สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 935

บทที่ 935 สอบถาม

บทที่ 935 สอบถาม

ลู่ฉาวอวี่เงียบไป

ปกติหรือไม่?

จนกระทั่งบัดนี้ ยังไม่มีสตรีคนใดเข้าใกล้เขาได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงการแตะเนื้อต้องตัว อีกทั้งตำแหน่งของบาดแผลเมื่อครู่ก็ค่อนข้าง… นี่ไม่ปกติ

สมองของลู่ฉาวอวี่นึกถึงสิ่งที่เขาประสบพบเจอมากับสิงเจียซือตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ทั้งสองคนผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน ประสบกับความยากลำบากต่าง ๆ นานา มาด้วยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ถึงขั้นเคยตกอยู่ในอันตรายเพื่อช่วยอีกฝ่าย…

หากต้องใช้คำหนึ่งเพื่ออธิบายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคงเป็น… คนรู้ใจ

พวกเขามักจะเขียนจดหมายถึงกัน สิงเจียซือจะจดบันทึกสิ่งที่น่าสนใจทุกอย่างที่นางพบเห็นส่งมาให้ลู่ฉาวอวี่ นางเป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่เขายินดีตอบกลับ อย่างไรเสียเขาก็ได้รับจดหมายรักทั้งที่ลงนามและไม่ได้ลงนามจากสตรีมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทว่าเขากลับไม่นึกสนใจจะอ่าน ไม่ต้องกล่าวถึงว่าจะตอบกลับเลย

“ใต้เท้า…” เสียงลูกน้องดังมาจากด้านนอก

ความสงสัยในใจของลู่ฉาวอวี่เลือนหายไป เขาตะโกนออกไปด้านนอก “เข้ามา”

มู่ซืออวี่เหลือบมองเขาด้วยความโกรธแล้วกล่าวว่า “เจ้าบาดเจ็บถึงเพียงนี้แล้ว สำนักตรวจการนั่นของเจ้า หากเจ้าไม่อยู่ก็จะทำงานไม่ได้หรืออย่างไร? ได้ เช่นนั้นก็ทำงานของเจ้าไปเถอะ!”

ดูเหมือนท้ายที่สุดลูกชายนางก็จะได้ภรรยาผู้หนึ่งแต่งเข้าบ้านเสียที แต่บัดนี้ดูท่าว่าจะไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น แม้นจะมีแม่นางยินดีแต่งให้เขา เกรงว่าก็คงไม่อาจทนชีวิตคนบ้างานเช่นนี้ได้

ลู่ฉาวอวี่ล้มป่วยแล้ว

ก่อนหน้านี้เพียงได้รับบาดเจ็บ แต่บัดนี้กลับป่วยไข้

ท่านหมอมาตรวจดู บอกว่าปากแผลเขาติดเชื้อ สถานการณ์ค่อนข้างอันตรายทีเดียว

สิงเจียซือเดินวนไปวนมาอยู่ที่ประตูจวนลู่พักหนึ่ง ขณะที่นางกำลังลังเลว่าจะเข้าไปเยี่ยมลู่ฉาวอวี่ดีหรือไม่ รถม้าคันหนึ่งก็หยุดลงตรงหน้า

“แม่นางสิง?”

สิงเจียซือได้ยินเสียงจึงหันกลับมามองคนตรงหน้า

“ฮูหยินรองลู่?”

ซูจือหลิ่วเอ่ย “เหตุใดไม่เข้าไปเล่า?”

“ข้า…”

“ไม่ต้องงงแล้ว เข้าไปพร้อมกันเถิด!” ซูจือหลิ่วลงจากรถม้า

คนขับรถม้าเข้าไปข้างใน

ซูจือหลิ่วเอ่ยกับสิงเจียซือ “เจ้ามาที่นี่เพื่อเยี่ยมฉาวอวี่กระมัง?”

“ฮูหยินทราบได้อย่างไรเจ้าคะ?”

“คราวก่อนคาราวานของเจ้าประสบปัญหา ฉาวอวี่พาเจ้าไปหาสามีของข้า ข้าก็อยู่ที่นั่น พวกเจ้าเป็นสหายกัน ยามนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก เจ้ามาเยี่ยมเขาก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“ใต้เท้าลู่ไม่เป็นไรกระมังเจ้าคะ? เมื่อวานเขายังอาการดี ๆ คงเป็นเพราะแผลปริทำให้เกิดการติดเชื้อ” สิงเจียซือตำหนิตนเอง “ล้วนเป็นความผิดข้า ข้าไม่ควรรบกวนเขา”

“เมื่อวานเจ้ามาเยี่ยมเขาแล้วหรือ?”

ทั้งสองเดินเข้าไปพลางพูดคุยกันไปพลาง

สิงเจียซือเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ซูจือหลิ่วฟัง

ซูจือหลิ่วฟังแล้วกล่าวว่า “นี่ไม่โทษเจ้า เป็นบ่าวรับใช้เหล่านั้นที่จัดการไม่ดี พวกเขาไม่เพียงแต่ละเลยเจ้าที่เป็นแขก แต่ยังเกือบพลาดพลั้งทำให้เจ้าได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่ฉาวอวี่ว่องไวจึงช่วยเจ้าไว้ได้ทัน”

มู่ซืออวี่กำลังกำชับบ่าวรับใช้ให้จัดการสิ่งต่าง ๆ เมื่อนางเห็นซูจือหลิ่วและสิงเจียซือเดินเข้ามาพร้อมกันจึงสั่งให้บ่าวรับใช้ถอยออกไป แล้วเข้าไปทักทายพวกนาง

“คารวะพระชายา”

“ไม่ต้องมากพิธี” มู่ซืออวี่แย้มยิ้มและพยุงสิงเจียซือขึ้นมา “เจ้ามาเยี่ยมฉาวอวี่กระมัง?”

“เจ้าค่ะ พระชายา ใต้เท้าลู่เขา…”

“บาดแผลติดเชื้อ ตอนนี้ยังมีไข้ ท่านหมอกำลังดูแลเขาอยู่” มู่ซืออวี่กล่าว “เจ้าอยากไปดูเขาหรือไม่?”

“ได้หรือเจ้าคะ?”

“แน่นอนว่าได้” มู่ซืออวี่เรียกบ่าวรับใช้ผู้หนึ่งมาให้พาสิงเจียซือไปหาลู่ฉาวอวี่

ซูจือหลิ่วมองตามหลังสิงเจียซือแล้วแตะแขนมู่ซืออวี่เบา ๆ “นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร? หนุ่มสาวสมัยนี้นับวันยิ่งเข้าใจยากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “เหตุใดเจ้ามาคนเดียว? เด็ก ๆ เหล่านั้นเล่า?”

“ท่านแม่ข้าพาพวกเขาออกไปเล่นว่าว” ซูจือหลิ่วกล่าว “ตอนนี้ก็มีเพียงพวกเขาแล้วที่เป็นที่พึ่งของแม่ข้า”

“เด็กทั้งสองอยู่ในสำนักศึกษาหลวงเป็นอย่างไรบ้าง?”