สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 955

บทที่ 955 เจ้าควรรู้ความ

บทที่ 955 เจ้าควรรู้ความ

“สหายของข้าเล่า?” สิงเจียซือเอ่ยนิ่ง ๆ

“สหาย? คนหยาบกระด้างเหล่านั้น แม้กระทั่งคุณสมบัติจะเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้ายังไม่มีด้วยซ้ำ เจ้าถึงกับเรียกพวกเขาว่าสหายจริงหรือ?” ใบหน้าเหี่ยวย่นของฮูหยินผู้เฒ่าสิงเต็มไปด้วยความดูแคลน “เจ้าลืมแล้วหรือว่าตนเป็นผู้ใด?”

“ข้าเป็นผู้ใด? เด็กกำพร้าที่บิดามารดาถูกศัตรูฆ่าอย่างไรเล่า ย่าแท้ ๆ ของข้ายังปกป้องศัตรู มิหนำซ้ำยังช่วยเหลือครอบครัวของศัตรูทุกปี หลายปีมานี้ ไม่มีผู้ใดสนใจข้า ไม่มีผู้ใดถามไถ่ถึง บัดนี้อยู่ดี ๆ ก็เผยตัวออกมาเป็นห่วงเป็นใย หากกล่าวว่าพวกท่านไม่มีจุดประสงค์ คำพูดนี้แม้พวกท่านเชื่อลง ข้ากลับไม่อาจเชื่อได้” ขอบตาสิงเจียซือแดงเรื่อขึ้นมา

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเงียบไปชั่วครู่ ความเหนื่อยล้าและความลำบากใจปรากฏขึ้นบนสีหน้านาง

“หลายปีมานี้เจ้าไม่อยากกลับจวนสิง เห็นได้ชัดว่าเจ้ามาเมืองหลวงบ่อยครั้งกลับไม่มาเหยียบจวนสิงแม้เพียงครึ่งก้าว เป็นเพราะข้าช่วยสกุลอิงใช่หรือไม่?”

สิงเจียซือมีสีหน้าเยือกเย็นทว่าไม่ได้กล่าวอะไร

“เจ้าตามข้ากลับจวนก่อน มีเรื่องอะไรพวกเรากลับไปแล้วค่อยว่ากัน” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงกล่าว

“ข้าไม่มีทางกลับไป”

“เจ้าห้า!” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ยด้วยท่าทีเคร่งขรึม “เจ้าเป็นคุณหนูภรรยาเอกสกุลสิง ไม่ใช่เด็กบ้านป่าข้างนอกนั่น หลายปีเพียงนี้แล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธจึงไม่ได้รั้งเจ้าไว้ คิดจะให้เจ้าใจเย็นก่อนค่อยพูดคุย แต่เจ้าอายุเท่าใดกัน? เจ้าอายุเท่านี้แล้วยังเล่นสนุกอยู่ข้างนอก รู้หรือไม่ว่าผู้อื่นเอ่ยถึงเจ้าอย่างไร?”

“ข้าไม่สนใจ”

“เจ้าไม่สนใจชื่อเสียงตนก็แล้วไปเถิด แต่แม้กระทั่งชื่อเสียงบิดามารดา เจ้าก็ไม่สนใจแล้วหรือ?”

“บิดามารดาข้าไม่อยู่แล้ว อย่าได้ใช้ชื่อพวกเขามาทำร้ายข้า”

“เจ้าห้า การกระทำของเจ้าเพียงผู้เดียวกระทบต่อคนทั้งสกุล เจ้าคิดว่าเจ้าไม่กลับจวน ผู้อื่นจะไม่เห็นเจ้าเป็นคุณหนูสกุลสิงหรือ? เจ้าออกไปฟังดูเถิด ผู้ใดไม่นินทาว่าร้ายลับหลังว่าเจ้าไม่รู้กฎเกณฑ์ ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวบ้าง?”

สิงเจียซือยังคงไม่สะทกสะท้าน

หากคำพูดเพียงไม่กี่คำนี้เปลี่ยนนิสัยของนางได้ เช่นนั้นนางเดินทางไปทั่วทุกสารทิศมาหลายปีจะไม่สูญเปล่าหรือ

“พวกเรากลับจวน มีอะไรค่อย ๆ คุยกัน ข้าเป็นย่าแท้ ๆ จะทำร้ายเจ้าได้หรือ? เจ้ามีอะไรแค้นเคืองก็กลับไปแล้วค่อยบอกข้า”

“ข้าไม่กลับไป พวกท่านปล่อยคนออกมาเถอะ”

“หากเจ้าไม่กลับจวนสิง เช่นนั้นพวกเขาจะไม่มีวันปรากฏตัวขึ้นอีก” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ยอย่างเย็นชา “เจ้าก็รู้ พวกเขาเป็นเพียงคนที่มาจากต่างแดน การทำให้พวกเขาหายตัวไปอย่างเทพไม่รู้ผีไม่เห็นนั้นง่ายดายนัก”

“ท่านย่า ท่านรู้หรือไม่ว่าสกุลโม่เกิดเรื่องแล้ว? สกุลโม่มีทาสรับใช้ที่ใช้อำนาจของเจ้านายข่มเหงผู้อื่น บัดนี้ทั้งสกุลโม่ถูกลากเข้าไปพัวพัน สิ่งที่ท่านพาไปไม่ใช่ทาส หากแต่เป็นชาวบ้านธรรมดา ๆ ท่านทำเช่นนี้ หากถูกร้องเรียน ผู้อื่นจะกล่าวถึงสกุลสิงอย่างไร? ท่านไม่ได้เป็นห่วงชื่อเสียงของสกุลสิงมากที่สุดหรือ?”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปฟ้องร้องข้าสิ! บอกทุกคนว่าย่าแท้ ๆ ของเจ้าพาเพื่อนหมาป่าสหายสุนัขที่เจ้าผูกมิตรอยู่ข้างนอกไป เจ้าไปกรมอาญา ไปสำนักตรวจการ ไปศาลต้าหลี่ ฟ้องร้องข้าเสียเลยสิ!” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงใช้ไม้เท้าของนางกระแทกไปที่พื้น

สีหน้าของสิงเจียซือเคร่งขรึม “ต้องทำอย่างไรท่านจึงจะปล่อยพวกเขา?”

“กลับสกุลสิง”

“ท่านต้องบอกข้าก่อนว่าจะให้ข้าไปทำอะไรที่สกุลสิง”

“ขอเพียงเจ้ากลับไปสกุลสิงก็จะรู้เอง หรือคิดว่าตนไม่ใช่คนสกุลสิงแล้วจริง ๆ เจ้าตั้งใจจะเป็นคนป่าเถื่อนไปตลอดชีวิตของเจ้าจริง ๆ หรือ?”