สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 961

บทที่ 961 ปฏิเสธดอกท้อ

บทที่ 961 ปฏิเสธดอกท้อ

“ใต้เท้าลู่” หยางเซียงจวินหยุดฝีเท้าตรงหน้าลู่ฉาวอวี่ “ไม่รู้ว่าท่านชอบของว่างอะไร ข้าจะได้ให้พ่อครัวเตรียมให้”

“ข้าไม่ชอบของหวาน” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยนิ่ง ๆ “ไม่รบกวนคุณหนูหยางแล้ว”

“เช่นนั้นใต้เท้าชอบ…”

“หากคุณหนูหยางไม่มีเรื่องแล้ว…” ลู่ฉาวอวี่คิดจะไล่คน

หยางเซียงจวินหยิบพัดออกมาจากแขนเสื้อ ประคองส่งให้ลู่ฉาวอวี่ “ก่อนหน้านี้ไม่นานข้าเห็นพัดเล่มนี้ คิดว่าใต้หล้ามีเพียงใต้เท้าลู่ที่คู่ควรกับมันจึงอยากมอบมันให้ใต้เท้า”

“ไร้ผลงานไม่รับของตอบแทน คุณหนูหยางเก็บกลับไปเถอะ!” ลู่ฉาวอวี่ไม่ยอมรับของมา

“ใต้เท้า…” หยางเซียงจวินเห็นว่าลู่ฉาวอวี่กำลังจะผละไปจึงไปยืนขวางหน้า “ใต้เท้าจะต้องให้ข้ากล่าวชัดเจนเพียงนั้นหรือ? ข้าชื่นชมใต้เท้า ยินดีแต่งให้ใต้เท้า ไม่ว่าจะเป็นภรรยาเอกหรืออนุก็ย่อมได้”

หลังจากเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ออกไปแล้ว แววตาของลู่ฉาวอวี่พลันฉายแววประหลาดใจ

สถานะของหยางเซียงจวินไม่ธรรมดา ถึงแม้สกุลลู่จะอยู่ในจุดสูงสุด ทว่าก็ไม่มีเหตุผลให้แต่งท่านหญิงผู้หนึ่งเป็นอนุ นางกดตนเองลงต่ำเช่นนี้ ลดศักดิ์ศรีของสตรีนางหนึ่งลง ราวกับกำลังบีบบังคับเขา

“คุณหนูหยางโปรดระวังวาจา ชื่อเสียงของสตรีล้ำค่า จะต้องระมัดระวังคำพูด” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ข้าน้อยไม่มีความตั้งใจจะแต่งงาน ทำได้เพียงปฏิเสธความหวังดีของท่านแล้ว คุณหนูหยางจะต้องหาคนรักที่ดีกว่านี้ได้อย่างแน่นอน”

“ใต้เท้าลู่เชื่อคำพูดของตนหรือ? มองดูทั่วทั้งเมืองหลวงนี้สิ นอกจากใต้เท้าลู่แล้ว มีผู้ใดดีกว่าท่านอีก?” หยางเซียงจวินมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “ข้า หยางเซียงจวินต้องการแต่งงานกับบุรุษที่ดีที่สุด”

“คุณหนูหยางมีความคิดเช่นนี้ย่อมเป็นเรื่องดี ข้าหวังว่าท่านจะได้พบบุรุษที่ดีที่สุดโดยเร็วที่สุด” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “สำหรับข้าน้อย ไม่อาจเรียกได้ว่าดีที่สุด ดังนั้นคนผู้นั้นย่อมไม่ใช่ข้า”

หยางเซียงจวินเป็นบุตรสาวสกุลขุนนางที่ถูกประคบประหงมมาอย่างดี ถูกตามใจมาโดยตลอด หลายปีที่ผ่านมาไม่มีของที่นางต้องการแล้วไม่ได้ เมื่อมาพบกับลู่ฉาวอวี่ ด้วยอำนาจของสกุลลู่แล้ว นางจึงไม่กล้าบีบคั้นเขามากเกินไป ต้องการให้เขาประทับใจต่อนางจากใจจริง อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่ไว้หน้านางเช่นนี้ ปฏิเสธความรู้สึกของนางครั้งแล้วครั้งเล่า เรื่องนี้ทำให้สีหน้าของหยางเซียงจวินไม่น่าดูชมขึ้นทุกที

ลู่ฉาวอวี่หมุนตัวจะจากไป

หยางเซียงจวินร้องอุทานขึ้นมาและล้มลงไปทางลู่ฉาวอวี่

ลู่ฉาวอวี่เองก็ได้ยินเสียงจึงหมุนตัวกลับมา พลันเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง เมื่อเห็นว่าหยางเซียงจวินใกล้จะล้มลงแทบเท้าตน มือคู่หนึ่งก็โผล่ออกมาจากด้านหลังและช่วยประคองนางเอาไว้

“เซียงจวินระวัง!” สิงเจียซือมีสีหน้าเป็นกังวล “บนพื้นมีตะปู หากท่านล้มลงไปเช่นนี้ ใบหน้าของท่าน…”

หยางเซียงจวินโมโหในคราแรก ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดของสิงเจียซือ นางก็ก้มลงมองและตกใจจนเหงื่อกาฬไหลออกมา

มีตะปูอยู่ตรงนั้นจริง ๆ หากนางล้มลงไปเช่นนี้ แม้จะไม่เสียโฉมก็คงไม่พ้นต้องได้รับบาดเจ็บ

“ขอบคุณ”

สิงเจียซือเอ่ย “ไม่ต้องเกรงใจ”

เมื่อหยางเซียงจวินมองหาลู่ฉาวอวี่อีกครั้ง กลับพบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว

นางขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่อาจรีบร้อนได้ หากลู่ฉาวอวี่ ‘ยอมจำนน’ ง่ายดายเพียงนั้น หลายปีมานี้เขาคงไม่ครองตัวเป็นโสด

ลู่ฉาวอวี่กลับไปยังห้องโดยสาร

ฟ่านซู่เดินเข้ามาทัก “เป็นอย่างไร?”

“อะไรเป็นอย่างไร?” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยนิ่ง ๆ “เจ้าโกหกข้าว่ามีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นที่ชานเมือง จะพาข้ามาที่นี่เพื่อสืบคดีนี้ คดีอยู่ที่ใดเล่า?”