สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 886

บทที่ 886 จดหมายนับสิบจากทางบ้าน

บทที่ 886 จดหมายนับสิบจากทางบ้าน

มู่ซืออวี่อ่านจดหมายของลู่ฉาวอวี่แล้วหัวเราะเบา ๆ “ข้าเดาไม่ผิด แปดในสิบประโยคล้วนเอ่ยถึงเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ เรื่องนี้ไม่ต้องแปลกใจ มีเพียงหนึ่งในสองประโยคที่เหลือจึงจะถามไถ่ข้า อีกหนึ่งประโยคถามถึงน้องชายน้องสาวตนเอง กับเด็กน้อยน่าสงสารผู้นี้เขาไม่กล่าวถึงแม้สักคำ”

มู่ซืออวี่จิ้มเซี่ยเฉิงอี๋ที่นอนอยู่ในเปลแล้วเอ่ยล้อ “เด็กน้อย ลุงของเจ้าชังเจ้าแล้ว เจ้ารีบโตรีบไปคิดบัญชีกับลุงของเจ้าเถิด”

จดหมายที่เหลือนั้นอธิบายได้ง่าย จดหมายจากเมืองซานหลินเฟิงเจิงเป็นคนเขียนมา รายงานนางเรื่องความก้าวหน้าของกิจการเรือสินค้า จดหมายจากเมืองฮู่เป่ยเจิ้งซูอวี้เป็นคนเขียนมา นางไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องการค้า หากแต่เอ่ยถึงเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวัน ทั้งยังบอกอีกว่านางกำลังตั้งท้องลูกอีกคน พร้อมบ่นเรื่องฉินเหวินหาน กล่าวว่าบุรุษสนใจเพียงความสบายของตน หัวข้อช่างเร่าร้อนไม่ต่างอะไรจากการสนทนาระหว่างสหายสนิท

นางวางจดหมายของเจิ้งซูอวี้ไว้ข้าง ๆ ตั้งใจว่าจะตอบกลับในภายหลัง

จดหมายจากเมืองถงหยางหลี่กู่หยวนเขียนมา เขาบ่นกับอาจารย์ของตน บอกว่านางไม่ได้อยู่เมืองหลวง สามีของนางก็สั่งเขาตามใจชอบ หากใช้งานก็แล้วไปเถิด แต่อีกฝ่ายยังจะทรมานเขา เขาไร้ทางเลือกจึงได้แต่หนีไป

จดหมายเหล่านี้อยู่ในการคาดเดาของมู่ซืออวี่ รวมถึงจดหมายที่ซูจือหลิ่วและลู่เซวียนเขียนถึงนาง นี่ไม่มีอะไรแปลก มีจดหมายเพียงฉบับเดียวที่นางเป็นต้องตกตะลึงเมื่อได้รับ ดูเหมือน….

มันเป็นจดหมายที่ฉู่หนิงจูเขียนถึงนาง

ฉู่หนิงจูเล่าเรื่องชีวิตแต่งงานของตนเอง บอกว่านางและสามีมีลูกชายสองคน เมื่อเกิดสงครามที่ชายแดน สามีของนางจึงต้องไปทำสงคราม นางอาศัยอยู่กับลูกชายที่ชายแดน รอคอยการกลับมาอย่างมีชัยของพวกเขา

มู่ซืออวี่ไม่ได้ติดต่อกับฉู่หนิงจูเป็นเวลานานมากแล้ว

สกุลฉู่ถดถอยไปเนิ่นนาน ยามนี้เป็นเพียงสกุลขุนนางธรรมดา ๆ พวกเขาไม่มีคุณสมบัติแม้จะนั่งด้านหน้าระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวังด้วยซ้ำ ยามนี้สกุลฉู่เงียบสงบ ไม่ได้ออกหน้าออกตาเหมือนเมื่อก่อน

“นายหญิง ท่านเป็นอะไรหรือ?”

“ดูเหมือนข้าจะลืมเลือนไปหลายอย่าง” มู่ซืออวี่เก็บจดหมายไป ตั้งใจว่าจะตอบกลับทีเดียวในภายหลัง

ลู่จื่ออวิ๋นกลับมาจากข้างนอกแล้วเอ่ยว่า “เมื่อครู่นี้เพิ่งมีข่าวมาจากทางสนามม้า น้องหญิงจับคนร้ายได้หลายคน ยามนี้กำลังไต่สวนคดีอยู่ที่ศาลต้าหลี่เจ้าค่ะ”

“ดูเหมือนทางนั้นจะเป็นไปได้ด้วยดี” มู่ซืออวี่หยิบจดหมายออกมาสองสามฉบับแล้วเอ่ยว่า “เรื่องทางนั้นปล่อยให้พวกเขาจัดการเองเถิด เจ้ามาอ่านจดหมายที่พี่ชายกับท่านพ่อเจ้าเขียนมาเถอะ”

ลู่จื่ออวิ๋นนั่งลงแล้วรับจดหมายมา

หลังจากอ่านจดหมายของลู่อี้ นอกจากดวงตาลู่จื่ออวิ๋นจะแดงขึ้นเล็กน้อยก็ไม่รับรู้สิ่งใด จนกระทั่งอ่านจดหมายที่ลู่ฉาวอวี่เขียนถึง นางกลับไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “พี่ใหญ่ไม่ชอบเด็กคนนี้มากเพียงใดกัน? จดหมายสิบหน้า นึกไม่ถึงว่าจะไม่เอ่ยถึงเขาเลย”

“สิบหน้าหรือ เฮอะ!” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยความอิจฉา “เขาเขียนถึงข้า มีจดหมายเพียงสองหน้า นึกไม่ถึงว่าจะเขียนถึงเจ้าสิบหน้าเต็ม ๆ”

“ในจดหมายพี่ใหญ่กล่าวว่า ท่านแม่ทำทุกวิถีทางเพื่อมาดูแลข้า เขาบอกให้ข้ากตัญญูต่อท่าน” ลู่จื่ออวิ๋นบีบนวดไหล่ของมู่ซืออวี่

“นั่งลงเถอะ หากข้าทะเลาะกับเขาจริง ๆ ข้าคงโมโหแทบตายแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ได้ยินว่าเจ้าเพิ่งออกนโยบายการรักษาอาการเจ็บป่วยและประกันสังคมหรือ?”

“วันนั้นท่านแม่เอ่ยถึงสิ่งที่เรียกว่านโยบายการรักษาอาการเจ็บป่วยและประกันสังคมให้ข้าฟัง ข้าคิดว่ามันเหมาะกับอาณาจักรเฟิ่งหลินยามนี้มากทีเดียว ท่านแม่ ข้าใช้มันโดยไม่ได้ขออนุญาตท่าน ท่านไม่ตำหนิข้าใช่หรือไม่?”

“เด็กโง่ ข้าเพียงบังเอิญเอ่ยถึงมันเท่านั้น ไม่ได้คาดหวังให้เจ้าจริงจัง ราษฎรอาณาจักรเฟิ่งหลินโชคดีแล้ว ในเมื่อเจ้าต้องการนำไปใช้ เจ้าต้องพิจารณาถึงทุกอย่าง ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังโดยละเอียด ”