สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 912

บทที่ 912 เกรงว่าจะเสียเที่ยวแล้ว

บทที่ 912 เกรงว่าจะเสียเที่ยวแล้ว

หลังจากเด็ก ๆ ออกไปแล้ว มู่ซืออวี่ก็ไม่ได้ห้ามตนเองอีกต่อไป นางโผเข้าหาอ้อมกอดของลู่อี้ทันที

ลู่อี้รับตัวนางไว้แล้วเอ่ยว่า “เจ้าผอมลงแล้ว”

ร่างกายของนางอิงแอบอยู่บนร่างกายเขา การเปลี่ยนแปลงของน้ำหนักรู้สึกได้อย่างชัดเจนเกินไป

“ท่านมาได้อย่างไร?”

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ยังรู้ว่าข้าอยากเห็นหน้าเจ้าเร็วขึ้นอีกหน่อย แต่เจ้ากลับถามว่าข้ามาได้อย่างไร?” ลู่อี้ตีบั้นท้ายของนางเบา ๆ “เด็กไร้หัวใจ เจ้ามักจะวิ่งวุ่นไปมาทุกที่ แต่ละครั้งยังไปถึงปีสองปี ในชีวิตเราทุกสองปีสามปี เจ้ามักจะใช้เวลาอยู่ที่อื่น เจ้าไม่สนใจสามีเจ้าแล้วหรือ? ช่างไม่กังวลใจจริง ๆ ไปคราหนึ่งใช้เวลาถึงสองสามปี ไม่กลัวว่ายามที่เจ้ากลับมา เรือนหลังจะมีอนุเล็ก ๆ สามคนห้าคนแล้วรึ”

“หากผู้สำเร็จราชการแทนต้องการรับอนุ นับประสาอะไรกับสามคนห้าคน แม้กระทั่งสามสิบคนห้าสิบคนยังไม่มีปัญหา นับแต่โบราณมาอำนาจในการตัดสินใจว่าบุรุษจะรับอนุหรือไม่ก็ไม่เคยอยู่ในกำมือของสตรี หากท่านอยากรับอนุ แม้นข้าจะผูกท่านไว้ ท่านก็คงจะรับมาอยู่ดี แต่หากท่านไม่ได้มีเจตนานั้น ข้าก็ไม่ต้องคอยจับตามอง ท่านเองก็จะไม่ทำอะไรที่ต้องทำลายความสัมพันธ์ของสามีภรรยาลง”

“ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาสองสามปี ยังจะกล่าวว่าไม่ได้ทำร้ายความสัมพันธ์สามีภรรยาอีกหรือ?”

“ฟังดูท่านกล่าวเข้าสิ นี่เป็นถ้อยคำของผู้สำเร็จราชการแทนหรือ? หากไม่รู้ ยังจะคิดว่าเป็นสามีขี้น้อยใจเอาได้” มู่ซืออวี่เงยหน้าขึ้นจูบแก้มเขา “ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นบ้างหรือไม่?”

“ไม่” ลู่อี้อุ้มนางเข้าไปข้างใน “หากเจ้าต้องการให้สามีอารมณ์ดีขึ้น นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะประพฤติตัวอย่างไรแล้ว”

เรื่องในเมืองซานหลินเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว ลู่อี้พาภรรยาและลูก ๆ เที่ยวชมรอบเมือง จากนั้นจึงเดินทางกลับเมืองหลวงอย่างไม่รีบร้อน

เพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวง ลู่อี้ก็ถูกเรียกตัวเข้าวังอีกครั้งแล้ว

มู่ซืออวี่เพิ่งมาถึงบ้าน ซูจือหลิ่วและฮูหยินเจี่ยกับสหายที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันก็มาเยี่ยมเยือน

มู่ซืออวี่ได้เตรียมของขวัญไว้แล้วจึงได้มอบของขวัญให้พวกเขากับมือ

ซูจือหลิ่วและฮูหยินเจี่ยเอ่ยถึงลู่จื่ออวิ๋น ถามไถ่ถึงสถานการณ์ของนางทางนั้น ท้ายที่สุดแล้วอย่างไรทุกคนก็ไม่เหมือนกับลู่อี้ที่แม้ตัวอยู่ในจวนทว่าเรื่องราวภายนอกล้วนทราบทั้งหมด

“เวลาผ่านไปเร็วยิ่งนัก” ฮูหยินเจี่ยเอ่ย “ตอนที่ข้าเพิ่งพบเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์เป็นครั้งแรก นางยังตัวเล็ก ๆ อ่อนแอบอบบาง ราวกับเทพธิดาตัวน้อย ๆ ที่แสนงดงาม บัดนี้นางเป็นมารดา ท่านเองก็เป็นท่านยายแล้ว”

“ตอนนี้ท่านเองก็เป็นท่านยายแล้วเช่นกัน” ซูจือหลิ่วเอ่ย “หลิงหลงไม่ได้เพิ่งคลอดหลานสาวผู้หนึ่งให้ท่านหรือ?”

ฮูหยินเจี่ยถอนหายใจออกมา “ใช่แล้ว!”

“อะไรกัน?” มู่ซืออวี่เอ่ย “เรื่องดีเพียงนี้ เหตุใดท่านต้องถอนหายใจด้วยเล่า?”

“บุรุษที่หลิงหลงแต่งให้ผู้นั้นไม่เลวเลย ทว่ามารดาเฒ่าของเขากลับหน้าไม่อาย” ซูจือหลิ่วเอ่ย “สองปีที่ผ่านมาท่านไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงจึงไม่รู้ว่าหลิงหลงต้องทนทุกข์ทรมานเพราะนางเพียงใด”

“หลิงหลงให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่งแล้ว ทว่าแม่สามีผู้นั้นของนางยังปฏิบัติต่อนางด้วยสีหน้าถมึงทึง” ฮูหยินเจี่ยเอ่ย “ข้าอยากจะช่วยนางกล่าวสักสองสามคำ เพียงแต่เห็นว่าลูกเขยเป็นคนซื่อสัตย์จึงไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา”

“เรื่องนี้ง่ายดาย” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าเพิ่งกลับมา ย่อมต้องเชิญทุกคนมาจิบชายามบ่าย พรุ่งนี้ท่านก็เชิญพวกเขาแม่สามีลูกสะใภ้มาเถิด ข้าจะช่วยท่านทุบตีนางให้ดี ๆ สักที”

“นี่ไม่รบกวนท่านเกินไปหรือ? ท่านเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ควรพักผ่อนให้เต็มที่ ข้าไม่ควรรบกวนด้วยเรื่องเหล่านี้เลย”