สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 894

บทที่ 894 บะหมี่ถ้วยหนึ่ง

บทที่ 894 บะหมี่ถ้วยหนึ่ง

“ไม่” ลู่จื่อชิงปฏิเสธทันควัน

“แม่เจ้าเป็นผู้ทำการค้า ทั้งยังเป็นผู้ทำการค้าที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในใต้หล้า ข้าเชื่อว่าหากนางฟังข้อเสนอของข้าแล้ว นางจะสนใจ” จี้ซ่งเฉิงกล่าว “เจ้าเพียงแค่ช่วยเป็นสะพานให้ข้าได้พบกับแม่เจ้า เรื่องอื่นให้แม่ของเจ้าเป็นผู้ตัดสินใจ ได้หรือไม่?”

ลู่จื่อชิงจ้องมองจี้ซ่งเฉิงแล้วเงียบไปครู่ใหญ่

นางหยิบกาน้ำชาข้าง ๆ ขึ้นมา

จี้ซ่งเฉิงรินน้ำผลไม้ให้นางหนึ่งจอกด้วยตนเอง

นั่นเป็นสิ่งที่มู่ซืออวี่สั่งให้คนในวังเตรียมให้ ทุกวันลู่จื่อชิงต้องดื่มน้ำผลไม้เป็นจำนวนมากเพื่อเสริมสร้างวิตามิน

“ข้าช่วยไปถามท่านแม่ก่อนได้ หากนางเต็มใจพบเจ้า พรุ่งนี้เจ้ามาพบนางได้โดยตรง หากนางไม่เต็มใจ เช่นนั้นข้าก็ทำอะไรไม่ได้”

“ได้”

กล่าวเช่นนั้นแล้ว จี้ซ่งเฉิงก็เทน้ำผลไม้หนึ่งจอกให้ตนเองแล้วดื่มลงไปรวดเดียว

ลู่จื่อชิงจับจ้องการกระทำของเขา “เหตุใดเจ้ายังไม่ออกไปอีก?”

“ข้ามาหาเจ้า เจ้ากลับผลักไสข้าเช่นนี้หรือ?”

“ท่านมาหาข้าหรือมาขอความช่วยเหลือจากข้า เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อธิบายทุกอย่างแล้ว นอกจากนี้ ข้าไม่ชอบให้เจ้าว่าร้ายหานจือ” ลู่จื่อชิงแค่นเสียงอย่างเย็นชา

“เจ้าอยู่ที่นี่ไปที่ใดไม่ได้ ซ่งหานจือหมู่นี้กลับสบายเสียจริงนะ! เขาไปผูกมิตรกับหญิงงามคนใหม่ผู้หนึ่ง รูปโฉมโนมพรรณกล่าวได้ว่าเป็นสีสันแห่งหมู่มณฑาขาว น้ำเสียงของนางนุ่มนวลไหลรื่นเช่นคนในหมู่บ้านกลางแม่น้ำเจียงหนาน รูปร่างของนาง…”

ซ่า! น้ำผลไม้หนึ่งจอกสาดลงบนใบหน้าของจี้ซ่งเฉิง

สีหน้าของจี้ซ่งเฉิงชะงักค้าง

ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากแขนเสื้อ เช็ดคราบน้ำบนใบหน้าตนออก มองลู่จื่อชิงด้วยท่าทีสบาย ๆ “สาวน้อยผู้นี้ช่างหยาบคายเสียจริง ช่างเถิด ข้าไม่ทะเลาะกับสาวน้อยเพียงผู้หนึ่งแล้ว”

“เจ้าออกไปได้แล้ว” ลู่จื่อชิงเอ่ยด้วยสีหน้าถมึงทึง

หลังจากจี้ซ่งเฉิงจากไปแล้ว ลู่จื่อชิงก็นอนลงบนเตียงด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

ถึงแม้นางจะไล่จี้ซ่งเฉิงออกไป แถมยังสร้างปัญหาให้เขาเล็กน้อย ทว่านางยอมรับว่าการยุยงของจี้ซ่งเฉิงสำเร็จ นางโกรธขึ้นมาแล้วจริง ๆ

ณ ห้องเครื่อง พ่อครัวมองไปยังอาหารที่ถูกนำกลับมาแล้วขมวดคิ้วเป็นปม

นางกำนัลและขันทีที่อยู่ข้าง ๆ ก็ปวดหัวเช่นกัน

“ปกติคุณหนูรองมักจะเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ดวงเล็ก ๆ หมู่นี้ความอยากอาหารของนางกลับย่ำแย่ รอยยิ้มแม้เพียงนิดก็ไม่มี บ่าวเห็นเช่นนี้แล้วปวดใจยิ่งนัก หากคุณหนูรองเป็นเช่นนี้ต่อไปจะหายจากอาการบาดเจ็บเมื่อใดกัน?”

“มิเช่นนั้น ทำของหวานเป็นอย่างไร?”

“ของหวานไม่ช่วยให้แผลสมาน”

“กินบ้างเป็นครั้งคราวไม่เป็นอะไรหรอก”

“หากเกิดเรื่องท่านรับผิดชอบได้หรือ?”

ทุกคนถอนหายใจอีกครั้ง

เมื่อซ่งหานจือเข้ามา เขาก็เห็นว่าทั้งห้องเครื่องล้วนปกคลุมด้วยความมืดหม่นอึมครึม

“มีอะไรหรือ?”

“คุณชายซ่ง”

“พวกท่าน นี่คือ…”

“คุณชายซ่ง ท่านมาพอดี ท่านรู้จักคุณหนูรองมาหลายปี ปกติพูดคุยกับนางมากที่สุด ท่านรู้รสปากของคุณหนูรองหรือไม่?”

“นางไม่เลือกทาน เพียงแต่ชอบรสชาติจัดจ้าน นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ความอดทนของนางคงจวนจะหมดลงเต็มที ท่านนำกะหล่ำปลีดองไปให้นางเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยได้”