สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 958

บทที่ 958 พี่สาวน้องสาวกลับมาพบหน้ากัน

บทที่ 958 พี่สาวน้องสาวกลับมาพบหน้ากัน

สองชั่วยามต่อมา ลวี่จวี๋สาวใช้ประจำตัวของฮูหยินรองสิงก็พาหญิงเย็บปักสองคนมาที่เรือนสิงเจียซือ

ลวี่จวี๋เอ่ย “ฮูหยินรองทางนั้นไม่อาจขาดคน ข้าต้องไปก่อนแล้ว คุณหนูห้าทางนี้ขาดตกบกพร่องสิ่งใดอย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด เพียงแค่มาหาข้าก็พอ”

ฉิงโหรวเอ่ยยิ้ม ๆ “ทุกคนล้วนรู้ดีว่าพี่หญิงลวี่จวี๋เป็นคนสนิทข้างกายฮูหยินรอง สิ่งที่ท่านกล่าวก็คือสิ่งที่ฮูหยินกล่าว น้องย่อมเห็นเป็นจริงจัง”

“แน่นอน นี่คือความหมายของฮูหยิน”

“เช่นนั้นต้องขอบคุณฮูหยินล่วงหน้าแล้ว”

ลวี่จวี๋เหลือบมองสิงเจียซือข้างใน ยืนยันให้แน่ใจว่า ‘ความหมาย’ ของฮูหยินรองได้ถ่ายทอดไปถึงนางแล้ว ก่อนจะเดินจากไป

หญิงเย็บปักเป็นหญิงเย็บปักจากหอเย็บปักชื่อดังในเมืองหลวง มีชื่อเสียงไม่น้อย ย่อมไม่ได้หาผู้ใดก็ได้มาจัดการให้นาง

แน่นอนว่า หอเย็บปักที่ดีที่สุดในเมืองหลวงย่อมเป็นหอซือเป่า ถึงแม้สิงไท่ฟู่จะยังอยู่ สกุลสิงก็ไม่สามารถตัดเสื้อกับหอซือเป่าได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้

หญิงเย็บปักวัดตัวสิงเจียซืออย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงขอให้นางเลือกเนื้อผ้า แล้วมอบแบบชุดให้เลือก

สิงเจียซือเลือกมาลวก ๆ สี่ชุด แล้วส่งหญิงเย็บปักออกไป

วันต่อมา คุณหนูใหญ่สกุลสิงหรือก็คือพี่สาวแท้ ๆ ของสิงเจียซือก็กลับมา

คุณหนูใหญ่สิงแต่งงานกับบุตรชายคนโตของจวนเทียนฝู่ สามีนางเป็นขุนนางขั้นหกผู้หนึ่ง ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่โตนัก ทว่ามากน้อยก็ถือว่าเป็นฮูหยินขุนนาง

การแต่งงานครานี้ไม่ใช่สกุลที่หมั้นหมายกันแต่ดั้งเดิม หลังจากที่สิงไท่ฟู่และฮูหยินสิงถูกฆ่าตาย สกุลที่หมั้นหมายกันก่อนหน้านี้ก็ขอยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย โดยอ้างว่าคุณหนูใหญ่สิงต้องไว้ทุกข์ให้บิดามารดา สกุลสามีตอนนี้เข้ามาในภายหลัง

“เจ้าคนใจดำ ในที่สุดเจ้าก็รู้จักกลับมาแล้ว” สิงเจียโหรวเคาะหน้าผากน้องสาว นางน้ำตาคลอ “ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่กลับมาสกุลสิงชั่วชีวิตเสียอีก”

เมื่อเห็นสิงเจียโหรวเป็นแบบนี้ สิงเจียซือก็ไม่ได้กล่าวความในใจที่ว่า ‘ข้าตั้งใจจะทำเช่นนั้นจริง ๆ’ ออกมา

บ้านเช่นนี้มีอะไรให้คิดถึง? อย่างไรก็ตาม พี่หญิงที่นางเป็นห่วงที่สุดก็ออกเรือนไปแล้ว หากต้องการพบหน้าก็เพียงแค่ไปที่จวนสามีนาง ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้ตนเอง

“พี่เขยดีต่อท่านหรือไม่?” สิงเจียซือเอ่ยถาม

สิงเจียโหรวยิ้มจาง ๆ “ค่อนข้างดีทีเดียว”

สิงเจียซือขมวดคิ้วมุ่น

สิงเจียโหรวโตมาพร้อมกับเหมยเขียวม้าไม้ไผ่คู่หมั้นคู่หมายเดิม ความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อนข้างดี หากไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดกับบิดามารดา นางคงได้แต่งกับบุรุษที่อยากแต่งงานด้วยมากที่สุดอย่างมีความสุข ไม่ใช่ดูเหมือนถูกบีบบังคับเช่นในตอนนี้

“ข้ารู้ว่าเจ้าอยากถามอะไร” สิงเจียโหรวเอ่ย “หลังจากท่านพ่อท่านแม่ถึงคราวเคราะห์ คนในครอบครัวเขาดูถูกครอบครัวเราจึงอยากถอนหมั้น หากเขายังคงยืนกรานเช่นเดิม ย่อมไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เขากลับไม่ได้ทำเช่นนั้น บุรุษเช่นนั้นไม่ใช่คนดีอะไร เป็นข้าที่ก่อนหน้านี้ดวงตามืดบอด ไม่เห็นความเฉื่อยชาของเขา อันที่จริงตอนนี้ก็ดีมากแล้ว เขาอาจมีสามภรรยาสี่อนุเหมือนบุรุษทั่วไป แต่ต่อข้าก็นับว่าให้เกียรติ ไม่ได้หลงใหลอนุลืมเลือนภรรยา”

สิงเจียซือพลันรู้สึกเศร้าขึ้นมา

พี่สาวที่โดดเด่นเพียงนั้นของนาง คนที่เคยมีชีวิตชีวา บัดนี้ต่อสามีกลับมีคำขอเล็กน้อยเพียงข้อเดียว คือขอเพียงเขาให้เกียรติภรรยา ไม่หลงใหลอนุจนลืมเลือนนาง นั่นก็นับว่าเป็นสามีที่เหมาะสมแล้ว

“ไม่เอ่ยถึงข้าแล้ว” สิงเจียโหรวกล่าว “ครั้งนี้ในเมื่อเจ้ากลับมาก็จัดการเรื่องการแต่งงานของเจ้าเถอะ!”

“ข้าไม่ต้องการ”

“น้องห้า” สิงเจียโหรวเอ่ย “เรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้ามองไม่ออกหรือ? ท่านย่าให้เจ้ากลับมา เพียงเพราะต้องการให้เจ้าแต่งงาน”

สิงเจียซือเอ่ยถาม “เป็นผู้ใด?”

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน นี่ก็เป็นเพียงการคาดเดาของข้า เพียงแต่ข้าคิดว่า ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง เจ้าอายุไม่น้อยแล้ว หากยังไม่แต่งงาน น้องชายน้องสาวรองจากเจ้าลงไปจะแต่งงานได้อย่างไร? ยามนี้สกุลเราไม่เหมือนเมื่อก่อน ชื่อเสียงไม่อาจด่างพร้อยได้”