สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 9

บทที่ 9 ลูกพี่ลูกน้องผู้เอาเรื่อง

บทที่ 9 ลูกพี่ลูกน้องผู้เอาเรื่อง

ดูเหมือนว่าลู่ฉาวอวี่จะขายหน้า เด็กชายมองมู่ซืออวี่ด้วยความโกรธแค้น “ข้าไม่ทำหรอก!”

มู่ซืออวี่ถือช้อนไม้เคาะเตา ใบหน้าอ้วนกลมฉายชัดถึงความไม่ไว้วางใจ “เท้าของเจ้าเจ็บเช่นนี้ ออกไปตอนนี้มีแต่จะทำให้แย่ลง พ่อของเจ้าจะไม่ฆ่าข้ารึ เจ้าเด็กขี้โกหก แค่อยากจะทำร้ายข้าล่ะสิ”

“ท่านพี่ อย่าไปนะเจ้าคะ” ลู่จื่ออวิ๋นเกาะแขนลู่ฉาวอวี่ไม่ยอมปล่อย พลางเงยใบหน้าน่ารักหวานเชื่อมขึ้นมา ดวงตาที่งดงามราวกับอัญมณีเต็มไปด้วยความกังวล “ข้าไม่อยากให้ท่านพี่กลายเป็นคนขาเป๋ มีหวังเอ้อร์ซูกลายเป็นคนขาเป๋ไปแล้ว ทุกคนจะหัวเราะลับหลังท่านเอานะ”

“อย่ากลัวเลย ถึงแม้ข้าไม่ออกไปก็เป็นอยู่แล้ว” หลังจากนั้นลู่ฉาวอวี่ก็ปลอบใจลู่จื่ออวิ๋น แล้วหันไปมองมู่ซืออวี่ก่อนจะพูดว่า “ข้าออกไปข้างนอกเพราะจะออกไปหาของกิน เมื่อวานน้องข้าหิวมากแล้วมิใช่หรือถึงต้องไปถอนต้นกล้าผักของหวังชุนเหม่ยมากิน หากท่านไม่ให้ข้าออกไปก็หาอะไรให้พวกข้ากินสิ”

“นี่เจ้า! เผยกรงเล็บให้ข้าเห็นแล้วรึ!” มู่ซืออวี่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ชั่วขณะ นางยื่นมืออ้วน ๆ ออกมาบีบแก้มของลู่ฉาวอวี่ “วางใจเถิด ขอเพียงแค่พวกเจ้าเชื่อฟังคำพูดข้า ต่อจากนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าหิวอีกแล้ว”

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าจะได้กลับไปหรือไม่ และไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน ตราบใดที่นางยังอยู่ที่นี่แม้แต่หนึ่งวัน นางก็ต้องการดูแลวายร้ายตัวน้อยทั้งสองให้ดี

“ปล่อยข้า อย่าแตะต้องตัวข้า!” ลู่ฉาวอวี่ตีฝ่ามือของนางทันที

“นับวันยิ่งเหิมเกริม หรือเป็นเพราะข้าไม่กล้าทำอะไรกับพวกเจ้า” มู่ซืออวี่แสร้งทำเป็นหมดความอดทน “จะกินโจ๊กหรือไม่?”

“เหตุใดจะไม่กินเล่า” ลู่ฉาวอวี่ตักโจ๊กขึ้นมา “น้องข้า เจ้าไปนั่งด้านนั้นเถิด ข้าจะตักไปให้เจ้า”

หลังจากที่กินโจ๊กหนึ่งชามลงท้องไปแล้ว มู่ซืออวี่ก็รู้สึกว่าในท้องยังว่างอยู่ นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าครอบครัวที่ยากจนเช่นนี้เติบโตมาได้อย่างไรกัน

จากความทรงจำ แม้มู่ซืออวี่จะอ้วนก่อนแต่งงาน แต่ก็ไม่ได้อ้วนถึงเพียงนี้ ไขมันส่วนใหญ่เกิดขึ้นหลังจากที่แต่งงานแล้ว

