สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 899

บทที่ 899 พินิจดูอย่างจริงจังครั้งแรก

บทที่ 899 พินิจดูอย่างจริงจังครั้งแรก

ซ่งหานจือไม่กล้าหันกลับไป

อย่างไรก็ตาม ลู่จื่อชิงอยู่ด้านหลัง หากไม่หันกลับไปหา นางย่อมโกรธเป็นแน่

ลู่จื่อชิงโกรธมากจริง ๆ

นางเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น แต่ซ่งหานจือกลับแตกต่างออกไปราวกับเป็นคนละคน ก่อนหน้านี้ไม่เคยมาหานาง บัดนี้นางมาหาแล้ว เขายังหลบหน้ากันอีก

“ช่างเถอะ ข้าจะไปแล้ว” ลู่จื่อชิงเดินโมโหจากไป

ซ่งหานจือไม่สนใจว่าบาดแผลบนใบหน้าจะถูกเห็น เมื่อเห็นว่าลู่จื่อชิงโกรธแล้วจริง ๆ เขาก็รีบก้าวเข้าไปขวาง “ข้าไม่ได้ตั้งใจไม่พบเจ้า เพียงแต่ตอนนี้ใบหน้าฟกช้ำ ไม่น่ามองนัก”

“หน้าของเจ้าเป็นอะไร?” ลู่จื่อชิงเห็นรอยแผลบนใบหน้าเขา ลมหายใจพลันขาดห้วงขึ้นมา “ผู้ใดตีเจ้า?!”

“ไม่ได้ถูกตี เพียงแค่ฟกช้ำ”

“ข้าฝึกวรยุทธ์มานานเพียงนี้ หากแยกระหว่างบาดแผลจากการถูกตีกับกับรอยฟกช้ำไม่ออก ข้าจะไม่โง่เกินไปหรือ?” ลู่จื่อชิงจ้องเขาเขม็ง “ผู้ใดเป็นคนตีเจ้า? บอกข้ามา แล้วข้าจะไปคิดบัญชีกับเขาให้”

“ข้าเพียงไม่ระวังตอนฝึกวรยุทธ์” ซ่งหานจือยังคงไม่เปิดเผยเรื่องจี้ซ่งเฉิง

“เป็นคุณชายจี้ที่ตีเขาขอรับ” ผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลังเอ่ย “คุณชายจี้ตีเขาแรงมาก คุณชายของเราเห็นเขาเป็นแขกจึงสุภาพกับเขาเป็นอย่างยิ่ง นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเขาไป ลงมือกับคุณชายของเราโหดร้ายยิ่งนัก”

ซ่งหานจือหันไปมองผู้ติดตาม

ผู้ติดตามผู้นี้เป็นมู่ซืออวี่ที่เตรียมให้เขา อีกฝ่ายสมองดี ฝีมือไม่เลว การสืบสวนระยะนี้นับว่าเป็นผู้ช่วยคนสำคัญ

ผู้ติดตามไม่มั่นใจ เดิมทีคิดว่าซ่งหานจือกำลังจะตำหนิที่พูดจาเหลวไหล อย่างไรเสียในฐานะบุรุษผู้หนึ่ง การได้รับบาดเจ็บเพราะบุรุษอีกผู้หนึ่งก็ฟังดูน่าอับอายยิ่งนัก ผลได้ที่ได้คือซ่งหานจือแอบยกนิ้วโป้งให้

“จี้ซ่งเฉิงป่วยหรือไร?” ลู่จื่อชิงได้ยินเรื่องนี้ก็โมโหขึ้นมา “เขามีสิทธิ์อะไรมาตีเจ้า? เขาคิดจะขอความช่วยเหลือจากท่านแม่ ข้าว่าคนอย่างนี้ไม่ควรช่วยเหลือ ข้าจะไปบอกท่านแม่ เรื่องที่เคยรับปากไม่ต้องช่วยแล้ว”

