สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 871

บทที่ 871 จิตใจแม่ลูกสื่อถึงกัน

บทที่ 871 จิตใจแม่ลูกสื่อถึงกัน

หนึ่งเดือนให้หลัง เรือก็เทียบท่า

มู่ซืออวี่เรียกฉินโม่ถงมาแล้วถามเขาว่ามีที่ที่อยากไปหรือไม่

ฉินโม่ถงคุกเข่าลงแล้วโขกหัวคำนับมู่ซืออวี่

“ได้ยินว่าเจ้าฉลาดมาก ภายในระยะเวลาสั้น ๆ ยังเรียนรู้คำศัพท์ได้มากมาย เขียนความคิดของเจ้าออกมาเถอะ” มู่ซืออวี่กล่าว

ฉินโม่ถงไม่ได้ปิดบังความสามารถของตนต่อหน้ามู่ซืออวี่

เขาเขียนด้วยลายมือที่แท้จริงออกมาหนึ่งประโยค ‘ฮูหยินได้โปรดพาข้าไปด้วย’

หลังจากอยู่ด้วยกันมาชั่วระยะหนึ่ง ฉินโม่ถงได้ละทิ้งความระแวดระวังที่มีต่อพวกเขาแล้ว ขณะเดียวกันก็เข้าใจว่าการตัดสินใจเด็ดขาดอยู่ในมือสตรีตรงหน้า อีกทั้งนางยังไม่ใช่ผู้ที่หลอกลวงได้ง่าย ๆ

เขาไตร่ตรองอยู่นาน ท้ายที่สุดคำโกหกย่อมถูกเปิดโปง หากเขาเลือกที่จะหลอกลวงด้วยการโกหกต่อไป สุดท้ายเขาย่อมไม่ได้สิ่งใด แต่หากจริงใจ บางทีอาจพอมีหวังอยู่บ้าง

“ลายมือไม่เลว” มู่ซืออวี่เอ่ย “เจ้าไม่ได้มาจากอาณาจักรเฟิ่งหลิน”

ฉินโม่ถงพยักหน้า

“เจ้ามาจากอาณาจักรเหลียง”

เขาพยักหน้าอีกครั้ง

“เจ้ามีศัตรูและตอนนี้เจ้ากำลังหลบหนีพวกเขา”

ฉินโม่ถงยังคงพยักหน้าอีกครั้ง

“อาณาจักรเหลียงกำลังทำสงครามกับเรา พวกเราไม่ควรให้เจ้ารั้งอยู่” มู่ซืออวี่เอ่ย “หากเจ้าโน้มน้าวข้าได้ ข้าอาจพิจารณาคำขอของเจ้า”

ลู่จื่อชิงแนบติดอยู่กับฝาผนัง เงี่ยหูฟังเสียงจากข้างใน

“ไม่ได้ยินสิ่งใดเลย”

ซ่งหานจือกระตุกชายเสื้อลู่จื่อชิงเบา ๆ

ซ่งหานจือไร้ทางเลือก ทำได้เพียงคำนับมู่ซืออวี่ที่อยู่ตรงหน้าต่าง “ท่านป้ามู่”

ลู่จื่อชิงเงยหน้าขึ้น สบกับสายตาของมารดาที่ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม

“ท่านแม่” ลู่จื่อชิงลุกขึ้นแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “น้องชายกำลังร้องหาท่าน ข้าบอกเขาว่าท่านมีเรื่องต้องทำ เขากลับไม่ฟัง”

ลู่ฉาวจิ่งที่กำลังเล่นว่าวอยู่บนดาดฟ้าเรือ “…”

เขากะพริบตาปริบ ๆ มองอาจารย์ซ่งที่อยู่ข้าง ๆ “พี่สาวบ้านอื่นก็ไร้ยางอายเพียงนี้หรือขอรับ?”

อาจารย์ซ่งกระดกสุราแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่สาวบ้านอื่นรักน้องชายน้องสาวมากที่สุด เพียงแต่พี่สาวบ้านเจ้าผู้นี้ไร้ยางอายต่างหาก ผู้ใดให้เจ้าเกิดช้าเล่า อดทนเอาเถิด! อย่างไรเสียเจ้าก็ชนะนางไม่ได้”

มู่ซืออวี่ไม่ได้เปิดโปงอุบายของลู่จื่อชิง แต่กล่าวว่า “ประเดี๋ยวจะขึ้นฝั่งแล้ว รีบเก็บสัมภาระเถิด”

“ท่านแม่ โม่ถงเล่า?”

“หานจือไม่ได้พาเด็กรับใช้มา เช่นนั้นให้เขาติดตามหานจือนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเถิด” มู่ซืออวี่เอ่ย “ถึงแม้อายุเขาจะไม่มาก ทว่าอยู่ในวัยสิบกว่าปีแล้ว ไม่เหมาะที่จะอยู่ข้าง ๆ เจ้า เข้าใจหรือไม่?”

“ข้ารู้แล้ว” ลู่จื่อชิงพรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ฉินโม่ถงพูดไม่ได้ นางเห็นว่าเขาไร้ที่ไปจึงกังวลว่ามู่ซืออวี่จะไล่เขา นางจึงแอบฟังการสนทนาข้างในแต่กลับไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งสิ้น

ขอเพียงเขารั้งอยู่ได้ ติดตามผู้ใดล้วนเหมือนกัน นอกจากนี้ ซ่งหานจือยังนิสัยดีเพียงนั้น ฉินโม่ถงติดตามเขาได้ก็ไม่เลว อย่างน้อยก็ไม่ถูกรังแก

หลังจากขึ้นฝั่งแล้ว ลู่จื่อชิงก็กวาดตามองทิวทัศน์ต่างอาณาจักร รู้สึกเบิกบานใจเป็นพิเศษ

ทุกดินแดนล้วนมีขนบธรรมเนียมประเพณีของตนเอง อำนาจของอาณาจักรเฟิ่งหลินนั้นไม่สู้อาณาจักรฮุ่ย ทว่าก็มีลักษณะเฉพาะตนเช่นกัน นอกจากนี้ ลู่จื่อชิงยังเป็นคนที่เอาตัวรอดได้ ไม่ว่าจะไปที่ใดล้วนปรับตัวได้ดี

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพ่นพ่านไปทั่วเล่า”