สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 987

บทที่ 987 ท่านเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ลูกของข้า

บทที่ 987 ท่านเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ลูกของข้า

“แน่นอนว่าย่อมเป็นคุณหนูสี่ของฮูหยินรอง” แม่สื่อเฉียนเอ่ยชื่อออกมาตามตรง ไม่มีการแย้มพรายใด ๆ

ฮูหยินรองสิงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

นางรีบข่มรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาลงไปทันที เลี่ยงไม่ให้ตนดูกระตือรือร้นจนเกินไป

“เจ้าสี่ของเราได้รับความสนใจจากฮูหยินฉี ช่างรู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ” ฮูหยินรองสิงเอ่ย “เพียงแต่ไม่รู้ว่า คุณชายท่านใดที่ฮูหยินฉีทาบทามสู่ขอให้หรือเจ้าคะ? ข้าได้ยินว่าที่จวนท่านมีคุณชายที่ถึงวัยแต่งงานสองท่านด้วยกัน”

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ลูกของข้า” ฉู่หนิงจูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้ามาสู่ขอให้รองแม่ทัพหลินข้างกายสามีข้าน่ะ”

“รองแม่ทัพหลิน?” ฮูหยินรองสิงพลันประหลาดใจขึ้นมา “รองแม่ทัพหลินผู้นี้คือ…”

“รองแม่ทัพหลินเป็นมือขวาของท่านพี่ ติดตามร่วมรบในสมรภูมิกับเขามามากกว่าสิบปี กล้าหาญเป็นอย่างยิ่ง ในงานแต่งจวนหัว เขาได้พบกับคุณหนูสี่สิง ตื่นตะลึงกับความงดงามของนาง จึงเริ่มคิดอยากจะสร้างครอบครัว”

“ไม่รู้ว่าภูมิหลังครอบครัวของรองแม่ทัพหลินเป็นอย่างไรหรือ” รอยยิ้มบนใบหน้าฮูหยินรองสิงเหือดหายไป

แม่ทัพผู้หนึ่ง อีกทั้งยังเป็นแม่ทัพข้างกายฉีเจิน ฟังดูแล้วเหมือนกับทาสรับใช้ หากมีภูมิหลังครอบครัวก็แล้วไปเถิด เพราะยังสามารถเลื่อนขั้นขึ้นไปได้เรื่อย ๆ แต่หากไม่มีภูมิหลังครอบครัว นั่นก็เป็นการหยามเกียรติสกุลสิงแล้ว

“รองแม่ทัพหลินเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมากับท่านพี่ เรียกได้ว่าเป็นผู้ที่สามีข้าไว้ใจมากที่สุด ภูมิหลังครอบครัวของเขาแน่นอนว่าเป็นสกุลฉีเรา ท่านพี่ไม่เพียงเห็นเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา หากแต่ยังเห็นเขาเป็นพี่น้อง” ฉู่หนิงจูกล่าว “ข้าเข้าใจว่าฮูหยินกังวลอะไร ท่านกังวลว่าแม่ทัพทหารจะเป็นคนหยาบกระด้างไม่รู้จักดูแลผู้อื่น ทว่าข้าคิดว่านั่นแตกต่างกันไปในแต่ละคน รองแม่ทัพหลินเป็นผู้ที่รู้จักเอาใจใส่ เป็นบุรุษที่ไม่เลวผู้หนึ่ง”

“ฮูหยิน เรื่องใหญ่เพียงนี้ข้าไม่อาจตัดสินใจได้ด้วยตนเองจริง ๆ มิเช่นนั้นเอาอย่างนี้ รอสามีข้ากลับมา พวกเราปรึกษากันเสียก่อน ยิ่งกว่านั้น เรื่องที่บ้านนี้ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนตัดสินใจ ดังนั้นจึงต้องรายงานกับฮูหยินผู้เฒ่า”

หลังจากได้ยินสถานการณ์ของรองแม่ทัพหลิน แม้กระทั่งความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดของฮูหยินรองสิงก็หายไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะสถานะของฉู่หนิงจูทำให้นางไม่กล้าล่วงเกิน ยามนี้คงไม่ต้องเชิญแขกกลับไปด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งเสียกว่าร้องไห้เช่นนี้

“เช่นนั้นก็ดี ฮูหยินค่อย ๆ หารือ ไม่ต้องรีบร้อน อีกไม่กี่วันจะมีงานเลี้ยงน้ำชาชมบุปผา ถึงคราวนั้นพวกเรามาพบกันอีกครั้งก็ได้” ฉู่หนิงจูลุกขึ้นยืน

สิงเจียเวยเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ของนาง

ครานี้นางแต่งกายอย่างประณีตงดงาม หากไม่คำนึงถึงนิสัยแล้วตัดสินจากใบหน้าก็นับว่าเป็นหญิงงามทีเดียว

“คารวะฮูหยิน” สิงเจียเวยน้อมคำนับฉู่หนิงจู

ฉู่หนิงจูยิ้ม “ไม่ต้องมากพิธี คุณหนูสี่งดงามบอบบางยิ่งกว่าบุปผาจริง ๆ”

“ฮูหยินชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” สิงเจียเวยเอ่ยอย่างเขินอาย

“ฮูหยินรอง ขอตัวแล้ว” ฉู่หนิงจูพยักหน้าให้ฮูหยินรองสิง ก่อนจะหมุนกายจากไป

“ท่านแม่…” สิงเจียเวยเข้าไปกอดแขนของฮูหยินรองสิง “สกุลฉีมาทาบทามสู่ขอหรือเจ้าคะ?”

ยามนี้ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาแฝงแววเย่อหยิ่งทะนงยิ่งกว่าเดิม

สิงเจียซือถูกสกุลหัวเห็นเป็นตัวตลก ทว่านางกลับได้พบกับการแต่งงานที่ดี มิหนำซ้ำยังดียิ่งกว่าสิงเจียซือ

“เจ้าดีใจอะไรกัน?” ฮูหยินรองสิงเอ่ยอย่างฉุนเฉียว

สิงเจียเวยเห็นฮูหยินรองสิงมีท่าทีผิดแปลกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของนางจึงจางลง พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “หรือว่าพวกเขาไม่ได้มาทาบทามสู่ขอข้า?”

“สู่ขอเจ้าน่ะใช่” ฮูหยินรองสิงนั่งลงพลางยกมือขึ้นนวดคลึงขมับตนเอง

“หรือว่าพวกเขามาสู่ขอให้บุตรนอกสมรสสกุลฉีผู้นั้น?” สิงเจียเวยเบ้ปาก “ท่านแม่ ข้าไม่อยากแต่งงานกับบุตรนอกสมรส”

ในฐานะบุตรสาวภรรยาเอกสกุลสิง นางยังต้องการรักษาหน้าตาเอาไว้

พี่หญิงน้องหญิงก่อนหน้านี้ล้วนแต่งกับบุตรชายภรรยาเอกหรือไม่ก็หลานชายคนโต หากนางแต่งกับบุตรนอกสมรส เช่นนั้นนางยังจะมีหน้าไปพบผู้อื่นอีกหรือ?