สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 952

บทที่ 952 มลทินของสกุลโม่

บทที่ 952 มลทินของสกุลโม่

เมื่อพิจารณาจากร่องรอยในที่เกิดเหตุ เขาก็นึกภาพการฉุดกระชากดึงดันระหว่างสิงเจียซือกับคนผู้นั้นได้ ชายหนุ่มนั่งยอง ๆ มองรอยเท้าบนพื้นแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ได้จำผิด ตอนนั้นเจ้าหนีไปได้แล้ว หลังจากนั้นจึงถูกคนลากกลับมา จัดฉากว่าเจ้าฆ่าคนขึ้น มีผู้อื่นที่เป็นฆาตกรตัวจริง เขาลากเจ้ามาเกี่ยวข้องเพียงเพื่อหาแพะรับบาปสักคน”

“ใต้เท้า ท่านมองออกแล้วหรือ?”

“อืม เพียงแต่ไร้หลักฐาน อีกทั้งยังไม่มีเบาะแสเกี่ยวกับมือสังหารตัวจริง คนผู้นี้ทำความสะอาดที่เกิดเหตุได้ยอดเยี่ยมนัก กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี ดังนั้นจึงจัดเตรียมสถานนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม”

ลู่ฉาวอวี่ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวต่อไป “เพียงแต่มีสิ่งหนึ่งที่เปิดโปงเขา เขารู้ความเคลื่อนไหวของพวกเจ้าเป็นอย่างดี ผู้ติดตามของเจ้าท้องเสีย เขาไปดักซุ่มที่นั่นล่วงหน้าและโจมตีได้สำเร็จ นี่แสดงให้เห็นว่าอาการท้องเสียของผู้ติดตามเจ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพียงแต่มีคนทำบางอย่างกับเขา ดังนั้น คนผู้นี้จะต้องเคยติดต่อกับผู้ติดตามของเจ้า เจ้าลองคิดดูเถอะว่าผู้ติดตามของเจ้าได้กินของหรือดื่มน้ำที่เจ้าไม่ได้กินหรือไม่?”

“มีเจ้าค่ะ” สิงเจียซือเอ่ย “เมื่อเช้ากินซาลาเปากับผักดอง ผู้ติดตามของข้ากินมากเกินไปจึงคอแห้ง ทันทีที่เข้ามาในภัตตาคาร เสี่ยวเอ้อร์ก็รินน้ำให้เขา”

“เสี่ยวเอ้อร์…” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “รวบรวมคนของภัตตาคารทั้งหมดมาประเดี๋ยวนี้ เจ้าจะได้ชี้ตัวว่าเมื่อครู่นี้เจ้าพูดคุยกับผู้ใดบ้าง”

สิงเจียซือและลู่ฉาวอวี่ตรวจสอบคนในภัตตาคาร

“ไม่มีเสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้น”

“เจ้ายืนยันอีกครั้งให้แน่ใจเถอะ”

“ไม่มีอย่างแน่นอน เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นตัวสูงยิ่ง ตอนนั้นข้าจึงมองเขาสองสามครั้ง พลางคิดว่าเขาสูงและหน้าตาหล่อเหลาเพียงนั้น เหตุใดจึงมาเป็นเสี่ยวเอ้อร์ได้”

“เถ้าแก่” ลู่ฉาวอวี่จ้องมองเขา “ว่ามา ยังมีผู้ใดไม่ได้มาอีกหรือไม่?”

“ทุกคนมาแล้วขอรับ พวกเขาล้วนอยู่ที่นี่หมดแล้วขอรับ!” เถ้าแก่เอ่ย

“ยังมีอีกผู้หนึ่งไม่ได้มา” คนงานคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “พี่ใหญ่หลี่ป่วย หลายวันมานี้กิจการภัตตาคารของเราไปได้ดี พวกเราขาดแคลนคน ญาติผู้พี่ของเขาจึงมาทำงานแทน”

“ถูก ๆ มีคนงานชั่วคราวผู้หนึ่งจริง ๆ เพียงแต่เขามาชั่วคราวเท่านั้น คงจะกลับบ้านไปก่อนแล้ว”

“ผู้ใดก็ได้ ไปนำตัวคนงานชั่วคราวผู้นั้นมา”

จากเบาะแสที่ได้รับจากเถ้าแก่และคนอื่น ๆ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาจึงพบคนงานแซ่หลี่ อีกทั้งยังได้รู้จากคนงานแซ่หลี่ว่าญาติผู้พี่ของเขาเป็นคนงานชั่วคราว บัดนี้ราวกับหินที่จมลงไปในมหาสมุทร หาคนผู้นี้ไม่พบแม้แต่น้อย ทำได้เพียงกลับมารายงานมือเปล่า

ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “คนผู้นี้เฉลียวฉลาดยิ่ง เขารู้ว่าสิ่งที่ตนทำไม่อาจปิดบังไว้ได้ ดังนั้นจึงใช้เจ้าดึงความสนใจ เพื่อให้ตนได้มีเวลาหลบหนี”

“ใต้เท้า หากคนผู้นั้นคิดจะหลบหนี คงจะต้องเปลี่ยนรูปโฉมอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ลักษณะของคนผู้นั้นชัดเจนมาก หนึ่งคือเขาสูงกว่าผู้ใหญ่ทั่วไปครึ่งศีรษะ สองคือเท้าของเขาบิดเข้าข้างในเล็กน้อย ท่าเดินของเขาจึงแปลก ๆ เขาปกปิดรูปโฉมของตัวเองได้ แต่ไม่อาจปกปิดลักษณะเหล่านี้ได้”

“ตามหาคนผู้นี้ตามเบาะแสที่ได้จากแม่นางสิงประเดี๋ยวนี้”

“ขอรับ”

ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ข้าจะให้คนไปส่งเจ้า”

“ใต้เท้า ท่านไม่ตรวจสอบอีกครั้งหรือเจ้าคะ?” สิงเจียซือเอ่ย

“ผู้ติดตามของเจ้าก็ไม่ได้ตัวเตี้ยเช่นกัน คนผู้นั้นโจมตีจากทางด้านหลัง ประการแรกเขาต้องสูงพอ ประการที่สองเขาต้องทำให้ผู้ติดตามของเจ้าคลายความระมัดระวังลง ดังนั้นผู้ติดตามของเจ้าจึงไม่ได้เตรียมพร้อมต่อการจู่โจม ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ผู้ที่จะทำให้คลายความระวังตัวมากที่สุดย่อมเป็นคนงานหรือเถ้าแก่ อีกอย่าง คนผู้นี้ยังจัดฉากให้ดูเหมือนว่าเจ้าฆ่าคน ทว่าเมื่อตัดสินจากบาดแผลของผู้ตายแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะแทงเขาจากตำแหน่งใดก็เป็นไปไม่ได้ที่บาดแผลจะมีมุมเช่นนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะเป็นฆาตกร”