สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 52

บทที่ 52 การปรากฏตัวของสำนักเสี่ยวเชียนเย่

หลีชิงเยียนเป็นคนเอ่ยปากพูดขึ้นจากความเงียบ แต่ซูเสี่ยวหยุนกลับนั่งกอดอก มองเฉินเป่ยจากกระจกหลังอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับ...กำลังเฝ้ารอคำตอบจากเฉินเป่ย

เฉินเป่ยตกใจตะลึง จากนั้นยิ้มและย้อนถาม “ชิงเยียน ถ้าคุณไม่รังเกียจอะไร ลองทายดูสิครับ?”

สีหน้าของหลีชิงเยียนเรียบนิ่ง เริ่มวิเคราะห์ “เงินเดือนของนายได้เพียง สองหมื่นสามพัน แม้ว่าฉันจะให้ค่าแรงทุกวัน แต่นั่นก็น้อยมาก นี่เงินสองร้อยล้าน แม้ว่าฉันจะหาเงินไม่ได้มากขนาดนี้ในระยะเวลาอันสั้น ถ้านายปล้นธนาคาร ก็คงไม่ต่ำกว่าหนึ่งแห่ง... ”

สายตาของเฉินเป่ยมองไปที่ใบหน้าอันสงสัยของหล่อนอย่างนิ่งขรึม เขาฉีกยิ้มขึ้น “ชิงเยียน คุณวิเคราะห์ได้ดีมาก”

“ดังนั้น นายสารภาพมาซะดีๆ เงินสองล้านนี้ มีที่มาที่ไปอย่างไร?” สีหน้าของหลีชิงเยียนเย็นชาเล็กน้อย ถ้าเงินสองล้านของเขา มาจากการทุจริต ผิดกฎหมาย หล่อนไม่มีทางสวมสร้อยอัญมณีสีครามไว้อย่างแน่นอน!

“ถ้าไม่ได้มาด้วยวิธีที่ถูกกฎหมาย คุณทำใจถอดได้เหรอ?” เฉินเป่ยพูดสองแง่สองง่าม

“แน่นอนสิ!” หลีชิงเยียนตอบอย่างไม่ลังเล ถ้านายใช้เงินสกปรกพวกนั้นซื้อมา ฉันไม่เอาดีกว่า ฉันไม่อยากถูกเงินสกปรกแปดเปิ้อน

“คุณวางใจได้ เงินพวกนี้มาด้วยวิธีขาวสะอาด ผมรับประกัน” เฉินเป่ยตบหน้าอกของตัวเอง

“งั้นนายเอาเงินมาจากไหนกันแน่?” หลีชิงเยียนเลิกคิ้วขึ้น หล่อนเพิ่งจะวิเคราะห์ไปมากมาย แต่ยังไม่เข้าใจว่าเงินพวกนี้มีที่มาที่ไปอย่างไรกันแน่

ด้วยความสามารถของเฉินเป่ย เขาจะมีเงินสองร้อยล้านได้ยังไง!

“ถามคนที่นั่งข้างคุณดูสิ?” เฉินเป่ยหัวเราะ

“คนข้างฉันคนไหน?” หลีชิงเยียนหันมองซูเสี่ยวหยุนที่นั่งอยู่ด้านข้างด้วยความสงสัย จนคิดอะไรไม่ออก

ซูเสี่ยวหยุนหัวเราะ “ตอนที่เพิ่งเข้ามาในงาน เขาบอกว่าไม่มีเงิน ไปร่วมงานประมูลด้วยความไม่มั่นใจ ฉันก็เลยให้เขายืมเงินนิดหน่อย”

“ให้เขายืมเงินนิดหน่อย?” หลีชิงเยียนเบิกตากว้าง สีหน้าตกใจตะลึงอย่างมาก หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่า เงินสองร้อยล้านของเฉินเป่ยจะมาจากการยืมเงินของซูเสี่ยวหยุน!

