สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 870

บทที่ 870 ทำข้อตกลง

บทที่ 870 ทำข้อตกลง

“ข้าไม่ได้สนใจที่มาของเจ้า” ซ่งหานจือเอ่ย “ท่านป้ามู่และชิงเอ๋อร์ช่วยเจ้าไว้ เจ้าต้องไม่ทำร้ายพวกเขาเป็นอันขาด เรื่องเท่านี้คงทำได้กระมัง?”

ฉินโม่ถงพยักหน้าเบา ๆ

“เจ้าจะเสแสร้งต่อไปก็ย่อมได้ นับตั้งแต่นี้ไปข้าจะเป็นคนสอนเจ้าเขียนเอง ข้าจะไม่เปิดโปงความจริงที่ว่าเจ้ารู้วิธีเขียนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เจ้าไม่อาจแสร้งทำเป็นน่าสงสารให้ชิงเอ๋อร์รู้สึกสงสารได้”

ฉินโม่ถงมองซ่งหานจือราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ซ่งหานจือกระแอมเบา ๆ “หลังจากเรือเทียบท่าแล้ว เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”

‘ให้ข้ารั้งอยู่ได้หรือไม่?’ ฉินโม่ถงเขียนสองสามตัวอักษร

“ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของเจ้า”

ฉินโม่ถงพยักหน้า

เสียงหัวเราะของอาจารย์ซ่งดังมาจากข้างนอก

“เด็กน้อย ใช่ไม่ได้ ช้าเกินไปแล้ว”

ลู่จื่อชิงเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “รอดูเถิด ไม่นานข้าจะตามท่านให้ทัน”

ซ่งหานจือหันไปมองฉินโม่ถง “ตอนนี้เจ้าควรฝึกเขียนอยู่ในห้อง ไม่อนุญาตให้ออกไป”

ฉินโม่ถง “…”

ซ่งหานจือวิ่งออกไป แล้วเอ่ยทักทายลู่จื่อชิงด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าออกมาได้อย่างไร? โม่ถงทางนั้นต้องการเจ้า เหตุใดเจ้าไม่อยู่ช่วยเขาเขียนอักษร?” ลู่จื่อชิงลุกขึ้นมาจากพื้น

“เขาฉลาดมาก ข้าสอนเขาไปห้าคำ เขาล้วนจดจำได้หมดแล้ว เหลือเพียงแค่ฝึกฝนให้มากขึ้น” ซ่งหานจือเอ่ย “เจ้าก็รู้ว่าไม่มีผู้ใดกินคำเดียวแล้วอ้วน ไม่เช่นนั้นเขาจะตามไม่ทันเอาได้”

“ก็จริง” ลู่จื่อชิงพยักหน้า “ในเมื่อเจ้าออกมาแล้ว เช่นนั้นก็ช่วยข้าจัดการตาเฒ่าผู้นี้เถิด”

อาจารย์ซ่งดื่มสุราแล้วมองซ่งหานจื่อและลู่จื่อชิงด้วยรอยยิ้ม “หากพวกเจ้าขโมยไหสุราข้าได้ เช่นนั้นข้าจะสอนกระบวนท่าใหม่ให้พวกเจ้าหนึ่งกระบวนท่า”

“ท่านกล่าวแล้วนะ”

“ข้าบอกแล้ว”

“มีระยะเวลาจำกัดหรือไม่?”

“ก่อนยามสาม*[1]”

มู่ซืออวี่ฟังบทสนทนาด้านนอกแล้วเอ่ยกับซ่างจือ “อาจารย์ซ่งมีปัญหาแล้ว”

“นั่นน่ะสิเจ้าคะ คุณหนูรองของเราเรื่องอื่นนั้นไม่เก่ง แต่ความพยายามของนางไม่เป็นรองใคร โดยเฉพาะความคิดแปลก ๆ ของนาง แม้กระทั่งอาจารย์ที่ร้ายกาจที่สุดก็ไม่อาจต้านได้” ซางจือเอ่ย

“ข้ากลับคิดว่าอาจารย์ซ่งผู้นี้ลึกลับยิ่ง” เจ๋อหลานเอ่ย “คุณหนูรองของเราไม่แน่ว่าจะครองความได้เปรียบ”

บนเรือไม่หลงเหลือความสงบอีกต่อไป เกิดเสียงดังมาจากห้องข้าง ๆ ไม่รู้อึกทึกอะไร บางครั้งเป็นเสียงลู่จื่อชิงคำรามด้วยความโกรธ บางครั้งเป็นเสียงครางด้วยความเจ็บปวดของซ่งหานจือ เสียงหัวเราะของอาจารย์ซ่งยังคงดำเนินต่อไป เสียงพวกเขาดังกึกก้องไปทั่วท้องทะเล

“ฮูหยิน ไม่ไปดูหน่อยหรือเจ้าคะ?”

“ไม่ต้องสนใจ” มู่ซืออวี่เอ่ย “พวกเรายังต้องล่องเรือในทะเลอีกหนึ่งเดือน พวกเขามีเรื่องสนุกทำก็ไม่เลว ไยต้องไปรบกวนความสนุกของพวกเขาด้วยเล่า?”

ผ่านไปแล้วถึงสองชั่วยาม ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ จวบจวนถึงมื้ออาหารแล้ว

อาจารย์ซ่งกำลังแทะน่องไก่อย่างเอร็ดอร่อย

ทันใดนั้น เขาก็ยกมือขึ้นกุมท้อง ส่งเสียงร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด