำค่า สามารถช่วยชีวิตคนได้ แม้จะมีเงินก็ไม่อาจซื้อหามาได้

“พวกเราไม่ได้ไปทางเดียวกัน เหตุใดท่านจึงให้ข้าถือให้เล่า?”

“ท่านไม่ได้กำลังจะไปพระตำหนักฮองเฮาหรือ?”

เซี่ยชิงโจวไม่มีอะไรจะกล่าว

“พระวรกายของฮองเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่อนข้างดีทีเดียว หมอหลวงเฝิงจากสำนักหมอหลวงเชี่ยวชาญการรักษาสตรี ระยะนี้ข้ายังได้เรียนรู้จากเขาหลายอย่าง” หมิงจือเหยียนพึมพำ “เหตุใดข้าต้องบอกเรื่องนี้กับท่านด้วย?”

“ท่านไม่ได้เย่อหยิ่งมาโดยตลอดหรือ? ท่านเป็นศิษย์หุบเขาเทพโอสถ ข้าคิดว่าพวกท่านหมอจากหุบเขาเทพโอสถจะดูแคลนท่านหมอจากข้างนอกเสียอีก นึกไม่ถึงว่าท่านจะยอมรับว่าตนด้อยกว่าผู้อื่น”

หมิงจือเหยียนหยุดฝีเท้าแล้วมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ “ตาข้างไหนของท่านเห็นว่าข้าดูถูกหมอข้างนอก? ท่านหัวหน้าหุบเขาของเรากล่าวว่า ใต้หล้าล้วนเต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์ ทักษะการรักษาของหุบเขาเทพโอสถไม่ได้เหนือผู้อื่น ในฐานะหมอ พวกเราต้องหมั่นเพิ่มพูนความรู้แขนงต่าง ๆ อยู่เสมอ รักษาผู้ป่วยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเราไม่ได้รู้เห็นทุกอย่าง ทว่าเพื่อรักษาโรคช่วยชีวิตคน เราจะต้องเรียนรู้ทักษะการรักษาใหม่ ๆ ต่อไป ตราบใดที่เป็นประโยชน์ต่อคนไข้ ถึงแม้จะเป็นขอทานข้างถนน หรือผู้เฒ่าอายุเก้าสิบปีก็ล้วนเป็นอาจารย์ของเราได้ทั้งนั้น”

“หัวหน้าหุบเขาของท่านเป็นผู้ที่ฉลาดอย่างแท้จริง”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นคงไม่ใช่หุบเขาเทพโอสถ”

“ท่านหมอเฝิงเป็นหมอด้านสตรีที่เก่งที่สุดในสำนักหมอหลวงจริง ๆ ว่ากันว่าแม้กระทั่งองค์หญิงใหญ่คนปัจจุบันก็ได้เขาทำคลอดออกมา จากนั้นยามเหล่าพระสนมในวังล้มป่วย หรือหากมีพระสนมคนใดตกพระโลหิต เขาก็จะเป็นคนคอยดูแล”