สองร้อยล้าน! ขอยืมก็ให้ยืม! คำพูดนี้ออกมาจากปากของซูเสี่ยวหยุน กลับบอกว่านิดหน่อย!

“เธอรวยมีเงินมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลีชิงเยียนหันไปมองซูเสี่ยวหยุนด้วยความตกตะลึง หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่า เพื่อนสนิทของตัวเอง จะเป็นคนปกปิดความลับได้มิดชิดขนาดนี้!

“ก่อนที่ฉันจะกลับเมืองหู้ไห่ ฉันซื้อหุ้นของบริษัทต่างชาติไว้ เงินสองร้อยล้าน เรื่องเล็กน้อย ” ซูเสี่ยวหยุนยิ้มและพูดขึ้น “ขอเพียงเธอชอบ ต่อให้แพงกว่านี้ก็ต้องซื้อ!”

“ใช่ ถึงแม้จะมีราคาพันล้าน หมื่นล้าน ขอเพียงแค่ประธานหลีมีความสุข ทุกอย่างถึงว่าคุ้มค่า” เฉินเป่ยฉวยโอกาสพูดเสริม

“หุบปาก” หลีชิงเยียนหันหลังกลับมามองเฉินเป่ยด้วยสายตาน่ากลัว ท่าทีอันสับสนและซาบซึ้งก่อนหน้ากลับหายไปหมด หลงเหลือเพียงความเย็นชา

กว่าเฉินเป่ยจะสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้หล่อนได้ แต่กลับต้องพังลงอีกครั้ง...

“เชอะ พอแล้ว” เฉินเป่ยเบะปากน้อยใจ ให้ตายเถอะ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นเงินของฉัน แต่ฉันยังช่วยเธอตบหน้าคุณชายหลีอย่างไร้เยื่อใย....ไม่ขอบคุณฉันก็ช่าง แต่ยังมาเย็นชาใส่ฉันอีก

เฉินเป่ยนั่งดูทีวีด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ หลีชิงเยียนเหลือบมองดูเฉินเป่ย ในใจครุ่นคิด ไอ้หมอนี่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ

“เสี่ยวหยุน ทำให้เธอต้องเสียเงินเยอะเลย” หลีชิงเยียนกอดแขนของซูเสี่ยวหยุนด้วยความสนิทสนม กลิ่นน้ำหอมของสองสาวปนเปเข้าด้วยกัน ทำให้มีกลิ่นหอมที่แปลกประหลาด คละคลุ้งไปทั่ว

เฉินเป่ยแอบมองพวกหล่อนจากกระจกมองหลัง ทั้งสองสาวถือได้ว่าเป็นผู้ดีชั้นสูง!

และแน่นอน หัวใจของเฉินเป่ยเป็นของหลีชิงเยียน ขาอันเรียวยาวน่ายั่วยวนของหลีชิงเยียน ยังสวมถุงน่องสีดำ สำหรับเฉินเป่ยแล้ว ช่างยั่วกระชากหัวใจเหลือเกิน!

……

หลังจากที่พวกเฉินเป่ยกลับบ้าน งานประมูลก็เสร็จสิ้นลงพอดี

ผู้คนมากมายเดินหลั่งไหลออกจากงาน แต่รอบกายของคุณชายหลีถูกล้อมรอบไปด้วยบอดี้การ์ด ค่อยๆเดินออกมาด้วยสีหน้าเป็นทุกข์

รถเฟอร์รารี่สีดำจอดอยู่ริมถนน คุณชายหลีเข้าไปในรถ ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างนอบน้อม “คุณชายหลี เรื่องที่คุณให้ผมไปจัดการครั้งที่แล้ว ผมสืบมาแล้ว...”

“ผลเป็นอย่างไร?” คุณชายหลีถามด้วยเสียงนิ่งขรึม

“เอ๋อตงเฉินผู้นี้ เขาไม่ใช่คนเมืองหู้ไห่ เขาเป็นคนเยี่ยนจิง” ลูกน้องกล่าว