สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 865

บทที่ 865 กังวลใจ

บทที่ 865 กังวลใจ

สายลมยามค่ำคืนพัดหวีดหวิว

เงาต้นไม้ที่ทอดผ่านช่องหน้าต่างไหวไปมา

“อวิ๋นเอ๋อร์! อวิ๋นเอ๋อร์!”

สตรีที่นอนอยู่บนเตียงละเมอทั้งที่ยังหลับ ดูไม่สบายเป็นอย่างยิ่ง ราวกับกำลังฝันถึงสิ่งที่นางไม่ต้องการเห็น

เทียนถูกจุดขึ้น ห้องที่มืดมิดกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง

ลู่อี้เขย่าตัวมู่ซืออวี่แล้วเรียกเบา ๆ “ฮูหยิน ฮูหยิน…”

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้นมาโดยพลัน เห็นเพียงลู่อี้นั่งอยู่ที่ขอบเตียง มือข้างหนึ่งจับแขนนาง อีกมือถือถ้วยชา นางจึงพึมพำถาม “ข้าเป็นอะไรไป?”

“เจ้าคงฝันร้าย” ลู่อี้พยุงนางลุกขึ้นนั่ง “มาเถอะ ดื่มชาสงบใจสักหน่อย”

มู่ซืออวี่ลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ดื่มชาในถ้วยลงไป “รินให้ข้าอีกถ้วย”

ลู่อี้ยกกาน้ำชามา มองนางดื่มชาไปห้าถ้วยแล้วจึงค่อยสงบลง

“ข้าได้ยินเจ้าเรียกอวิ๋นเอ๋อร์ คิดถึงนางแล้วใช่หรือไม่?”

“คิดถึงน่ะคิดถึง นางแต่งไปอาณาจักรเฟิ่งหลินที่ไกลแสนไกล บัดนี้ลูกเขยยังนำทัพออกรบ นางย่อมต้องคอยจัดการราชสำนักให้เขา ข้ารู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก”

“หากเจ้ากังวลก็ไปหานาง นับตั้งแต่เส้นทางเดินทะเลเปิดขึ้น เวลาที่เราใช้เดินทางไปยังอาณาจักรเฟิ่งหลินก็สั้นลง จากที่เคยใช้เวลาหลายเดือน บัดนี้หากใช้เส้นทางทะเลจากเมืองซานหลินก็จะถึงเมืองที่ติดกับทะเลเมืองแรกของอาณาจักรเฟิ่งหลินภายในเวลาเพียงสองเดือน จากที่นั่นไปถึงเมืองหลวง ใช้เวลาเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น”

“ท่านกล่าวได้ถูกต้อง ข้าเป็นห่วงอวิ๋นเอ๋อร์ เช่นนั้นก็ไปดูเสียก็จบ” มู่ซืออวี่เอ่ย “ท่านไปไม่ได้ อย่างไรเสียฝ่าบาทก็ไม่อยู่ที่นี่ ท่านต้องคอยดูแลสถานการณ์โดยรวม เช่นนั้นเรื่องที่บ้านต้องมอบให้ท่านแล้ว กิจการข้าแทบฝากฝังทุกอย่างไว้กับกู่หยวนและเฟิงเจิง พวกเขาล้วนเป็นคนที่ข้าที่ชุบเลี้ยงมา ข้าวางใจ ส่วนชิงเอ๋อร์ข้าตั้งใจจะพานางไปกับด้วยกัน จิ่งเอ๋อร์ไม่ต้องไปให้เขาอยู่ที่นี่ขยันเล่าเรียนก็พอ”

“พาจิ่งเอ๋อร์ไปด้วยเถิด ดังคำกล่าวที่ว่า อ่านตำราหลายพันเล่มไม่สู้เดินทางไกลหลายพันลี้ เด็กคนนั้นมีนิสัยเรียบง่าย ให้เขาออกไปท่องโลกภายนอกเถิด บางทีอาจช่วยให้เขาเติบโตขึ้นได้”

มู่ซืออวี่ตัดสินใจไปยังอาณาจักรเฟิ่งหลิน นางนอนไม่หลับจึงให้ลู่อี้นอนก่อน ส่วนตนเองลุกขึ้นเขียนรายการสิ่งของที่ต้องนำไปยังอาณาจักรเฟิ่งหลินเพื่อป้องกันความผิดพลาด

ลู่อี้จะหลับลงได้อย่างไร เขาวางโต๊ะเขียนหนังสือลงบนเตียง คลุมตนเองอยู่ใต้ผ้านวม ปรึกษากับมู่ซืออวี่ว่าต้องเตรียมสิ่งใดบ้าง

มู่ซืออวี่เป็นคนบอก ลู่อี้เป็นคนเขียน

เพียงระเวลาสั้นๆ กระดาษขาวแผ่นหนึ่งก็เต็มไปด้วยข้อความแน่นขนัด

ลู่อี้หันกลับไปก็เห็นมู่ซืออวี่นอนหลับอยู่ตรงนั้น จึงยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เขาค่อย ๆ ขยับโต๊ะเขียนหนังสือบนเตียง แล้วค่อย ๆ ให้มู่ซืออวี่นอนลง จากนั้นก็ห่มผ้าให้นาง

“ลำบากเจ้าแล้ว” เขาก้มลงจูบหน้าผากภรรยา

หลายปีมานี้ นางกังวลเรื่องกิจการ ทั้งยังเป็นกังวลเรื่องของลูก ๆ ในช่วงเวลาที่ไร้ข่าวคราวของเขา นางไม่เพียงเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา แต่ยังต้องรับผิดชอบต่อชีวิตและความเป็นตายของเมืองหนึ่ง ตัวตนของนางพิสูจน์ให้ใต้หล้าเห็นถึงความสำคัญของสตรี ใต้หล้านี้ไม่เคยมีคำกล่าวที่ว่าบุรุษแข็งแกร่งกว่าสตรี ครั้นเมื่อสตรีแข็งแกร่งขึ้นมา บุรุษก็ทำได้เพียงละอายใจเท่านั้น

ยามรุ่งสาง มู่ซืออวี่ลุกขึ้นจากเตียง

ลู่อี้ออกไปแล้ว

“ฉานอี ซางจือ…”

“ฮูหยิน พวกบ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ”