สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 884

บทที่ 884 ของต่างหน้าชิ้นสุดท้าย

บทที่ 884 ของต่างหน้าชิ้นสุดท้าย

การประลองระหว่างลู่จื่อชิงและฉินโม่ถงผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว

เคร้ง! ลู่จื่อชิงปัดกระบี่จนหลุดจากมือฉินโม่ถง

ปลายกระบี่เฉียดผ่านหลังมือของเขา

“อ๊ะ!” ลู่จื่อชิงร้อนใจขึ้นมาแล้ว “ข้าทำให้เจ้าบาดเจ็บแล้ว”

ฉินโม่ถงไม่อาจส่งเสียงใด ๆ ได้ จึงทำได้เพียงขมวดคิ้วแม้ว่าจะเจ็บเพียงใดก็ตาม

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่จื่อชิง เขาก็ส่ายศีรษะอย่างเข้าใจ บอกว่าตนไม่เป็นไร

ทว่าเมื่อเห็นเลือดบนหลังมือไหลอาบเพียงนั้น เจ้าตัวจะไม่เป็นไรได้อย่างไร?

ลู่จื่อชิงรู้สึกผิดอย่างยิ่งจึงตะโกนออกไปข้างนอก “รีบเชิญท่านหมอมาเร็วเข้า!”

ซ่งหานจือเดินเข้ามา พลางเอ่ยกับสาวใช้ “ไม่จำเป็น ข้าจะทำแผลให้เขาเอง”

“ปากแผลยาวเพียงนี้ เจ้าทำเป็นหรือ?”

“ยามข้าบาดเจ็บล้วนทำด้วยตนเอง” ซ่งหานจือกล่าว “บาดแผลอย่างอื่นข้าทำไม่ได้ แต่บาดแผลจากกระบี่ไม่เป็นปัญหา”

ในห้องภายใต้แสงเทียน ซ่งหานจือทำแผลให้กับฉินโม่ถงอย่างระมัดระวัง

หลังจากทำแผลเสร็จแล้วจึงเอ่ยขึ้น “เสร็จแล้ว มือซ้ายของเจ้าได้รับบาดเจ็บ กินข้าวไม่เป็นปัญหา ทว่าระยะนี้อย่าเพิ่งฝึกกระบี่ แผลจะได้ไม่เปิด พรุ่งนี้ข้าจะเปลี่ยนผ้าให้เจ้า ไม่กี่วันแผลก็จะสมาน”

“หานจือ ยังมีอะไรที่เจ้าทำไม่ได้บ้าง?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “สมองดี วรยุทธ์เยี่ยม แม้กระทั่งทำแผลยังทำได้ไม่มีบกพร่อง”

“ข้าดีเพียงนี้ก็ไม่เคยเห็นเจ้าดีต่อข้า” ซ่งหานจือกล่าวงึมงำ

“เจ้ากล่าวอะไร?” ลู่จื่อชิงถาม

“ข้าหิว” ซ่งหานจือวางกล่องยาลง “กระบี่ก็ฝึกแล้ว กินข้าวได้แล้วกระมัง?”

วันนี้ลู่จื่อชิงกลับมาช้า มู่ซืออวี่และลู่จื่ออวิ๋นจึงทานอาหารเย็นไปแล้ว ไม่ได้รอนาง นางจึงเรียกคนนำอาหารเข้ามา ข้ารับใช้วังหลวงจึงนำอาหารที่เตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ มาให้

ซ่งหานจือ “…”

“มีอะไรหรือ? ลู่จื่อชิงเห็นว่าเขายังไม่ยอมขยับ “กินสิ!”

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์” ซ่งหานจือจิ้มลงบนซี่โครงหมู “เจ้าว่าฉินโม่ถงผอมหรือไม่?”

ลู่จื่อชิงเหลียวไปมองฉินโม่ถงแวบหนึ่ง

เมื่อฉินโม่ถงได้ยินชื่อตนก็เงยหน้าขึ้นมามองนาง แย้มยิ้มจาง ๆ ราวกับสายลมที่พัดผ่าน งดงามเปล่งประกาย

“เขากำลังดีกระมัง!”

“เช่นนั้นข้าเล่า?”

“เจ้าผอมเกินไป” ลู่จื่อชิงขมวดคิ้ว

ซ่งหานจือถอนหายใจ “ช่างเถิด”

เห็นได้ชัดว่าเขามีเนื้อมีหนังกว่าฉินโม่ถง เหตุใดในสายตานางเขาจึงผอมเล่า?

บางครั้งนางมองฉินโม่ถงด้วยความตกตะลึง วันนี้เมื่อเล่าเรื่องเด็กหนุ่มที่ถูกประกาศจับผู้นั้น นางก็ชมอีกฝ่ายว่าหน้าตาดี ทว่าแต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยเอ่ยปากชมเขา ไม่เคยคิดว่าเขาหน้าตาดี

“เจ้ามีปัญหาอะไร?” ลู่จื่อชิงมองเขา “หากเจ้าอยากผอมลงจริง ๆ ข้าจะสนับสนุนเจ้าดีหรือไม่ ไม่ต้องโกรธไปหรอก”

จิตใจบุรุษช่างยากที่จะหยั่งถึงจริง ๆ!