สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 928

บทที่ 928 เขาเขียนจดหมายถึงข้าจริงหรือ?

บทที่ 928 เขาเขียนจดหมายถึงข้าจริงหรือ?

คุณชายอี้หรานเหลียวไปมองจึงเห็นลู่จื่อชิงกระโดดลงมาจากหลังคา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความลังเล ขณะที่กำลังจะเปิดปาก ลู่จื่อชิงก็เดินจากไปแล้ว

“คุณชาย มีอะไรหรือขอรับ?” ลูกน้องเอ่ยถามเขา

“ไม่มีอะไร”

จี้ซ่งเฉิงตามลู่จื่อชิงมา “เสี่ยวชิงเอ๋อร์ ไม่สนุกแล้วหรือ?”

“การฆ่าฟันแทงของยุทธภพมีอะไรสนุกกัน?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ไม่สนุกเป็นเพื่อนเจ้าแล้ว เจ้าไปเล่นเองเถอะ!”

ลู่จื่อชิงควบม้าไปทาง ‘จิ่นโจว’

จิ่นโจวเป็นสถานที่ที่ผู้ตรวจการซ่งปกครองอยู่

ในช่วงเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผู้ตรวจการซ่งได้ทำให้ที่นี่เจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเรื่อย ๆ ลู่จื่อชิงผ่านทางหลายครั้ง ทว่าไม่เคยไปที่นั่น เพียงแต่ได้ยินเรื่องสถานการณ์ทางนั้นมาเท่านั้น

“ชิงเอ๋อร์ พวกเราจะไปทำอะไรที่จิ่นโจว?”

“ข้าอยากสอบถามเรื่องบางอย่าง”

“เกี่ยวกับคุณชายซ่งหรือ?”

ฉินโม่ถงอยู่กับลู่จื่อชิงมานานหลายปีแล้วจึงรู้ว่ามีบางอย่างอยู่ในใจของนาง ทั้งยังรู้อีกว่าเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับซ่งหานจือ

อย่างไรก็ตาม ลู่จื่อชิงไม่เคยเป็นฝ่ายเอ่ยออกมา ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าการคาดเดาของเขาถูกต้องหรือไม่

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ รอข้าด้วย” จี้ซ่งเฉิงขี่ม้าไล่ตามไปข้างหลัง

ณ จิ่นโจว ผู้ตรวจการซ่งมองหนังสือรายงานที่อาลักษณ์ส่งมาให้ สีหน้าแสดงความวิตกกังวล

“ใต้เท้า ท่านใช้เวลาสามปีเปลี่ยนจิ่นโจวจากสถานที่ทุรกันดารแห่งหนึ่งจนกลายเป็นสถานที่รุ่งเรืองมั่งคั่งเช่นนี้ เหตุใดยังต้องขมวดคิ้วเล่าขอรับ?”

“เจ้าเห็นหรือไม่ว่าจำนวนคนในเมืองเราน้อยลงเรื่อย ๆ ทุกปี หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เศรษฐกิจและการศึกษาเล่าเรียนในจิ่นโจวย่อมได้รับผลกระทบอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ผู้สำเร็จราชการแทนกล่าวในจดหมายฉบับล่าสุดของเขาว่าความเป็นอยู่ของราษฎรสำคัญยิ่ง หากที่แห่งหนึ่งมีประชากรไม่เพียงพอ เช่นนั้นบัณฑิต คนทำไร่ทำนา แรงงาน และพ่อค้าจะมาจากที่ใด?”

“เพียงแต่ เมื่อสามปีก่อนที่นี่ยังเป็นเพียงดินแดนของอาณาจักรเหลียง เพราะสงคราม จึงเหลือเพียงสตรี เด็ก และคนชราที่อ่อนแอ แน่นอนว่าจำนวนประชากรย่อมไม่อาจตามการพัฒนาของเมืองทัน”

“นี่คือเรื่องที่เราต้องจัดการ” ผู้ตรวจการซ่งกล่าว “พวกเราต้องชักจูงชาวบ้านที่อื่นให้มาอยู่ที่นี่ทำให้ราษฎรจิ่นโจวผสานเข้ากับดินแดนของเราได้อย่างสมบูรณ์และยอมรับเราอย่างแท้จริง หลังจากการเปลี่ยนแปลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ราษฎรไม่ได้ต่อต้านเราอีกต่อไปแล้ว คราแรกที่เรามาที่นี่ ยังเกิดการจลาจลต่าง ๆ มากมาย บัดนี้พวกเราไม่เห็นการจลาจลแม้เพียงครั้งเดียวในรอบปี”

“ใต้เท้าหมายถึง…”

“ข้ากำลังจะออกประกาศ สร้างประโยชน์ให้ชาวจิ่นโจวเรา ภายหน้าหากยินดีแต่งเข้ามาเป็นชาวจิ่นโจวจะได้รับการยกเว้นภาษี หากมีสมาชิกใหม่ในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรีก็จะได้รับปันส่วนเช่นกัน”

“หากมีสิทธิประโยชน์นี้ เช่นนั้นผู้ที่ยินดีมาจิ่นโจวจะต้องมีไม่น้อยอย่างแน่นอน”

ผู้ตรวจการซ่งปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนางอยู่นาน เมื่อเขาออกจากห้องตำรา ผู้ติดตามก็เอ่ยว่า ‘ฮูหยินเชิญท่านกลับก่อนเวลาขอรับ’

“ฮูหยินแต่ไรมาไม่เคยเร่งรัดข้า มีเรื่องอะไรใช่หรือไม่?”

“ที่จวนมีแขกมาขอรับ”

ผู้ตรวจการซ่งกลับมาที่จวนผู้ตรวจการ

เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องก่อน แล้วจึงถามว่าฮูหยินอยู่ที่ใด จากนั้นจึงไปหานางที่สวนหลังเรือน

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าได้พบหานจือแล้วใช่หรือไม่?” ฮูหยินซ่งดึงมือลู่จื่อชิงไปกุมอย่างอ่อนโยน “แม่นางคนดี เจ้ารีบบอกข้าเร็วเข้า เกิดเรื่องอะไรแล้วใช่หรือไม่?”

“คุณหนูรองลู่?” ผู้ตรวจการซ่งเห็นลู่จื่อชิง