สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 974

บทที่ 974 ข้าไม่เคยสนใจชื่อเสียง

บทที่ 974 ข้าไม่เคยสนใจชื่อเสียง

“ท่านแม่ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” ฮูหยินรองสิงกล่าว

“ข้ารู้สึกไม่สบายตัว” กงซื่อกุมอกตนเอง “อูย… ปวดยิ่งนัก… ท่านหมอเล่า? ข้าเป็นมารดาแท้ ๆ ของเจ้า เจ้าไม่เชิญท่านหมอมาให้ข้า นี่อยากเห็นข้าตายหรือไร?”

เมื่อครู่นี้ฮูหยินรองสิงตื่นตระหนกจริง ๆ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นมารดานาง

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ หากกงซื่อสิ้นชีวิตในสกุลสิง สกุลซ่งจะไม่เขมือบนางเอาหรือ? ด้วยนิสัยใจคอเลวร้ายของคนสกุลซ่งเหล่านั้น หากไม่ได้ถลกหนังสกุลสิงคงไม่ยอมลดละ

สกุลสิงยามนี้จะยืนหยัดต้านการถลกหนังของพวกเขาได้อย่างไร ถึงยามนั้นสถานะฮูหยินรองสิงของนางคงรักษาไว้ไม่ได้ ไม่แน่ว่ายังจะกลายเป็นหนามทิ่มแทงสายตาทางฝั่งสามี

นายท่านรองสิงเดิมทีก็แทบไม่กลับบ้าน เลี้ยงบ้านเล็กบ้านน้อยอยู่ข้างนอก มีสตรีรู้ใจอยู่ในหอบุปผา หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าตาสกุลสิง แม้กระทั่งที่กลับบ้านสองสามวันครั้งนี้คงไม่กลับมาด้วยซ้ำ

นางจัดการเรื่องภายในบ้านได้ไม่ดีนัก ฮูหยินผู้เฒ่าเดิมทีก็เริ่มไม่พอใจนางแล้ว หากไม่ใช่เพราะสกุลเดิมของน้องสะใภ้สามก็ยากจนจึงมักจะมาหยิบยืมขอเงินจากทางนี้ เกรงว่าสิทธิ์ในการดูแลบ้านจะตกอยู่ในมือของน้องสะใภ้สามแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของกงซื่อ ฮูหยินรองสิงก็กังวลขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่านแม่วางใจ ข้าให้คนไปเชิญท่านหมอแล้ว”

“ท่านหมอมาแล้ว” สาวใช้เดินนำท่านหมอเข้ามา

เมื่อท่านหมอเห็นสภาพยุ่งเหยิงตรงหน้า เขาก็วางล่วมยาลง จากนั้นจึงจับชีพจรกงซื่อ

“ท่านหมอ ข้าอึดอัดที่อกนัก” กงซื่อเอ่ยเสียงแผ่ว “หัวก็ปวด ท้องก็ปวด ขาก็ปวด ปวดไปทั้งตัว ท่านหมอ ข้าบาดเจ็บสาหัสใช่หรือไม่?”

ท่านหมอขมวดคิ้วพลางกล่าว “ชีพจรของท่านปกติดี นอกจากความอ่อนแอที่เกิดจากการจมน้ำ และน้ำสกปรกเข้าไปในท้องแล้วก็ไม่มีปัญหาใหญ่โตอะไร กล่าวกันตามหลัก ควรไม่มีอาการอะไรมากมายเพียงนี้”

ฮูหยินรองสิงเอ่ย “ท่านหมอ ขอบคุณมาก ท่านแม่ไม่เป็นไร แม้กระทั่งยายังไม่ต้องกิน”

“ผู้ใดบอกว่าข้าไม่เป็นไร” สิ้นคำ กงซื่อก็เหลือบมองสิงเจียซือ “แม่นางห้าสกุลสิง เจ้าทำให้ข้าตกน้ำ ข้าจะหารือเรื่องนี้กับฮูหยินผู้เฒ่าของพวกเจ้า”

“ได้! เช่นนั้นท่านก็ไปหาฮูหยินผู้เฒ่าเถอะ” สิงเจียซือกล่าว

“เจ้า… หากเจ้าไม่อยากให้ข้าสร้างปัญหาให้เจ้าก็ย่อมได้ บัญชีร้านนั้นเจ้าก็ให้แล้วกันไป ถือเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้น แล้วเรื่องที่ข้าตกน้ำเกือบตายในวันนี้ก็จะแล้วไปเช่นกัน มิเช่นนั้น ข้าจะออกไปป่าวประกาศกับทุกคนว่าคุณหนูห้าสกุลสิงร้ายกาจเพียงใด นึกไม่ถึงว่าจะผลักผู้อาวุโสสกุลอาสะใภ้รองตกน้ำ มิหนำซ้ำยังทำให้ข้าเกือบตาย” กงซื่อชี้หน้านางด้วยความโกรธ

“ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้” สิงเจียซือเอ่ย “ข้ายากจะเชื่อฟัง”

“เจ้าไม่กลัวว่าชื่อเสียงของเจ้าจะเสียหายหรือ?”

“ข้ามีอะไรให้กลัว?” สิงเจียซือกล่าว “เมื่อครู่หากไม่ใช่เพราะข้า ยามนี้ท่านคงตายไปนานแล้ว หากอาสะใภ้รองกลับขาวเป็นดำต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้ เช่นนั้นสกุลสิงเกรงว่าจะทนนางไม่ไหว หากสกุลซ่งไม่มีสกุลสิง ท่านว่าจะเป็นอย่างไร? อีกอย่าง ของอย่างชื่อเสียง หากข้าสนใจ หลายปีมานี้คงกลับจวนแล้ว แม้คนทั่วหล้าห่วงชื่อเสียงหน้าตา แต่ข้าคุณหนูห้าสกุลสิงไม่สนใจ”

กงซื่อชี้หน้าสิงเจียซือและหันไปเอ่ยกับฮูหยินรองสิงอีกครั้ง “เจ้าฟังคำพูดคำจาของนาง เจ้าเป็นอาสะใภ้รองนาง ยังไม่ควบคุมเจ้าคนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนนี่อีกหรือ?”

“ข้าอยากรู้นักว่าอาสะใภ้รองมีสิทธิ์อะไรมาควบคุมข้า? ข้าไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน นั่นหมายความว่าสกุลสิงอบรมสั่งสอนไม่ดีหรือ! เช่นนั้นสิงเจียเวยหลานสาวท่านก็ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนเช่นกันอย่างนั้นสิ? ที่แท้ฮูหยินซ่งดูแคลนสกุลสิงเราเพียงนี้นี่เอง! เช่นนั้นท่านมาที่นี่ทุกสองสามวันเพื่อขอเข็มไปปักผ้า นี่นับเป็นอะไรหรือ? มาขอทานถึงหน้าประตูบ้านหรือไร?”

“นังเด็กชั่วคนนี้ ข้าจะฉีกปากเจ้าซะ…”