สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 895

บทที่ 895 พบกับจี้ซ่งเฉิง

บทที่ 895 พบกับจี้ซ่งเฉิง

ข้ารับใช้ยกถ้วยเปล่าออกไป

ลู่จื่อชิงเรียกข้ารับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ มาหาแล้วเอ่ยถาม “หมู่นี้ซ่งหานจือกำลังยุ่งกับอะไรอยู่หรือ?”

หากจะบอกว่าเขาอยู่ที่นี่อย่างเรื่อยเปื่อย เช่นนั้นถ้าอยากให้เขายุ่ง เขาก็ควรมายุ่งอยู่กับการเล่าเรียนด้วยกันกับนางสิ ทว่าหมู่นี้กลับไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของเขาเลย

ท่านแม่กล่าวว่าให้เขาไปจัดการเรื่อง ทว่านี่ก็ผ่านไปสิบวันแล้ว ยังมีอะไรให้เขาต้องทำอีกหรือ?

หลายปีมานี้ ไม่ว่าลู่จื่อชิงจะเหลวไหลเพียงใด ซ่งหานจือก็อยู่เคียงข้างนางเสมอ อยู่มาวันหนึ่งเขากลับไม่ได้อยู่ข้าง ๆ อีกต่อไป พื้นที่ข้าง ๆ นางพลันว่างเปล่า นางจึงมักจะรู้สึกเดียวดายอยู่เสมอ

“บ่าวก็ไม่รู้เจ้าค่ะ มิเช่นนั้น บ่าวไปถามคุณชายซ่งเป็นอย่างไรเจ้าคะ”

ข้ารับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางเอ่ยขึ้น “เชิญคุณชายซ่งมาที่นี่เถอะ คุณหนูรองอยู่เพียงลำพังจะต้องเบื่อเป็นแน่ หากคุณชายซ่งมาอยู่เป็นเพื่อนจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน”

“ช่างเถิด ท่านแม่ข้าบอกว่าให้เขาไปจัดการบางอย่าง เขาคงยุ่งอยู่กับเรื่องที่ท่านแม่ให้ทำ” ลู่จื่อชิงกล่าว “พวกเจ้าอย่าได้ไปรบกวนเขา ข้าไม่ได้อยากให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนสักหน่อย! เขาไม่อยู่เป็นเพื่อนข้า ข้าก็รู้สึกสงบดี”

ส่วนคำพูดเหล่านั้นของจี้ซ่งเฉิง นางไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย หญิงงามคนสนิทอะไรกัน ไม่เป็นห่วงนางอะไรกัน หากนางเชื่อคำพูดเหล่านั้นแม้เพียงคำเดียว เช่นนั้นก็อย่าเรียกนางว่าลู่จื่อชิง ให้เรียกลู่จื่อชิงคนโง่ อย่างไรเสีย ถูกผู้อื่นใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำยุยง นั่นไม่ได้เรียกว่าโง่เขลาหรือไร!

มู่ซืออวี่ไปเยี่ยมลู่จื่อชิงทุกวัน เมื่อนางพูดคุยกับลู่จื่อชิงตามปกติและถามไถ่ว่าวันนี้ทำอะไรมาบ้าง ลู่จื่อชิงก็เล่าเรื่องจี้ซ่งเฉิงให้ฟัง

“เขาต้องการตกลงการค้ากับข้าหรือ?”

“เจ้าค่ะ”

“ได้ พรุ่งนี้ข้าจะยอมพบเขา”

“ท่านแม่ คนผู้นี้ฉลาดแกมโกง ท่านต้องระวังอย่าถูกเขาหลอกเอาได้นะเจ้าคะ”

“หากถูกผู้เยาว์คนหนึ่งหลอกได้ง่ายดาย เช่นนั้นประสบการณ์หลายปีมานี้ไม่สูญเปล่าหรือ” มู่ซืออวี่เอ่ย “อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง ท่านหมอหมิงว่าอย่างไร?”

“การบาดเจ็บกล้ามเนื้อและกระดูกคงอยู่ถึงร้อยวัน ไม่ได้ฟื้นตัวง่าย ๆ อย่างแน่นอน เพียงแต่พี่หญิงหมิงบอกว่าข้าสุขภาพแข็งแรง ย่อมฟื้นตัวได้ดีกว่าผู้อื่นเจ้าค่ะ”

“นี่นับเป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การดีใจที่ไหนกัน เจ้ายังจะหัวเราะโง่เขลาเช่นนี้อีกรึ?” มู่ซืออวี่ส่ายหัว “ในเมื่อเจ้าฟื้นตัวได้ดี เช่นนั้นก็ทำต่อไป อย่าได้ยอมแพ้กลางทาง”

“ท่านแม่ ท่านให้ซ่งหานจือไปทำเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ? หมู่นี้เขายุ่งจนไม่เห็นแม้แต่เงา” ลู่จื่อชิงดึงแขนของมู่ซืออวี่มากอด “ข้าได้ยินมาว่าเขาไปย่านสราญรมย์บ่อย ๆ ซ่งหานจือเป็นคนซื่อตรง ผู้ตรวจการซ่งเคร่งครัดกับเขายิ่ง ท่านไม่อาจปล่อยให้เขาทำผิดได้นะเจ้าคะ”

“ข้าขอให้เขาช่วยจัดการเรื่องบางอย่างจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เขาโตเพียงนี้แล้ว ที่เช่นใดควรไป ที่เช่นใดไม่ควรไป ย่อมกระจ่างแก่ใจ นอกจากนี้ เขาเป็นบุรุษ ภายหน้าจะต้องเป็นขุนนาง การให้เขาปรับตัวต่อโลกภายหน้าก็ดีเช่นกัน นี่จะเป็นประโยชน์ต่อหน้าที่การงานของเขาในอนาคต หากผู้ตรวจการซ่งรู้ว่าข้าส่งเสริมบุตรชายเขาเช่นนี้จะต้องไม่กล่าวโทษข้าอย่างแน่นอน เอาละ พักรักษาตัวเถอะ เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจแล้ว”

ลู่จื่อชิงทำหน้ายับย่น

“เป็นอะไรอีก?”

“ซ่งหานจือซื่อตรงมาแต่ไหนแต่ไร ท่านให้เขาทำสิ่งใด เขาจะต้องฟังท่านอย่างแน่นอน ท่านไม่อาจรังแกคนซื่อตรงได้นะเจ้าคะ!”

“เจ้าปกป้องเขาเพียงนี้ หากไม่รู้คงคิดว่าเขาเป็นพี่ชายเจ้า” มู่ซืออวี่รู้สึกขบขันยิ่ง “เอาละ หากเรื่องที่ข้าขอให้เขาทำยังไม่ไม่กระจ่าง อีกไม่กี่วันก็จะไม่ให้เขารับผิดชอบแล้ว”

วันต่อมา มู่ซืออวี่ได้พบกับจี้ซ่งเฉิง

หากเอ่ยถึงจี้ซ่งเฉิง ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินชื่อเขา ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบ

นางพินิจพิจารณาเขา

จี้ซ่งเฉิงทักทายด้วยความนอบน้อม “พระชายา”