สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 973

บทที่ 973 ท่านป้า ท่านกำลังทำอะไรหรือ?

บทที่ 973 ท่านป้า ท่านกำลังทำอะไรหรือ?

แววตาของกงซื่อเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย นางเดินเข้าไปใกล้สิงเจียซือมากขึ้นเรื่อย ๆ

แม่นมเฒ่าที่ติดตามมาด้านหลังกงซื่อเผยอปากค้าง ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

แต่ไหนแต่ไรมาฮูหยินมักจะหาทางแก้แค้นเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอ หากไม่ให้นางได้ระบายโทสะ กลับไปถึงจวน ผู้ที่โชคร้ายย่อมกลายเป็นบ่าวรับใช้อย่างพวกนาง

อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดอยู่ที่นี่ ไม่มีใครเห็น

สิงเจียซือกำลังให้อาหารปลา

ครั้นเงามืดปรากฏขึ้น ในน้ำพลันเกิดภาพสะท้อน ดวงตาของนางฉายแววเย้ยหยัน

เมื่อกงซื่อปรี่เข้ามา นางก็ลุกขึ้นแล้วเอี้ยวตัวไปด้านข้าง

ตู้ม!

ร่างอวบอ้วนร่างหนึ่งตกลงไปในน้ำ

“ว้าย!…” สิงเจียซือยกมือขึ้นปิดปาก เผยสีหน้าประหลาดใจ “นี่ผู้ใดกัน? อากาศหนาวเพียงนี้ เหตุใดยังมาว่ายน้ำอยู่ในสระอีกเล่า?”

“ฮูหยิน! ฮูหยิน…” แม่นมเฒ่าวิ่งเข้ามา ตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก “ผู้ใดก็ได้! มีคนตกน้ำแล้ว…”

บ่าวรับใช้จวนสิงได้ยินเสียงเอะอะจึงรุดมา

ตู้ม!

บ่าวรับใช้กระโดดลงไปในน้ำ ว่ายไปยังตำแหน่งของกงซื่อภายในไม่กี่อึดใจ

อย่างไรก็ตามคนผู้นั้นผอมเกินไป กงซื่อตกใจมากจนกลืนน้ำโคลนเข้าไปสองสามคำ เมื่อนางรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้ จึงกอดคอบ่าวรับใช้ผู้นั้น บ่าวรับใช้พานางว่ายกลับมาไม่ได้ แถมนางยังรัดคอของเขาเอาไว้ไม่ปล่อย เกือบทำให้บ่าวรับใช้ผู้นั้นหายใจไม่ออกจนหมดสติ

“ปล่อย… ปล่อย…” บ่าวรับใช้พูดกระอึกกระอัก เมื่อเห็นว่ากงซื่อไม่มีทีท่าให้ความร่วมมือ จึงทำได้เพียงดึงมือนางออกสุดแรง

เวลานี้กงซื่อย่อมไม่มีทางปล่อยฟางช่วยชีวิตเส้นนี้ไป นางกอดเขาแน่นขึ้น ท้ายที่สุดบ่าวรับใช้ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างค่อย ๆ จมลง พาให้กงซื่อจมลงไปด้วย

“ไม่ได้การ พวกเขาจะจมลงไปพร้อมกันแล้ว ผู้ใดก็ได้รีบมาเร็วเข้า! ผู้ใดก็ได้!” แม่นมเฒ่าร้อนใจจนหน้าดำหน้าแดง

ฮูหยินรองสิงได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายจึงรุดมา “มีอะไร?”

“กูหน่ายนาย ท่านรีบช่วยฮูหยินเถอะ ฮูหยินตกน้ำแล้ว” แม่นมเฒ่าคุกเข่าลงแล้วโขกหัว

ฮูหยินรองสิงสีหน้าไม่น่าดูชม หันไปเอ่ยกับบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ “พวกเจ้าล้วนตายกันหมดแล้วหรือไร? คนมากมายเพียงนี้ ไม่มีคนว่ายน้ำเป็นหรือ?”

บ่าวรับใช้ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้จะมีคนว่ายน้ำเป็น ยามนี้ก็ไม่มีผู้ใดยอมรับ

ตัวของกงซื่อใหญ่เพียงนั้น อีกทั้งนางยังดึงตัวคนคนหนึ่งลงไปแล้ว หากพวกเขากระโดดลงไป ย่อมมีจุดจบไม่ต่างกับคนเมื่อครู่นี้

ฮูหยินรองสิงหันไปมองสิงเจียซือแล้วเอ่ยว่า “หลายปีมานี้เจ้าเดินทางไปมาทั่วทุกหนทุกแห่ง ท่องเขาลำเนาไพรล่องน้ำ คงว่ายน้ำเป็นกระมัง?”

สิงเจียซือประหลาดใจ “อาสะใภ้รอง ข้าก็ว่ายน้ำไม่เป็นเช่นกัน!”

“เจ้าจะว่ายไม่เป็นได้…”

“อาสะใภ้รอง ข้าเป็นกุลสตรีสกุลใหญ่ จะว่ายน้ำเป็นได้อย่างไร?” สิงเจียซือสีหน้าอับจนปัญญา “นอกจากนี้ ถึงแม้ข้าจะว่ายน้ำเป็น ท่านให้ข้าว่ายน้ำต่อหน้าบ่าวรับใช้มากมายเพียงนี้ นั่นจะไม่ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือ?”

“พวกบ่าว!” ฮูหยินรองสิงตะโกนขึ้นมา “ผู้ใดช่วยแม่ข้าขึ้นมาได้ ตกรางวัลสิบตำลึงเงิน…”

บ่าวรับใช้เริ่มเคลื่อนไหว

ราคาของความโลภคือความตาย สิบตำลึงเงินไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย หากฮูหยินรองสิงหมายความตามที่นางกล่าวจริง ๆ เช่นนั้นอาจยอมรับความเสี่ยงนี้ได้

“สิบห้าตำลึง” ฮูหยินรองสิงเอ่ยด้วยความกระวนกระวาย “เร็วหน่อย ไม่เช่นนั้นคนจะไม่ไหวแล้ว”

“บ่าวไป”

“บ่าวก็จะไปขอรับ”

บ่าวรับใช้กระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยคนคนแล้วคนเล่า

ฮูหยินรองสิงเห็นพวกเขาว่ายน้ำเร็วเพียงนั้นก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

เมื่อครู่ไม่ได้บอกว่าว่ายไม่เป็นหรือ? ตอนนี้แต่ละคนล้วนว่ายเป็นแล้ว! บ่าวสุนัขเหล่านี้ ต้องสั่งสอนแล้วจริง ๆ