สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 942

บทที่ 942 ผู้โชคดีคงจะเป็นหญิงสกุลสูงศักดิ์เป็นแน่

บทที่ 942 ผู้โชคดีคงจะเป็นหญิงสกุลสูงศักดิ์เป็นแน่

“เช่นนั้นต้องขอบคุณแม่ทัพฉีล่วงหน้าแล้ว”

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างตื่นตระหนก อย่างไรเสียก็มีนักโทษประหารจำนวนมากหลบหนีออกไปได้

อันดับแรกลู่ฉาวอวี่ต้องปลอบขวัญคนในครอบครัวผู้ตรวจการที่ถูกสังหารก่อน

นับแต่คนในบ้านเข้าร่วมงานนี้ พวกเขาย่อมเตรียมจิตใจไว้แต่เนิ่น ๆ แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้สร้างปัญหาใหญ่โตอะไรนัก นอกจากร้องห่มร้องไห้อย่างหนักขณะนำศพออกไป ทั่วทั้งถนนเต็มไปด้วยเสียงสะอึกสะอื้นอย่างโศกเศร้า ก็ไม่มีผู้ใดสร้างปัญหาให้ลู่ฉาวอวี่

“ใต้เท้า ตอนนี้จะตรวจสอบอย่างไรดี? ฝ่าบาทให้เราจับพวกเขาทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน หากข้าเป็นพวกเขา ไม่ง่ายเลยกว่าจะหลบหนีออกไป จะต้องหาที่ซ่อนตัวอย่างแน่นอน”

“เจ้าไม่ใช่พวกเขา ดังนั้นไม่อาจเป็นพวกเขาได้” ลู่ฉาวอวี่ยื่นสมุดบันทึกให้ลู่โหลว “ในนี้บันทึกลักษณะนิสัยและความชอบของพวกเขาทุกคน พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา ย่อมไม่พึงพอใจอย่างคนธรรมดา ไม่ง่ายดายกว่าจะหลบหนีออกไปได้ ตอนนี้พวกเขาจะต้องสร้างเรื่องบางอย่างเพื่อยั่วยุเรา ดังนั้นไม่นานพวกเราคงมีเรื่องให้ต้องทำ”

ณ เรือนพักผ่อนบนภูเขา มู่ซืออวี่และซูจือหลิ่วกำลังจับปูอยู่ริมทะเลสาบ

“เป็นอย่างไร? ปูเหล่านี้เนื้ออวบอ้วนใช่หรือไม่?”

“พี่สะใภ้ ข้าสงสัยจริง ๆ ท่านสร้างเรือนพักผ่อนบนภูเขาเช่นนี้ขึ้นมาเพื่อให้ตนเองได้กิน ดื่ม สนุกสนานใช่หรือไม่” ซูจือหลิ่ววางปูลงในอ่าง “ที่นี่อยู่นานไม่ได้ ไม่เช่นนั้นคงอ้วนกลมยิ่งกว่าเดิมเป็นแน่”

“กลัวอะไร?” ประเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปวิ่งสักสองสามรอบ”

“ท่านป้าสะใภ้” ลู่จื่อฮั่วกอดเอวมู่ซืออวี่ “พวกเราไปเล่นว่าวด้วยกันดีหรือไม่เจ้าคะ?”

“ฮั่วเอ๋อร์ ป้าสะใภ้แก่แล้ว วิ่งไม่ไหว เจ้าไปเล่นว่าวกับซางจือเถอะ!”

“ไม่เอาเจ้าค่ะ ข้าอยากเล่นว่าวกับป้าสะใภ้” ลู่จื่อฮั่วส่ายหัวไปมา ใบหน้างามประณีตของนางเต็มไปด้วยความคับข้อง “พี่หญิงชิงเอ๋อร์นานนักกว่าจะกลับมา ก่อนหน้านี้นางพาข้าเล่น ตอนนี้ไม่มีผู้ใดพาข้าเล่นแล้ว”

อย่างไรเสียลู่ฉาวหลีก็เป็นบุรุษ ไม่ชอบกิจกรรมเช่นนี้ นอกจากนั้น ทุกคนยังมีข้อตกลงตรงกันว่าจะพาเพียงลูกสาวมาเท่านั้น ดังนั้นซูจือหลิ่วจึงไม่ได้บังคับลู่ฉาวหลี พามาเพียงลู่จื่อฮั่วเท่านั้น

ฉู่หนิงจู่พาฉีซืออี้เดินมา

ภาพฉากพี่สะใภ้น้องสะใภ้พาลูกหลานเล่นชวนให้อบอุ่นใจยิ่ง ฉู่หนิงจู่หยุดฝีเท้าอยู่ไม่ไกล ลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่

“ท่านแม่ ท่านทำอะไรอยู่เจ้าคะ?”

“พวกเราไม่ต้องไปรบกวนพวกเขาแล้ว”

“ท่านแม่ ไม่ได้บอกว่าพวกท่านเป็นสหายกันหรือ? ถึงแม้จะไม่ได้พบกันหลายปี แต่ก็ไม่ควรห่างเหินต่อกันนะเจ้าคะ!”

“ซืออี้ แม่เข้าใจความคิดของเจ้า เพียงแต่ฟังแม่เถิด สกุลลู่ไม่เหมาะสมจริง ๆ” อย่างน้อยก็ไม่เหมาะสมกับครอบครัวพวกเขา

“ท่านแม่ ข้าชอบใต้เท้าลู่น้อยจริง ๆ นะเจ้าคะ” ฉีซืออี้กล่าว

ฉู่หนิงจูขมวดคิ้ว “เขาอายุมากกว่าเจ้า”

“ข้ารู้!”

ฉู่หนิงจู่มองดูลูกสาวน่ารักไร้เดียงสาตรงหน้า ราวกับเห็นเงาของตนในตัวนาง

นางในตอนนั้น เพื่อความรักแล้วทุ่มหมดหน้าตัก ทำเรื่องโง่งมลงไปไม่น้อย