สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 972

บทที่ 972 แม่เฒ่าซ่งซักไซ้เอาความ

บทที่ 972 แม่เฒ่าซ่งซักไซ้เอาความ

“ท่านแม่…” ฮูหยินรองสิงทักทายกงซื่อ แล้วค้อมคำนับอย่างเคารพ

ด้านหลังกงซื่อมีแม่นมเฒ่าผู้หนึ่ง

แม่นมเฒ่าคารวะฮูหยินรองสิงแล้วเอ่ยว่า “ฮูหยินมีเรื่องจะกล่าวกับกูหน่ายนาย*[1] ไม่รู้ว่ากูหน่ายนายจะให้ผู้อื่นออกไปก่อนได้หรือไม่?”

ฮูหยินรองสิงโบกมือ ส่งสัญญาณให้คนอื่น ๆ ถอยออกไป

“ท่านแม่ นี่มันอะไรกัน? ลูกทำอะไรผิดหรือ ท่านเพียงบอกข้ามา ไยต้องโมโหเพียงนี้?”

“เจ้ายังรู้หรือว่าข้าเป็นแม่เจ้า? เจ้ายังรู้หรือไม่ว่าตนเป็นลูกสาวสกุลซ่ง?” กงซื่อถาม “ข้าขอถามเจ้า ไยเจ้าต้องทำร้ายพี่ชายของเจ้าด้วย?”

“พี่ชายคนใด?”

“ยังมีพี่ชายคนอื่นรบกวนเจ้าอีกหรือ? นอกจากลี่กุ้ยแล้วยังจะเป็นผู้ใดได้?” กงซื่อเอ่ยด้วยสีหน้าเคือง ๆ “นี่เจ้าจงใจแสร้งโง่หรือ แม้กระทั่งข้าแม่แท้ ๆ ผู้นี้ก็ยังคิดจะหลอกลวงใช่หรือไม่?”

“ลี่กุ้ยเป็นอะไรไปหรือ? อ้อ ข้านึกได้แล้ว ข้าขายร้านให้แม่นาง เขาไม่มีงานทำแล้วใช่หรือไม่? เช่นนั้นไม่เป็นไร ข้ายังมีร้านอื่น กิจการยังไปได้ดียิ่งกว่าร้านชาดเสียอีก ไม่จำเป็นต้องโกรธถึงเพียงนั้น” ฮูหยินรองสิงคิดว่าตนเข้าใจเหตุผลแล้วจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย เพียงกล่าวปลอบใจมารดาด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าคิดจะทำร้ายสกุลซ่งเรา ทั้งยังทำร้ายลี่กุ้ย ตอนนี้ยังหัวเราะออกอีกหรือ” กงซื่อยิ้มหยัน “ข้านับว่ามองออกแล้ว ลูกสาวที่ออกเรือนไปก็เหมือนสาดน้ำทิ้ง เจ้าคิดจะฮุบประโยชน์ไว้แต่เพียงผู้เดียวสินะจึงไม่สนใจว่าเราจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร”

ยิ่งฮูหยินรองสิงฟังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสับสนมากเท่านั้น ยิ่งฟังก็ยิ่งโกรธตามโทสะ

เริ่มแรกนางยังปลอบกงซื่อ ตอนนี้กงซื่อชักจะทำเกินไปจนทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจแล้ว

ยามนี้ทั้งสกุลซ่งล้วนพึ่งพานางถึงได้กินดีอยู่ดี หลายปีมานี้ ทุกครั้งที่กลับไปนางมักจะได้รับคำเยินยอสรรเสริญจากสกุลซ่ง แม้กระทั่งบิดามารดายังต้องเกรงใจนาง ไม่เคยได้รับความคับข้องใจเช่นนี้มาก่อน

แม่นมเฒ่าที่ติดตามกงซื่อมากลับมีสติกว่า เมื่อเห็นว่าสองแม่ลูกกำลังประจันหน้ากันตาต่อตา ฟันต่อฟัน ก็รีบเข้าไปขวาง

“ฮูหยิน หรือว่ากูหน่ายนายจะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น? ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไป อย่างน้อยก็ให้กูหน่ายนายได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

กงซื่อมีทีท่าสงบลง

“เช่นนั้นเจ้าบอกนาง”

แม่นมเฒ่าอธิบายที่มาที่ไปโดยละเอียด

เมื่อฮูหยินรองสิงได้ยินเรื่องนี้ นางก็ผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ “เขาไม่ได้บอกว่าร้านนั้นค้าขายไม่ดีจึงมักจะขาดทุนหรือ? ถึงแม้ว่าบางครั้งบางคราจะได้กำไรอยู่บ้างก็เป็นเงินเพียงไม่กี่ร้อยตำลึง เหตุใดเขาจึงยักยอกเงินไปหลายหมื่นตำลึงเงินได้?”

กงซื่อรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย ทว่าไม่นานก็เกิดความมั่นใจขึ้นมา

“สกุลซ่งเราหลายปีมานี้นับวันยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะเมื่อสกุลสิงของพวกเจ้าตกต่ำลง สกุลซ่งเรานับวันยิ่งไม่อยู่ในสายตาผู้คน สกุลสิงใหญ่โตเช่นนี้ จะนำเงินออกมาเลี้ยงดูบ้างไม่ได้เชียวหรือ?”

“ท่านแม่ ที่แท้ท่านเป็นแม่ผู้ใด? หากซ่งลี่กุ้ยเป็นลูกชายแท้ ๆ ของท่าน ท่านปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ ข้าล้วนยอมรับ แต่เขาเป็นเพียงลูกชายบ้านรอง ข้านี่จึงจะเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของท่าน ท่านรู้ว่าเขาโกงเงินไปเช่นนี้ ยังช่วยเขาปิดบังข้า นั่นเป็นร้านของข้า เงินทั้งหมดที่หามาได้ล้วนเป็นเงินของข้า เขาเอาเงินไป ผู้ที่เสียเงินคือข้า! ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะเอาเงินทั้งหมดให้สกุลซ่งและเอาไปให้พวกท่านใช้”

“เจ้าไม่กตัญญูต่อข้า ยังจะไม่ให้พี่ชายเจ้ากตัญญูต่อข้าอีกหรือ? ไม่ผิด เขาไม่มีทางนำเงินทั้งหมดมาให้สกุลซ่ง ทว่าอย่างน้อยครึ่งหนึ่งก็นำมาให้สกุลซ่งใช้ แล้วเจ้าให้มากน้อยเท่าใดกัน?”

“ท่านแม่…”

“ท้องของข้าไม่รักดี นังปีศาจจิ้งจอกสองสามคนนั้นก็ไร้ประโยชน์ ไม่คลอดลูกชายให้พ่อเจ้าแม้แต่ผู้เดียว สกุลซ่งทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับบ้านรองให้สืบเชื้อสายสกุลต่อไป พี่น้องคนอื่น ๆ ย่อมต้องช่วยเหลือ” กงซื่อกล่าว