สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 868

บทที่ 868 เจ้ามาได้อย่างไร

บทที่ 868 เจ้ามาได้อย่างไร

หลายวันต่อมา มู่ซืออวี่พาทุกคนไปยังเมืองซานหลิน

ข้าวของนั้นมากมายเสียจนต้องใช้เวลาสองวันเพื่อขนย้ายและบรรจุ

มู่ซืออวี่ไม่ได้รีบร้อน นางตรวจสอบกิจการในเมืองซานหลินและแก้ไขปัญหากิจการเรือสินค้าไปพลาง ๆ จากนั้นจึงพาลูก ๆ และผู้ใต้บังคับบัญชาขึ้นเรือไป เริ่มต้นการเดินทางสองเดือนบนท้องทะเล

เรือแล่นออกไปแล้ว

ลู่จื่อชิงยืนอยู่บนหัวเรือ มองดูเรือแล่นห่างออกมาจากฝั่งไกลขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ นี่เป็นอาจารย์คนใหม่ของเจ้า” มู่ซืออวี่เดินมาพร้อมกับชายชราผู้หนึ่ง

ชายชราสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย ใบหน้าประดับรอยยิ้มอ่อนโยน แตกต่างจากอาจารย์ผู้เข้มงวดที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้เล็กน้อย

สิ่งที่แตกต่างมากที่สุดคือเขามีไหสุราห้อยอยู่ที่เอว นี่ไม่สอดคล้องกับสถานะอาจารย์สักนิด อย่างไรเสียอาจารย์ก็คือผู้สั่งสอนอบรม อยู่ต่อหน้าลูกศิษย์ก็ควรพยายามรักษาภาพลักษณ์ที่เข้มงวด คุณหนูรองลู่ไม่เคยพบเห็นอาจารย์ที่แบกไหสุราต่อหน้าลูกศิษย์มาก่อน

“ท่านแม่ ท่านถูกหลอกแล้วหรือไม่?” ลู่จื่อชิงดึงมู่ซืออวี่ไปที่มุมข้าง ๆ “คนผู้นั้นดูไม่เหมือนอาจารย์เลยสักนิด เหมือนคนขี้เมาเสียมากกว่า”

“อย่าได้หยาบคาย” มู่ซืออวี่ตำหนิ “ถึงแม้เจ้าไม่ยินดีติดตามเล่าเรียนกับเขาก็ไม่อาจใส่ร้ายคนแปลกหน้าเป็นอันขาด จำไว้ว่าเราไม่อาจตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขาได้ คนในใต้หล้ามากน้อยเพียงใดต้องทนทุกข์จากการถูกตัดสินด้วยรูปลักษณ์ภายนอก ยามเจ้ามองคนผู้หนึ่ง ไม่อาจมองเขาจากรูปลักษณ์ได้ แต่จะต้องสังเกตทุกคำพูดและการกระทำของเขา”

“เมื่อครู่นี้ลูกผิดไปแล้วจริง ๆ” ลู่จื่อชิงยอมรับความผิดพลาดของตน “ท่านแม่ฉลาดเพียงนี้ ย่อมไม่ถูกหลอกง่ายดาย เพื่อลูกแล้วท่านแม่จะต้องคัดเลือกอาจารย์มาให้อย่างถี่ถ้วนแน่นอน”

“นับว่าเจ้ามีจิตสำนึก รู้ว่าแม่พยายามเพื่อเจ้าเพียงใด” มู่ซืออวี่เอ่ย “เช่นนั้นเจ้าและอาจารย์ก็ทำความรู้จักกันก่อน อาจารย์จะจัดแผนการเรียนให้เจ้าเอง หากเจ้ามีความลำบากอะไรก็มาหาแม่”

คล้อยหลังมู่ซืออวี่ ลู่จื่อชิงก็หันไปหาอาจารย์ผู้แปลกประหลาด

“ท่านสอนอะไรข้าได้บ้าง?”

“นั่นต้องดูว่าเจ้าอยากเรียนอะไร”

“ข้าไม่ชอบตัวอักษร ชอบเพียงวรยุทธ์ แต่ท่านแม่ข้าบอกว่า มีความกล้าแต่ไร้แบบแผนคือคนโง่ มีความกล้าแต่มีแบบแผนคือวีรบุรุษที่แท้จริง ข้าไม่ได้อยากเป็นคนโง่ ทว่าในสายตาข้า คำพวกนั้นราวกับมนตร์สะกด น่าเบื่อจริง ๆ หากท่านทำให้ข้าเขียนตำราได้อย่างมีความสุข ข้าจะติดตามเรียนรู้จากท่าน”

“แน่นอน”

“คุณหนูรองเก่งกาจวรยุทธ์หรือไม่?”

“ท่านอาฉีสอนวิชากระบี่ข้า รู้จักท่านอาฉีหรือไม่? วรยุทธ์ของท่านอาฉีถูกจัดอันดับให้อยู่ในชั้นยอดของยุทธภพ!”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าน้อยจะต่อสู้กับคุณหนูรองสักสองสามกระบวนท่า หากคุณหนูรองกำราบข้าได้ภายในสามกระบวนท่า ภายหน้าเจ้าอยากเรียนรู้เช่นใดก็เรียนรู้เช่นนั้น ข้าจะโน้มน้าวพระชายาให้”

“ท่านเก่งวรยุทธ์หรือ?”

“เหตุใดเจ้าไม่ลองดูเล่า?”

ลู่จื่อชิงเริ่มสนใจขึ้นมาแล้ว

นางตั้งท่าจะจู่โจม

ชายชราเปิดไหสุรา แล้วกระดกสุราลงไปหนึ่งอึก

“ข้าจะโจมตีท่านแล้ว” ลู่จื่อชิงเอ่ยแล้วกระโดดเข้าหา

ร่างกายของชายชราราวกับไร้กระดูก เขาหลบเลี่ยงการโจมตีของนางได้

“ไม่ได้กินข้าวมาหรือ? ลองอีกรอบ!” ชายชรากล่าวยั่วยุ

เดิมทีลู่จื่อชิงยังออมมือไว้บ้าง ทว่าเมื่อรู้ว่าชายชรามีความสามารถ ความสนใจของนางยิ่งพุ่งพรวด

อย่างไรก็ตาม นางไม่อาจแม้กระทั่งแตะเสื้อผ้าของอีกฝ่ายได้