สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 885

บทที่ 885 มีกุญแจ

บทที่ 885 มีกุญแจ

เกิดเสียง ‘คลิก’ ดังขึ้นหนึ่งครั้ง จากนั้นจี้หยกพลันแยกออกเป็นสองส่วน

อัญมณีนี้เป็นกลไกจริง ๆ ขอเพียงดึงอัญมณีออก จี้หยกก็สามารถเปิดออกได้

ตรงกลางว่างเปล่า มีเพียงกุญแจเล็ก ๆ ดอกหนึ่งอยู่ข้างใน

“นี่อะไร?”

“กุญแจ” ซูหลินเอ่ยอย่างโง่งม

“พวกเราล้วนรู้ว่ามันเป็นกุญแจดอกหนึ่ง แต่เหตุใดในจี้หยกจึงมีกุญแจดอกหนึ่ง? บิดาเจ้าเคยบอกหรือไม่ว่านี่เป็นกุญแจของอะไร?”

ซูหลินส่ายหน้า

“เจ้าลองนึกดูดี ๆ ก่อน” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เมื่อก่อนเจ้าบอกว่าบิดาเจ้าไม่ได้ให้อะไร ตอนนี้ก็หาพบแล้วไม่ใช่หรือ? ของสิ่งนี้ถูกเก็บซ่อนไว้อย่างดี คงสำคัญมาก มิฉะนั้นกุญแจดอกเล็กเพียงนี้ อีกทั้งข้างบนยังสลักลวดลายเอาไว้อย่างวิจิตรจะมาซ่อนอยู่ในจี้หยกคุณภาพดีเพียงนี้ได้หรือ?”

ฉินโม่ถงจับแขนของลู่จื่อชิงเขย่า

ลู่จื่อชิงหันกลับมามองเขา “มีอะไรหรือ?”

ฉินโม่ถงส่งสิ่งที่เขาเขียนให้นางอ่าน

ลู่จื่อชิงอ่านออกมา “ข้าเคยมีกุญแจที่คล้ายกันนี้อยู่ในบ้าน เป็นลักษณะที่ใช้เมื่อสิบปีก่อน”

“แบบเมื่อสิบปีก่อน โบราณไปหน่อยแล้ว” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เพียงแต่ กุญแจเล็กถึงเพียงนี้ คงเป็นกุญแจไขกล่องอะไรสักอย่าง เจ้าลองนึกดูอีกทีเถิด”

“มิเช่นนั้น พวกเรากลับไปดูที่บ้านเก่ากันดีหรือไม่?”

“เจ้ายังมีบ้านเก่าอีกหรือ?”

“บิดาข้าเป็นคนต่างถิ่น คราแรกที่มาถึงเมืองหลวงไม่มีเงินซื้อบ้านจึงเช่าบ้านหลังเล็กอาศัย เขาอยู่ที่นั่นหลายปี ภายหลังพอมีเงินเก็บจึงซื้อที่นั่นเอาไว้ ทุกปีบิดาข้าจะไปอยู่บ้านหลังนั้นหลายวัน เพียงแต่ข้าไม่คุ้นชินกับที่นั่น อยู่ได้สักพักก็จะหนีกลับมา บิดาล้วนทุบตีข้าทุกครั้ง ทว่าต่อมาเขารู้ว่าข้าไม่ชอบจริง ๆ จึงไม่บังคับข้าอีก”

“ได้ เช่นนั้นต้องไปเยือนหน่อยแล้ว”

ซ่งหานจือแนะนำให้พาผู้คุ้มกันของสกุลลู่ไปด้วย

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของซูหลิน ลู่จื่อชิงจึงพาผู้คุ้มกันไปด้วยยี่สิบคน

บ้านเก่าที่ซูหลินกล่าวถึง จริง ๆ แล้วอยู่ในพื้นที่ชุมชนแออัด อาศัยความทรงจำของซูหลิน พวกเขาจึงไปถึงบ้านหลังนั้น

พวกเขาไม่มีกุญแจไขประตูจึงทำได้เพียงพังกลอนเข้าไป

บ้านใกล้เรือนเคียงหลายหลังได้ยินเสียงดังจึงออกมาชะเง้อชะแง้ เมื่อเห็นผู้สูงศักดิ์ที่แต่งกายหรูหรา แต่ละคนล้วนปิดปาก เข้าไปซ่อนในบ้านเล็ก ๆ ของตนเองอย่างรวดเร็ว

“มีคนเคยมาที่นี่” ซ่งหานจือกล่าว

ฉินโม่ถงเดินออกมาจากข้างใน เขาเขียนในสมุดบันทึก ยื่นสิ่งที่ตนเขียนให้คนที่เหลือดู

‘ของถูกเอาไปแล้ว’

ทุกคนรุดเข้าไปทันที

เป็นดังคาด ที่ที่เดิมทีมีกล่องเล็ก ๆ ตั้งอยู่นั้นว่างเปล่า เหลือไว้เพียงร่องรอยของกล่องเท่านั้น

“เหตุใดอีกฝ่ายจึงนำหน้าเราไปหนึ่งก้าว?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “กล่าวกันตามเหตุผล ซูหลินเพิ่งจำได้ว่ามีบ้านหลังหนึ่ง ทุกคนในสกุลซูถูกฆ่าตายแล้ว ไม่ควรมีผู้ใดรู้เรื่องที่นี่”

“ซูหลินบอกว่าใต้เท้าซูมาที่นี่ทุกปีไม่ใช่หรือ? เพื่อนบ้านข้าง ๆ จะต้องรู้จักใต้เท้าซูเป็นแน่ อยากจะรู้ก็ง่ายดาย” ซ่งหานจือเอ่ย “พวกเราไปกันก่อนเถอะ!”

ในที่สุดคดีก็มีเบาะแสบางอย่าง ทว่าตอนนี้เบาะแสนั้นกลับสูญหายไปแล้ว พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากล่องนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร แต่กลับถูกคนปล้นไปเช่นนี้

ลู่จื่อชิงเอนกายอยู่ข้างหน้าต่าง เหม่อมองฝนที่เทลงมาข้างนอก

ซ่งหานจือกำลังเล่นหมากล้อมอยู่กับฉินโม่ถง

เขาหันไปมองทางลู่จื่อชิง วางหมากสีขาวลง แล้วเอ่ยกับฉินโม่ถงว่า “รอประเดี๋ยว”