สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 997

บทที่ 997 นางอยากเดิมพันสักครั้ง

บทที่ 997 นางอยากเดิมพันสักครั้ง

สิงเจียเวยกำมือแน่น

เหตุใดนางจึงเลือกได้เพียงระหว่างชายหยาบกระด้างกับผีอายุสั้นเท่านั้น?

นางไม่ต้องการแต่งงานกับบ่าวรับใช้ อีกทั้งยังไม่อยากแต่งกับผีอายุสั้นผู้นั้น ถึงแม้นางจะเข้าประตูสกุลลู่ไม่ได้ แต่ก็ต้องเลือกผู้ที่ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันมากนัก

“ข้าอยากอยู่เงียบ ๆ สักพัก” สิงเจียเวยเอ่ย “ท่านกลับไปเถอะ ไม่ต้องยุ่งกับข้าแล้ว”

“ลูกรัก แม่คิดว่าคนที่ฮูหยินฉีมาสู่ขอแทนก็ไม่เลว เจ้าลองคิดดูอีกหน่อยเถอะ”

“ตอนนี้ข้าไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้”

“แม่รู้ว่าเจ้าไม่ชอบทหาร แต่เจ้าลองคิดดู ภายในระยะเวลาสั้น ๆ ที่มี พวกเราหาโล่กำบังที่เหมาะสมกว่านี้ไม่ได้แล้ว สกุลหัวมาสู่ขอเป็นที่รู้กันไปทั่ว พวกเราหาสกุลที่ดีกว่านี้ไม่ได้”

หากไม่ใช่เพราะร่างกายของคุณชายรองหัวมีปัญหา มีโชคชะตาเป็นผีอายุสั้น สกุลสิงเกี่ยวดองกับสกุลหัวได้นั้นดีมากโข หากเปลี่ยนเป็นแม่ใจร้ายคนอื่น คงใช้ลูกสาวแลกกับลาภยศสรรเสริญและความมั่งคั่งไปแล้ว ทว่าฮูหยินรองสิงทำไม่ได้ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นลูกสาวแท้ ๆ จะให้มองนางเป็นม่ายไปเช่นนั้นได้อย่างไร?

ความวุ่นวายทางสกุลสิงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับสกุลลู่ สกุลลู่กำลังจัดเตรียมงานแต่งอย่างแข็งขัน

หลายวันให้หลัง สกุลสิงก็กลายเป็นหัวข้อในการพูดคุยของเมืองหลวงอีกครั้ง คราวนี้ตัวเอกไม่ใช่คุณหนูห้าสิงอีกต่อไป หากแต่เป็นคุณหนูสี่สิงผู้ที่งานแต่งใกล้เข้ามาแล้ว

“ได้ยินแล้วกระมัง? ในงานเลี้ยงของหยางเซียงจวิน คุณหนูสิงเสื้อผ้าเปียกน้ำ ขณะที่นางกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ที่ห้องปีกข้าง ก็ไปเจอกับใต้เท้าฉีที่ดื่มจนเมามายเข้า หญิงสาวพรหมจรรย์ผู้หนึ่งถูกเขาเห็นเรือนร่าง ไม่แต่งก็ต้องแต่งแล้ว”

“ใต้เท้าฉี? ใต้เท้าฉีเซียว? คุณหนูสี่สิงกับใต้เท้าฉีเซียวหรือ?” คนข้าง ๆ ต่างตกตะลึง

“คิดอะไรน่ะ? จะเป็นใต้เท้าฉีเซียวไปได้อย่างไร?”

“เจ้าไม่ได้บอกว่าใต้เท้าฉีหรือ?”

“เมืองหลวงใช่ว่ามีใต้เท้าฉีเพียงผู้เดียว ที่ข้าบอกคือใต้เท้าฉีเจินลูกพี่ลูกน้องของใต้เท้าฉีเซียว”

“ใต้เท้าฉีเจินรึ? เขามีฮูหยินแล้วไม่ใช่หรือ?”

“ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นได้เพียงอนุภรรยาแล้ว”

“อีกเพียงสิบวันก็จะแต่งแล้ว บัดนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น สกุลหัวจะยอมถูกเอารัดเอาเปรียบได้อย่างไร? คอยดูเถิด จะต้องมีละครตลกอีกเรื่องให้ชมเป็นแน่!”

ชาวบ้านต่างคาดเดาภาคต่อของเรื่องนี้ไปต่าง ๆ นานา เทียบกับนิทานแล้วยังตื่นเต้นยิ่งกว่า ไม่ผิดจากการคาดเดา บ่ายนั้นเองสกุลหัวก็มาถอนหมั้น ขอหนังสือหมั้นหมายของสกุลหัวกลับคืน

ยามที่มาทาบทามสู่ขอ ฮูหยินรองหัวมาด้วยตนเอง ทว่ายามถอนหมั้น ฮูหยินรองหัวกลับไม่ได้ปรากฏตัว หากแต่เป็นแม่นมของนางมาพร้อมกับแม่สื่อ พูดจาไม่น่าฟังเท่าใดนัก ทว่าสกุลสิงเป็นฝ่ายผิด ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นบ่าวรับใช้สกุลหัวก็ไม่กล้าโต้เถียงแม้เพียงสักคำ

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงโมโหเสียจนก่นด่าฮูหยินรองสิง ฮูหยินผู้เฒ่าผู้ที่สง่างามสูงศักดิ์มาเกือบทั้งชีวิต บัดนี้กลับแสดงท่าทีประหนึ่งแม่เฒ่าปากร้าย ทำให้ฮูหยินรองสิงกลัวจนตัวสั่น

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงค่อย ๆ สงบลงแล้วจึงเอ่ยถามฮูหยินรองสิง

ฮูหยินรองสิงนึกถึงเรื่องที่หมู่นี้สิงเจียเวยไม่ค่อยปกตินัก กลับไม่กล้าบอกว่าเรื่องนี้อาจเป็นอุบายของสิงเจียเวย ทำได้เพียงยืนกรานว่านางก็เป็นเหยื่อเช่นกัน จะต้องเป็นอุบัติเหตุเป็นแน่ จึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา

“ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุจริงหรืออุบัติเหตุลวง ยามนี้ทำได้เพียงยืนกรานว่าเป็นอุบัติเหตุแล้ว เราล่วงเกินสกุลหัวไปแล้ว เจ้าสี่ทำได้เพียงแต่งเข้าสกุลฉีไปเป็นอนุภรรยาแล้ว”

ฮูหยินรองสิงกังวลใจเป็นอย่างยิ่ง ฉีเจินนั้นมีอำนาจจริง ๆ ทว่าอายุของเขานั้นเกือบจะเป็นพ่อของสิงเจียเวยได้แล้ว นังหนูคนนั้นคิดจะใช้อุบายกับผู้ใดไม่ใช้ เหตุใดต้องใช้อุบายกับบุรุษอายุมากเช่นนี้ด้วย?

“สกุลฉีก็ไม่เลวนะเจ้าคะ หากนังหนูสี่แต่งไปก็สามารถช่วยสกุลได้เช่นกัน”

“เฮอะ ช่วยหรือ? นางไม่สร้างปัญหาให้ครอบครัวก็ดีถมไปแล้ว”