“ชิงเอ๋อร์ ไม่อาจทำเช่นนั้น” ซ่งหานจือขยิบตาให้ผู้ติดตามของตน

ผู้ติดตามเข้าใจทันที เขารีบพาคนอื่น ๆ ถอยออกไป ห้องโถงจึงเหลือเพียงสองคนเท่านั้น

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างข้ากับเขา เพียงเพราะเรื่องส่วนตัวของเรา ไม่อาจทำให้พระชายาลำบากใจกระมัง?” ซ่งหานจือเอ่ย “นอกจากนี้ เป็นเพราะวรยุทธ์ของข้าด้อยกว่าผู้อื่น เรื่องนี้ไม่โทษเขา”

“เจ้าเป็นบัณฑิต ไม่ได้เชี่ยวชาญวรยุทธ์ เขาไม่เหมือนกัน เขาอยู่ข้างนอกฆ่ารันฟันแทงตลอดทั้งวัน ไม่เคยพบเจอสถานการณ์เช่นไรบ้าง? เขาถึงกับรังแกเจ้า! เหตุใดเขาไม่มาแลกเปลี่ยนความรู้กับข้าเล่า?” ยิ่งลู่จื่อชิงคิดมากเพียงใดก็ยิ่งโกรธมากเพียงนั้น ยิ่งคิดมากเพียงใดก็ยิ่งรู้สึกว่าซ่งหานจือเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกจี้ซ่งเฉิงรังแก “เขาตีเจ้าหรือ? เห็นได้ชัดว่ารังแกเจ้าเพื่อตบหน้าข้า”

“เอาละ ไม่ต้องโกรธแล้ว อันที่จริงเป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้น” ซ่งหานจือกล่าวขณะแตะบริเวณที่เป็นแผลด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“ยังจะบอกว่าเป็นเพียงบาดแผลภายนอกอีกหรือ? ดูสิ ใบหน้านี้บาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ข้าจะไปหาพี่หญิงหมิงขอยามาให้เจ้า”

“ไม่ต้องแล้ว” ซ่งหานจือเอ่ย “วันนี้ท่านหมอเทวดาหมิงออกไปตรวจคนไข้นอกวัง นางไม่อยู่”

“เช่นนั้น บาดแผลเจ้า… ข้าจะไปตามหมอหลวงมา”

“หากผู้อื่นเห็นข้าเช่นนี้…” ซ่งหานจือดูขัดเขิน “ข้าไม่ต้องการให้ผู้อื่นคิดว่าบุรุษอาณาจักรฮุ่ยล้วนไร้ประโยชน์เช่นนี้ ช่างเถิด ทิ้งไว้ไม่กี่วันก็หายแล้ว”

“เสียดายที่พวกเราไม่มียา ไม่เช่นนั้นข้าทายาให้เจ้าได้” ลู่จื่อชิงหน้านิ่วคิ้วขมวด “บาดเจ็บอย่างนี้ จะไม่ทายาได้อย่างไรเล่า? แบบนี้จะมีรอยแผลเป็นเอาน่ะซี”

“ข้ามียา!” ซ่งหานจือมองลู่จื่อชิงอย่างกระตือรือร้น

ลู่จื่อชิงกะพริบตาปริบ ๆ “มียาหรือ?”

“อืม”

“แต่ข้า…”

“เช่นนั้น รบกวนชิงเอ๋อร์ทายาให้ข้าเถอะ!”

ลู่จื่อชิง “…”

ในตำหนัก ลู่จื่อชิงเป่าลงบนบาดแผลของซ่งหานจือ

ซ่งหานจือนั่งอยู่ตรงนั้น ว่าง่ายเป็นอย่างยิ่ง นี่ทำให้ลู่จื่อชิงโกรธยิ่งกว่าเดิม แน่นอนว่าความโกรธนี้ไม่ได้มีต่อซ่งหานจือ หากแต่พุ่งไปที่จี้ซ่งเฉิง