สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 940

บทที่ 940 นางก็ชอบแซ่ลู่เช่นกัน

บทที่ 940 นางก็ชอบแซ่ลู่เช่นกัน

ถ้อยคำของฉู่หนิงจูหวนกลับมาในห้วงความคิดของฉีซืออี้

มารดานางกล่าวว่าชายอื่นล้วนได้ทั้งสิ้น แต่กับแซ่ลู่นั้นไม่ได้

ก่อนหน้านี้ ฉีซืออี้ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงเป็นคนแซ่ลู่ไม่ได้ ด้วยตำแหน่งขุนนางของบิดา แม้ครอบครัวของพวกนางจะไม่ได้มีเกียรติทัดเทียมสกุลลู่ ทว่าก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก นอกจากนี้เมื่อเหลียวมองทั่วทั้งอาณาจักรฮุ่ยแล้ว นอกเหนือจากราชวงศ์ก็ไม่มีสกุลใดรุ่งโรจน์ไปกว่าสกุลลู่อีก คงไม่ใช่นายน้อยสกุลลู่แต่ละคนล้วนไม่ใช่ลูกที่แท้จริงกระมัง?

บัดนี้เมื่อนำเรื่องราวเก่า ๆ ที่เพิ่งได้ยินมาเมื่อครู่มาปะติดต่อกัน ท้ายที่สุดฉีซืออี้ก็เข้าใจความหมายของฉู่หนิงจู เป็นเพราะมารดาของนางยังมีเยื่อใยกับบุรุษสกุลลู่ นางจึงไม่อาจตกหลุมรักบุรุษแซ่ลู่ได้

“นี่มันเหตุผลอะไร?” ฉีซืออี้พึมพำ “ท่านแต่งกับคนแซ่ลู่ไม่ได้ นั่นเป็นเพราะท่านไร้วาสนา บางทีข้าอาจมีวาสนานี้ก็ได้?”

“นั่นใต้เท้าลู่น้อยไม่ใช่หรือ?” คุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

ฉีซืออี้เงยหน้าขึ้น มองไปทางที่คุณหนูผู้สูงศักดิ์ผู้นั้นชี้จึงเห็นลู่ฉาวอวี่ดังคาด

ลู่ฉาวอวี่ไม่ได้สวมชุดขุนนาง หากแต่สวมชุดลำลองสบาย ๆ

เขาแต่งกายด้วยเสื้อแพรไหมปักดิ้นสีม่วงแดง บนศีรษะประดับปิ่นหยกทำให้โดดเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษท่ามกลางบุรุษคนอื่น ๆ

“สองสามท่านนั้นเป็นผู้ใดหรือ?”

“ดูเหมือนล้วนเป็นใต้เท้าจากสำนักตรวจการ”

“วันนี้เป็นวันรวมตัวกันของใต้เท้าสำนักตรวจการหรือ?”

ลู่ฉาวอวี่เรียกผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไปยังเรือนพักผ่อนบนภูเขาเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ ขณะเดียวกันก็จัดการประชุมหารือเรื่องคดีล่าสุด

เขาดื่มไปเพียงไม่กี่จอกก็รู้สึกเมาขึ้นมาเล็กน้อยจึงตั้งใจจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตน

พลั่ก

มีคนผู้หนึ่งชนเข้ากับเขา

“ขออภัย” สตรีผู้นั้นเข้าไปพยุงลู่ฉาวอวี่ “ท่านไม่เป็นไรกระมัง?”

ลู่ฉาวอวี่ดึงแขนตนกลับ ทั้งยังกล่าวเสียงเย็น “ไม่เป็นไร”

จู่ ๆ สตรีผู้นั้นก็ชนเข้ากับเขา หากแต่นางไม่ได้มีแรงอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ

“คุณชายท่านนี้ ข้าอยากไปสนามม้า จากที่นี่ไปสนามม้าไปอย่างไรหรือ? ข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก ไม่รู้ที่ทางนัก”

“ข้าจะเรียกคนให้ท่าน”

“ที่นี่ไม่เห็นมีผู้ใด…”

ลู่ฉาวอวี่ดึงกระดิ่งเล็ก ๆ ที่แขวนอยู่กับกิ่งไม้แถวนั้น

หลังจากเสียงกระดิ่งดังขึ้นก็มีคนรุดมาอย่างรวดเร็ว

“นายน้อย”

“คุณหนูท่านนี้หาสนามม้าไม่พบ พวกเจ้าพานางไปที”

“เจ้าค่ะ”

ฉีซืออี้ “…”

ที่แท้กระดิ่งเล็ก ๆ ที่สวยงามเหล่านั้นก็มีประโยชน์ใช้สอยเช่นนี้

นางคิดว่าเป็นเพียงของตกแต่งเสียอีก!

หญิงสาวมองเงาร่างของลู่ฉาวอวี่เดินจากไป สายตาของนางเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เหตุใดคนผู้นี้คนนี้ถึงได้เย็นชาเพียงนี้เล่า?

นางอยู่ชายแดนก็นับได้ว่าเป็นบุปผางาม ไม่รู้ว่ามีบุรุษกี่มากน้อยอยากจะรู้จัก

มู่ซืออวี่แนะนำฮูหยินของแต่ละจวนให้กับฉู่หนิงจู จากนั้นก็ปล่อยให้พวกนางได้สานสัมพันธ์กันต่อ ขณะที่ตนเองตรวจสอบการดำเนินงานของเรือนพักผ่อนบนภูเขา

นางได้ยินคนบอกว่าลู่ฉาวอวี่พาเจ้าหน้าที่จากสำนักตรวจการมาพักผ่อนที่นี่จึงให้คนไปแจ้งลูกชาย ไม่ให้เจ้าหน้าที่เหล่านั้นเผลอไปรบกวนบรรดาคุณหนูผู้บอบบางเข้า

“พระชายา แม่นางสิงผู้นั้นก็มาแล้วเจ้าค่ะ” ซางจือกล่าว