สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 957

บทที่ 957 แสดงอำนาจ

บทที่ 957 แสดงอำนาจ

เรือนชิงเวย

สิงเจียเวยกำลังสวมผ้าคาดเอว เมื่อได้ยินคำพูดของฉิงโหรว นางก็วางสิ่งที่กำลังถืออยู่ด้วยความโมโห

“นางหมายความว่าอย่างไร?”

“คุณหนูสี่ คุณหนูห้าอยู่ข้างนอกหลายปีมานี้ทำการค้า พบเห็นสิ่งต่าง ๆ มาไม่น้อย ดังนั้น…”

เป็นของจริงหรือของปลอม จะปิดบังนางได้อย่างไร?

“คิดหรือว่าคุณหนูสี่แห่งจวนสิงที่สูงศักดิ์ ยังต้องการออกอุบายฉกฉวยของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นของนาง?” สิงเจียเวยหน้าเสีย “เพียงแค่คนของข้าไม่ทันระมัดระวัง พลั้งมือไป ในเมื่อไม่ใช่ เปลี่ยนกลับก็ใช้ได้แล้ว”

“ขอบคุณคุณหนูสี่ที่เข้าใจเจ้าค่ะ”

ฉิงโหรวกล่าวจบ ฉิงฮุ่ยก็ตะโกนออกไปข้างนอก “พวกเจ้าเข้ามาเถอะ! คุณหนูสี่ออกคำสั่งแล้ว มาเปลี่ยนประเดี๋ยวนี้”

ที่นี่เกิดความเคลื่อนไหวใหญ่โต คนอื่น ๆ ในจวนได้ยินเสียงตึงตังจึงเดินมาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ใช้เวลาไม่นานนัก เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก็แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉิงโหรวก้าวเข้ามาในเรือนชิงเวยอีกครั้ง

สิงเจียเวยมีสีหน้าไม่น่าดูชม นางเอ่ยขึ้น “มีเรื่องอะไรอีก?”

“คุณหนูห้ากล่าวว่าเมื่อครู่นางพลั้งมือทำแจกันใบหนึ่งแตกแล้ว ถึงแม้นางกับคุณหนูสี่จะเป็นพี่น้องกัน อย่างไรบัญชีก็ต้องแยกแยะให้ชัดเจน ดังนั้นจึงจะจ่ายค่าแจกันให้คุณหนูสี่เจ้าค่ะ”

สาวใช้ของสิงเจียเวยเดินไปรับถุงเงินที่ฉิงโหรวยื่นให้

หลังจากฉิงโหรวโยนเผือกร้อนในมือออกไปแล้ว นางพลันรู้สึกโล่งใจจึงกล่าวลาสิงเจียเวย แล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังตามไล่หลัง

เซียงเสวี่ยสาวใช้สิงเจียเวยส่งถุงเงินให้กับผู้เป็นนาย

สิงเจียเวยรับมา รับรู้ได้ถึงน้ำหนักถุงเงินนั้น นางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องจึงเทของในนั้นออกมาและเห็นว่ามีเงินเพียงห้าอีแปะเท่านั้น

“สิงเจียซือ!” สิงเจียเวยเอ่ยด้วยความคับแค้น “นางจงใจทำให้ข้าอับอาย!”

“คุณหนู คุณหนูห้าแตกหักกับท่านทันทีที่กลับมา แม้กระทั่งดีกันเพียงผิวเผินก็ไม่คิดสนใจจะทำเสียด้วยซ้ำนะเจ้าคะ!” เซียงเสวี่ยเอ่ย “เช่นนั้นจากนี้ไปจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”

“นางก็แค่เด็กกำพร้าไร้บิดามารดาผู้หนึ่ง ยังคิดว่าตนเป็นแก้วตาดวงใจของบ้านใหญ่หรือ?” สิงเจียเวยเอ่ย “เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในการควบคุมของนาง”

สิงเจียซือนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ชมทิวทัศน์ภายนอกแล้วกล่าวว่า “ยามนี้ผู้ใดรับผิดชอบเรื่องภายในเรือน?”

“เรียนคุณหนูห้า เป็นฮูหยินรองเจ้าค่ะ”

“อาสะใภ้รอง”

“เจ้าค่ะ”

“อาสะใภ้รองเป็นคนรอบรู้ ในเมื่อรู้ว่าข้ากลับมาแล้ว นางจะต้องนำเสื้อผ้าอาภรณ์ส่งมาให้ข้าอย่างแน่นอน” สิงเจียซือกล่าว “ข้าเป็นผู้เยาว์ ไม่มีเหตุผลที่จะให้ผู้อาวุโสมาเยี่ยมเยือน เช่นนั้นข้าต้องไปคารวะอาสะใภ้รองเสียหน่อย!”

ฮูหยินรองสิงกำลังจัดการบัญชีของจวน เมื่อได้ยินคนสนิทมารายงานก็เอ่ยขึ้น “เพิ่งกลับมาก็ทำให้เจ้าสี่โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ข้าไม่อาจผละจากที่นี่ นางกลับดีนัก ส่งตนเองมาถึงประตู นี่มันอะไร? อยู่ในป่าในเขาข้างนอกมานาน คิดว่าตนเองเป็นวีรสตรีหรือ? ถึงได้เดินเพ่นพ่านไปมารอบจวน”

“เช่นนั้นให้นางเข้าพบหรือไม่เจ้าคะ?”

“พบสิ ในเมื่อนางมาคารวะ ข้าในฐานะผู้อาวุโสย่อมต้องพบ เจ้าไปเชิญนางเข้ามาเถอะ!” ฮูหยินรองสิงกล่าว

สาวใช้เดินนำสิงเจียซือเข้ามา

“คารวะอาสะใภ้รอง”

“เจ้าห้า กลับมาแล้วหรือ?” ฮูหยินรองสิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เข้ามานี่เร็ว มาให้ข้าดู โธ่เอ๊ย ผอมไปแล้ว ทั้งยังคล้ำเชียว หลายปีนี้คงลำบากมามาก”