สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 975

บทที่ 975 ดื้อด้าน สั่งสอนไม่ได้

บทที่ 975 ดื้อด้าน สั่งสอนไม่ได้

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเดินเข้าไปในห้องรับรองแขกพร้อมกับแม่นมเฒ่า

“ฮูหยินบ้านดอง ได้ยินว่าท่านตกน้ำหรือ เป็นอย่างไร?” ฮูหยินผู้เฒ่านั่งลงข้างเตียงแล้วเอ่ยถาม

กงซื่อคว้ามือฮูหยินผู้เฒ่ามากุม แล้วร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน… อืม หากจะกล่าวให้แม่นยำคือทุลักทุเลทั้งยังน่าเกลียด นางสะอึกสะอื้นกล่าว “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านต้องตัดสินให้ข้านะ! เดิมทีข้าเพียงอยากทักทายคุณหนูห้าสิง นึกไม่ถึงว่าจะตกน้ำไปเช่นนั้น เหตุใดคุณหนูห้าสิงถึงได้ใจไม้ไส้ระกำเช่นนี้ ข้าขอร้องอยู่นาน นางก็จับสกุลซ่งเราไว้ไม่ยอมปล่อย…”

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงถอนหายใจอย่างให้ความร่วมมือ ปลอบใจกงซื่อ “ได้ยินท่านหมอบอกว่าร่างกายท่านไม่มีปัญหา ขอบคุณฟ้าดินจริง ๆ มิเช่นนั้นท่านคงทุกข์ทรมานแล้ว”

ไม่ว่ากงซื่อจะวนไปถึงเรื่องซ่งลี่กุ้ยอย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่าสิงก็ไม่ยอมหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา กงซื่อเห็นว่าหญิงเฒ่าผู้นี้คิดจะหลีกเลี่ยง นางจึงไม่เสแสร้งต่อไปและโพล่งออกมาตรง ๆ

“ฮูหยินบ้านดอง ร้านนั้นเดิมทีก็เป็นของลูกสาวเรา ถึงแม้ลี่กุ้ยจะโลภ ทว่าร้านนั้นก็ยังเป็นของน้องสาวนาง พวกท่านสกุลสิงดึงดันเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อย ไม่ไว้หน้าสกุลซ่งเราเกินไปแล้วกระมัง”

“ท่านแม่…” ฮูหยินรองสิงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขัดจังหวะ

ในสกุลสิง ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเป็นผู้ที่มีอำนาจเด็ดขาด แม้กระทั่งยามที่นายท่านใหญ่สิงยังมีชีวิตอยู่ ตำแหน่งขุนนางสูงส่งก็ยังต้องเคารพยำเกรงมารดาเฒ่าผู้นี้ กงซื่อกลับระบายความโกรธออกมา แล้วนางควรทำอย่างไรดี? นางยังต้องใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้นะ!

“เจ้าอย่ามาแทรก” กงซื่อเอ่ยอย่างกระด้างกระเดื่อง “วันนี้สกุลสิงต้องให้คำตอบที่แน่นอนกับข้าว่าจะถอนฟ้องหรือไม่?”

“ฮูหยินบ้านดอง ข้าอายุมากแล้ว ยุ่งเรื่องผู้เยาว์ไม่ได้ ท่านมาหาข้าก็ไม่มีประโยชน์อะไร อย่างไรเสียนังหนูผู้นั้นก็คุมได้ยาก หลายปีมานี้นางไม่ฟังคำพูดของข้า ข้ากล่าวอะไรนางก็ไม่มีทางฟัง” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ย “ส่วนที่ท่านบอกว่าร้านนั้นเป็นของสะใภ้รอง เรื่องนี้ข้าต้องเอ่ยแล้ว ตอนที่สะใภ้รองแต่งเข้ามามีสินเดิมติดตัวมาเพียงหนึ่งพันตำลึง ร้านหนึ่งเป็นกิจการที่มีหน้าร้าน ท่านบอกว่านั่นเป็นร้านของนาง ได้มาอย่างไรหรือ?”

ฮูหยินรองสิงหน้าแดงก่ำขึ้นมา รีบร้อนอธิบาย “ท่านแม่ ท่านฟังข้าอธิบาย”

“สะใภ้รอง สกุลสิงยังไม่แยกบ้าน หลังจากสะใภ้ใหญ่จากไป เรื่องที่บ้านล้วนให้เจ้าจัดการ เจ้าเป็นคนมีความสามารถ ทว่าการใช้เงินของสกุลมาซื้อทรัพย์สินของเจ้าเองนั้น…”

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงมองฮูหยินรองสิงด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ไม่เห็นสกุลสิงเราอยู่ในสายตาเกินไปหรือไม่? หรือเจ้าคิดว่าข้าแก่แล้ว เลอะเลือนแล้ว เหลือเวลาใช้ชีวิตอีกไม่กี่ปี จึงรีบร้อนเก็บเงินให้ตนเอง?”

“ท่านแม่ ไม่มีเรื่องเช่นนั้น” ฮูหยินรองสิงเอ่ย “ร้านนั้นเป็นกิจการของสกุลสิงเรา เป็นร้านข้าเองที่ใดกัน? หมู่นี้ไม่ได้ขาดตกของของเจ้าห้าไปหรือ เจ้าห้าก็ชอบมัน ข้าจึงใช้มันชดเชยให้นาง”

“ฮูหยินบ้านดอง ท่านได้ยินแล้ว นั่นเป็นร้านของสกุลสิงเรา ไม่ใช่ร้านส่วนตัวของสะใภ้รอง” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ของที่พี่ชายสกุลซ่งของพวกท่านยักยอกไปก็คือของของสกุลสิงเรา”

“แม่เฒ่า แม่เฒ่า” กงซื่อเห็นท่าไม่ดี จึงสวมหน้ากากน่าสงสารอีกครั้ง “ท่านทำทานให้คุณหนูห้าถอนฟ้องออกไปเถอะ! สกุลซ่งเราไม่มีเงินนำออกมาแล้วจริง ๆ! ”

“สะใภ้รอง ดูเหมือนแม่เจ้าจะไม่เป็นไรแล้ว อีกประเดี๋ยวให้สกุลซ่งมารับนางกลับไปเถอะ!” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ย “ยายเฒ่าผู้นี้อายุมากแล้ว อยู่ข้างนอกได้ไม่ได้นาน ข้ากลับเรือนละ”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่”

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงลุกขึ้น “ฮูหยินบ้านดอง เช่นนั้นท่านพักผ่อนสักครู่หนึ่ง ประเดี๋ยวให้สะใภ้รองส่งท่านกลับไป”