สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 954

บทที่ 954 สกุลสิง

บทที่ 954 สกุลสิง

รถม้าคันหนึ่งจอดอยู่หน้าร้านขายเต้าฮวย

แม่นมเฒ่าผู้หนึ่งลงมาจากรถม้าและเดินไปยังร้านขายเต้าฮวย

“คุณหนูห้า” แม่นมเฒ่าค้อมคำนับสิงเจียซือ

เมื่อสิงเจียซือเห็นแม่นมเฒ่า สีหน้านางพลันเย็นชาขึ้นมา “ท่านจำคนผิดแล้ว”

เสียงแก่ ๆ ดังขึ้นมาจากรถม้า “หลายปีนี้เจ้าบ้ามามากพอแล้ว ยามนี้แม้กระทั่งตัวตนของตนเองก็จำไม่ได้หรือ?”

สิงเจียซือเอ่ยอย่างเย็นชา “นับตั้งแต่เท้าข้าออกจากสกุลสิงมา ข้าก็ไม่ได้เป็นคนสกุลสิงอีกต่อไปแล้ว”

“เว้นเสียแต่เจ้าจะกรีดเลือดทั้งร่างออกมา อย่างไรเจ้าก็ยังเป็นคนสกุลสิงเรา”

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเดินลงมาจากรถม้า ก่อนจะจ้องมองสิงเจียซือด้วยสายตาเข้มงวด

สิงเจียซือลุกขึ้นยืนทันที นางไม่แสดงท่าทีอ่อนแอแม้แต่น้อย “เช่นนั้นท่านก็ฆ่าข้าเสียสิ!”

ลู่ฉาวอวี่เอ่ยขึ้นเรียบ ๆ “ถึงแม้คุณหนูสิงจะแซ่สิง ในร่างกายก็มีเลือดสกุลสิงไหลเวียน ทว่าหากสกุลสิงฆ่าคนตรงหน้าข้าจริง ๆ เช่นนั้นข้าก็สามารถจับกุมฆาตกรส่งไปประหารชีวิตได้ทันที”

“ใต้เท้า” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงกล่าว “นี่เป็นเรื่องภายในบ้านเรา ใต้เท้าไม่จำเป็นต้องข่มขู่ พยัคฆ์ร้ายไม่กินลูกตนเอง พวกเราย่อมไม่ทำร้ายลูกหลาน”

สิ้นคำก็หันไปเอ่ยกับสิงเจียซือ “หลายปีมานี้เจ้าบ้า ๆ บอ ๆ ผู้เฒ่าผู้นี้ก็ปล่อยให้เจ้าบ้า ถือเสียว่าก่อนหน้านี้ข้าติดค้างเจ้าจึงปล่อยให้เจ้าเป็นอิสระ เพียงแต่ตอนนี้เจ้าไม่ใช่เด็กแล้ว ควรคิดเรื่องแต่งงานเสียที”

“นั่นเป็นเรื่องของข้า”

“นั่นเป็นเรื่องของสกุลสิง”

“ข้าออกจากสกุลสิงมานานแล้ว”

“ต่อให้เจ้าออกจากสกุลสิง เจ้าก็ยังเป็นสตรีสกุลสิง การแต่งงานของเจ้าย่อมต้องให้ผู้อาวุโสตัดสินใจ”

“ข้ากับน้องชายตระเวนไปทุกหนแห่งมานานหลายปี ข้าไม่เห็นว่าท่านอยากจะตัดสินใจแทนเรา ยามนี้ท่านกลับร้อนรนอยากตัดสินใจแทนข้า หรือคิดว่าข้าจะขายได้ราคาดีจึงคิดจะใช้แลกกับผลประโยชน์บางอย่าง?”

“เจ้า… เจ้าคนเนรคุณ!”

“แม่นางสิง…” ลู่ฉาวอวี่เรียกนาง “เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมที่ภัตตาคาร ข้าต้องพาเจ้ากลับไปสอบสวน”

“ใต้เท้า นางเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมได้อย่างไร?” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงไม่พอใจ “แม้ใต้เท้าคิดจะพานางไป นั่นก็ไม่จำเป็นต้องหาข้ออ้างเช่นนี้”

“หากฮูหยินผู้เฒ่าไม่เชื่อ เช่นนั้นก็มากับเราเถอะ ดูว่าข้าจะพานางไปไต่สวนที่กรมอาญาหรือไม่” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยเสียงราบเรียบ “หากท่านยังไม่เชื่อ สามารถเข้าร่วมการพิจารณาคดีได้ และหากสกุลสิงต้องการไถ่ถอนตัวนางออกไปก็สามารถทำได้เช่นกัน”

สิ้นคำ ลู่ฉาวอวี่ก็เอ่ยกับผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองที่อยู่ข้าง ๆ “พาแม่นางสิงไป”

รถม้าสกุลสิงตามมาด้านหลังดังคาด

ลู่ฉาวอวี่พาสิงเจียซือกลับไปยังกรมอาญา

“ใต้เท้า รถม้าสกุลสิงไปแล้วขอรับ”

“เรื่องเมื่อครู่นี้ขอบคุณใต้เท้ามาก” สิงเจียซือเอ่ย “ข้ารบกวนท่านอีกแล้ว”

“เจ้ากับน้องชายออกจากเมืองหลวง ห่างเหินจากสกุลสิงเพราะจิตใจบอบช้ำ ทว่าในความเป็นจริง ทะเบียนบ้านของพวกเจ้าพี่สาวน้องชายยังอยู่ในสกุลจึงยังนับว่าเป็นคนสกุลสิง หากสกุลสิงให้พวกเจ้ากลับไป พวกเจ้าก็ไม่อาจปฏิเสธ ต่อจากนี้เจ้าจะทำอย่างไร? การหลบลี้หนีหน้าหรือการเผชิญหน้ากับพวกเขาตรง ๆ ล้วนไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา อย่างไรเจ้าก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”

“ใต้เท้า เรื่องในตอนนั้นท่านก็กระจ่างแก่ใจ ครอบครัวเช่นนั้นข้าไม่อยากกลับไป” สิงเจียซือเอ่ย “ข้าจะออกจากเมืองหลวงทันที หนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ภายหน้าจะไม่กลับมาอีกแล้ว ขอเพียงข้าและน้องชายไม่กลับมา พวกเขาก็ทำอะไรเราไม่ได้ ข้ามั่นใจอยู่เรื่องหนึ่ง คือการที่พวกเขามาหาข้าไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน”

หากเป็นห่วงกันจริง ๆ คงไม่รอกระทั่งถึงบัดนี้ ที่พวกเขาบอกว่าเป็นห่วงนั้น อันที่จริงก็แค่หน้าซื่อใจคด