สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 900

บทที่ 900 คนขี้หึง

บทที่ 900 คนขี้หึง

“เขาเป็นอย่างไรหรือ?”

“เขาหน้าตาดีหรือไม่?”

ลู่จื่อชิงขบคิดด้วยสีหน้าจริงจัง “นับว่าหน้าตาดีกระมัง!”

“โม่ถงเล่า?” เสียงของซ่งหานจือแหบแห้ง

อันที่จริงแล้วโม่ถงหน้าตาดีมาก เพียงแต่พูดไม่ได้ ดังนั้นตัวตนของเขาจึงไม่ชัดเจนมากนัก

บนร่างเขาพกพารัศมีที่ทำให้ผู้คนนึกสงสาร ทุกครั้งลู่จื่อชิงจึงอ่อนโยนกับโม่ถงเป็นพิเศษ ราวกับว่าหากพูดจาเสียงดังแม้เพียงนิดจะทำให้เขาตกใจกลัว

“เขาก็หน้าตาดีเช่นกัน” ลู่จื่อชิงเอ่ย “มีอะไรหรือ?”

“เช่นนั้น เจ้าคิดว่าข้ากับพวกเขาผู้ใดหน้าตาดีกว่า?”

“พวกเจ้าเป็นบุรุษ เหตุใดต้องเทียบความหล่อเหลากันเล่า” ลู่จื่อชิงรู้สึกเหลือเชื่อ “เจ้าไม่เหมือนผู้ที่สนใจเรื่องรูปร่างหน้าตานี่นา!”

“เจ้าคิดเสียว่า ข้า… ตอนนี้สนใจแล้ว” ซ่งหานจือกล่าว

“เจ้าหน้าตาดีที่สุด” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เจ้าเป็นสหายที่ดีที่สุดของข้า ในสายตาข้า นอกจากครอบครัวข้าแล้ว เจ้าหน้าตาดีที่สุด ถึงแม้ผู้อื่นจะหล่อเหลาราวเทพสร้าง ข้าก็ไม่ชอบพวกเขา”

ซ่งหานจือหยักยกมุมปากขึ้น

“เจ้าช่างไร้สาระเสียจริง! ก่อนหน้านี้เหตุใดข้าไม่รู้ว่าเจ้าใส่ใจความคิดของผู้อื่นมากเพียงนี้?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “สายฉินขาดแล้ว วันหลังค่อยให้พวกเขานำไปซ่อมเถอะ”

“ได้”

ซ่งหานจืออารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว แน่นอนว่าเขาย่อมตั้งใจเอาอกเอาใจลู่จื่อชิงยิ่งกว่าเดิม

“นี่เป็นบะหมี่ที่ข้าทำขึ้นมาใหม่ ลองชิมดูหน่อยว่ารสชาติเป็นอย่างไร”

ซ่งหานจือเดินเข้ามาพร้อมบะหมี่หอมกรุ่น

ลู่จื่อชิงมองเขาด้วยความขุ่นเคือง “พี่หานจือ เอวของข้าขยายใหญ่แล้ว”

ซ่งหานจือกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง

น้อยนักที่ลู่จื่อชิงจะแสดงท่าทีออดอ้อนเช่นนี้ ปกตินางมักจะเรียกเขาด้วยชื่อจริง บัดนี้จู่ ๆ ก็เรียกเขาเช่นนั้น แทบจะทำให้เขาสำลัก

“รอขาเจ้าหายดี ฝึกวรยุทธ์เพียงไม่กี่วันก็ผอมแล้ว ตอนนี้เจ้าต้องดูแลร่างกายให้ดี เช่นนี้ขาจะได้หายเร็วขึ้น”

ผู้ติดตามเรียกซ่งหานจือจากข้างนอก

ลู่จื่อชิงมองเขาเดินออกไป พลางใช้ตะเกียบคีบบะหมี่ขึ้นมากิน

“หากซ่งหานจือไม่เป็นขุนนาง ภายหน้าเขาเปิดร้านบะหมี่จะต้องร่ำรวยเป็นแน่”

“ชิงเอ๋อร์ ข้าต้องออกไปสักเที่ยว” ซ่งหานจือเอ่ย “พระชายาเรียกหาข้า”

“ท่านแม่หรือ?”

“ใช่”

“หมู่นี้ท่านแม่ข้ามักจะตามเจ้าไปทำบางอย่าง นางอยากให้เจ้าเข้ารับราชการเร็วกว่าเดิมหรือ?”

“นี่เป็นเพราะพระชายาเห็นความสามารถข้าจึงให้โอกาสข้าได้ฝึกฝน”

“เช่นนั้นเจ้ากลับมาเร็ว ๆ ล่ะ”

ทันทีที่ซ่งหานจือจากไป ลู่จื่อชิงก็เริ่มฝึกฝน

บาดแผลของนางหายดีแล้ว เพียงแต่ซ่งหานจือคอยจับตาดูนางอย่างใกล้ชิด เขาไม่อนุญาตให้นางออกแรงหนัก ๆ ไม่เช่นนั้นนางคง ‘ฝึก’ ในตำหนักแล้ว

ในเมื่อไม่อาจฝึกกระบี่ได้ เช่นนั้นฝึกยิงธนูคงไม่มีปัญหากระมัง?

เหล่าข้ารับใช้ไม่อาจห้ามปรามลู่จื่อชิง จึงทำได้เพียงเข็นนางไปยังลานฝึกซ้อม

ลานฝึกซ้อมเป็นที่ที่ทหารองครักษ์วังหลวงใช้ฝึกซ้อม ทันทีที่นางปรากฏตัว นางก็กลายเป็นผู้กุมอำนาจในด้านวรยุทธ์ทันที ฝีมือยิงเข้าเป้าอย่างแม่นยำของลู่จื่อชิงทำให้บุรุษทุกคนในที่นั้นล้วนจับจ้อง

“คุณหนูรองลู่ ทักษะการยิงธนูของท่านไม่เลวนี่!”

“อยากแข่งกันหรือไม่?”

“ได้เลย! แข่งอย่างไรหรือขอรับ?”