จะว่าไปแล้วตัวร้ายนั่นก็เป็นคนที่ดูแปลกมาก ๆ คนหนึ่ง เมื่อตอนที่ท่านพ่อท่านแม่ของลู่อี้ยังอยู่ ชีวิตเขาก็สุขสบายดี ทั้งยังได้ร่ำเรียนหนังสือ ในเวลานั้นทุกคนต่างก็คิดว่าเขาจะกลายเป็นเสาหลักได้ ทุกคนจึงยกย่องเขาอยู่บ่อย ๆ ยิ่งโตมามีใบหน้าที่งดงามราวกับหยกประดับกวน ไม่ต้องพูดถึงสตรีวัยขบเผาะในหมู่บ้าน แม้แต่ในรัศมีกว่าสิบลี้ ย่อมไม่มีใครไม่รู้จักความทรงเสน่ห์ของเขา

อย่างไรก็ตาม ตัวร้ายทุกคนต่างต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดา ปีนั้นตอนที่เขาอายุได้เพียงห้าหนาว มีนักโทษประหารหนีออกจากคุก ทางการ ติดตามหาเบาะแสมาจนถึงหมู่บ้านของเขา ในครานั้นเรื่องเกิดขึ้นที่บ้านลู่อี้พอดี ท่านพ่อและท่านแม่ของลู่อี้ถูกฆ่า อีกทั้งยังโดนลากไปเป็นแพะรับบาป ลู่เซวียนถูกแรงอัดกระแทกหน้าอก หลังจากนั้นเป็นต้นมาร่างกายของลู่เซวียนก็อ่อนแรงเหมือนกระดาษปลิว เขาต้องกินยาติดกันทั้งปี

คนร้ายทุกคนต่างไม่มีที่พึ่งพิง อีกทั้งยังต้องดูแลลู่เซวียนตั้งแต่ยังเล็ก ลู่อี้จึงไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ในปีนั้นเกิดไฟไหม้ที่บ้าน พอเข้าไปช่วยลู่เซวียน ใบหน้าของเขาก็ถูกไฟแผดเผา ในที่สุดก็เปลี่ยนจากพานอันกลายเป็นอู๋เหยียน*[1]

ต่อมาลู่อี้ก็ออกมากับเจ้าของร่างเดิมบนภูเขา ถูกชาวบ้านคิดว่าเล่นชู้กัน ลู่อี้ไม่ได้ปฏิเสธ เขาแต่งงานกับเจ้าของร่างเดิม ในเวลาไม่ถึงปี เจ้าของร่างเดิมก็ให้กำเนิดลูกแฝดชายหญิง

เหตุผลที่เจ้าของร่างเดิมมักจะชวนทะเลาะคงเป็นเพราะลู่อี้เสียโฉม เขาไม่ใช่คนที่หล่อเหลาเหมือนในตอนนั้นอีกต่อไปแล้ว ประกอบกับความยากจนของครอบครัวและความไม่แยแสของลู่อี้ นางจึงไม่มีความสุขเมื่ออยู่ที่นี่ ตราบใดที่ลู่อี้ยังเป็นผู้ชายรูปงามในตอนนั้น การได้แต่งงานกับผู้ชายที่โดดเด่นเช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่นางไม่เคยคาดฝันมาก่อน แล้วนางจะมาปฏิบัติกับลูก ๆ ของนางอย่างโหดร้ายทารุณได้อย่างไร

เจ้าของร่างเดิมดูถูกลู่อี้ ทำให้เขาและลู่เซวียนอับอายด้วยวิธีการต่าง ๆ และต่อมาก็ปฏิบัติต่อเด็กทั้งสองอย่างเลวร้าย ลู่อี้เป็นคนนิ่งเงียบ ภายนอกเขาปฏิบัติต่อนางด้วยความอดทน ทว่าในงานเขียนต้นฉบับ ไม่ถึงสองปีต่อมานางก็ป่วยตาย

ป่วยตายจริง ๆ หรือ?

ในงานเขียนต้นฉบับไม่ได้ระบุรายละเอียดไว้ มีเพียงการบรรยายสภาพครอบครัวเท่านั้น

“ขมมาก!” ลู่จื่ออวิ๋นดื่มยาแล้วก็แลบลิ้นอ้วกออกมาทันที

“กินนี่ดับรสยาซะ” มู่ซืออวี่หั่นเสร็จแล้วก็ส่งให้ลู่จื่ออวิ๋น เจ้าตัวเล็กมองนางด้วยสายตางุนงง นางจึงต้องย้ำอีกรอบ “รับไป!”