สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 72

บทที่72 ยืมมีดฆ่าคน

อากาศ……แข็งตัวฉับพลัน

หลีชิงเยียนกอดหน้าอกไว้ จ้องมองถังเต๋อ แล้วคิ้วดำขมวดขึ้น

และซูเสี่ยวหยุนที่อยู่ด้านข้าง ดวงตางามเซ็กซี่มีเสน่ห์กำลังมองทางหลีเช่าเทียน กะพริบตาเบาๆ อย่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

ตอนแรกเธอคิดว่าถังเต๋อเพียงแค่ขอบคุณที่เฉินเป่ยช่วยชีวิตเอาไว้เท่านั้นเอง ดังนั้นถึงเชิญพวกเขาเข้าร่วมงานเลี้ยงส่วนตัวที่หรูหราครั้งนี้

แต่ใครก็คาดไม่ถึงว่าถังเต๋อยังเชิญชวนหลีเช่าเทียนและทุกคนในตระกูลหลี นี่หมายความว่าอะไร?

บรรยากาศเงียบสงบ เหลือเพียงเสียงสะท้อนรองเท้าหนังของหลีเช่าเทียนเหยียบลงบนพื้น นับวันยิ่งดังขึ้น

หลีเช่าเทียนค่อยๆ เดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร มองเห็นหลีชิงเยียนและเฉินเป่ยที่สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไร ใบหน้าหล่อเหลาประกายอมยิ้มที่ล้ำลึก ก่อนจะพูดขึ้น “รบกวนทุกท่านแล้ว ผมนึกไม่ถึงว่าคืนนี้คุณท่านถังเชิญพวกเรามาด้วย กระผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”

หลีชิงเยียนกอดหน้าอกไว้ ใบหน้างดงามราวกับเจียระไนจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของหลีเช่าเทียนอย่างเย็นเฉียบ ระดับความรู้สึกดีต่อหลีเช่าเทียนในใจเธอ ลดลงจนถึงจุดศูนย์

เฉินเป่ยหันหน้ามองทางถังเต๋อ ยกมุมปากแฝงความหมายอันธพาลขึ้น “นี่คุณท่านถังกลัวว่าคนน้อยแล้วจะเงียบเกินไปเหรอ? ถ้าคุณท่านถังชอบความคึกคัก บอกผมสักหน่อยก็ได้ ผมรับรองว่าจะเรียกสาวที่รูปร่างตรงตามใจมาให้คุณท่านถังได้ผ่อนคลายสบาย”

คุณท่านถังสีหน้าครุ่นคิด หัวเราะฮาๆ “ทั้งสองท่านเข้าใจผิดแล้ว ที่ให้คุณชายหลีมาด้วย เป็นความคิดของหลีหงเพื่อนผมคนนั้น……พรรคการเมืองมีเรื่อง เขาต้องกลับไปจัดการชั่วคราว หลีหงเลยให้ผมเชิญพวกคุณมาในงานเลี้ยงส่วนตัวนี้ บอกว่าพวกคุณเคยเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันบางอย่าง……ไม่จำเป็นต้องแข็งอยู่ตลอด กินข้าวมื้อนี้แล้ว จากนี้ไปเป็นครอบครัวเดียวกัน”

ดวงตางดงามของหลีชิงเยียนหนาวเย็น เข้าใจผิด? เธอรู้เจตนาของหลีหงอย่างชัดเจน แต่เธอจะยอมขจัดไปขนาดนี้ได้อย่างไร ตระกูลหลี……ที่เต็มไปด้วยการวางแผนโค่นกันและกันนั้น แสนเย็นยะเยือกนั้น เธอไม่อยากกลับไปอีก ถ้าไม่ใช่เพราะความขัดแย้งภายใน……เธอจะตามบิดาหลีหยางมาที่เมืองหู้ไห่ได้อย่างไร

เธอตัดใจจากตระกูลหลีที่เยี่ยนจิงตั้งนานแล้ว สามารถพูดได้ว่าเธอเกือบจะกลายเป็นศัตรูของตระกูลหลี เป็นไปได้อย่างไรที่คำพูดประโยคเดียวของคุณท่านถัง จะทำให้ทั้งสองฝ่ายวางความแค้นลงได้

“เข้าใจผิด……” ดวงตาทั้งคู่ของชงหลีเช่าเทียนลึกล้ำคล้ายดาบกวาดมองเฉินเป่ยกับหลีชิงเยียน มุมปากฉีกเส้นรัศมีวงกลมขึ้น “ผมกับชิงเยียนเกิดความเข้าใจผิด ที่จริงค่อนข้างมาก ถ้าชิงเยียนวางลงได้ ผมย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อยแน่”

“คุณ……” ใบหน้างดงามสง่าผ่าเผยของหลีชิงเยียนแข็งทื่อ น้ำเสียงหลีเช่าเทียนเรียบเฉยไม่สนใจ……ราวกับเรื่องในอดีตทั้งหมดนั้นล้วนเป็นหลีชิงเยียนที่ทำ

“เอาล่ะๆ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว รีบนั่งลงกัน ชิมฝีมืออาหารพวกนี้หน่อย” ถังเต๋อหัวเราะฮาๆ ทำลายบรรยากาศที่กระอักกระอ่วน

พวกหลีเช่าเทียนมานั่งแล้ว โต๊ะอาหารแถวยาวกว้างใหญ่ตัวหนึ่ง จัดวางอาหารที่ประณีตงดงาม อาหารพวกนี้ราคาแพง……ถึงแม้หลีชิงเยียนจะทานอาหารชั้นหนึ่งจนเคยชิน ทว่าตอนที่เห็นอาหารเหล่านี้ ใบหน้างดงามยังเกิดความประทับใจ

เพราะถังเต๋อเชิญพ่อครัวชั้นเลิศระดับประเทศจากเยี่ยนจิงมาแล้ว! พ่อครัวชั้นเลิศท่านนั้นเคยทำอาหารงานเลี้ยงระดับประเทศนับครั้งไม่ถ้วน อาหารที่ทำออกมาย่อมเป็นอาหารชั้นยอดในรายการอยู่แล้ว!

ถึงแม้จะเกิดในตระกูลผู้ดีที่หู้ไห่ เธอก็ถูกหลีหยางเลี้ยงให้เป็นไข่ในหินตั้งแต่เด็ก นี่เป็นครั้งแรกที่โชคดีได้ลิ้มรสอาหารชั้นเยี่ยมแบบนี้

ส่วนเฉินเป่ยที่อยู่อีกข้าง เห็นได้ชัดว่าไม่มีมารยาทบนโต๊ะอาหารสักนิด มือซ้ายขวาเริ่มทำงาน กินดื่มยกใหญ่ ไม่มีกิริยามารยาทท่าทางงดงามเลยสักนิดเดียว……

ภายในโถงงานเลี้ยงเฉกเช่นสังคมระดับสูงแห่งนี้ มีเพียงเฉินเป่ยที่เหมือนสัตว์ป่าหยาบคายคนเดียว ซึ่งดึงดูดสายตาทุกคนตระกูลหลีได้อย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นป้าใหญ่ก็เอ่ยปาก ทำลายบรรยากาศที่เงียบสงบลงก่อน “ชิงเยียน สามีเธอกินข้าวแบบนี้เหรอ?”

หลีชิงเยียนหันหน้า มองเห็นเฉินเป่ยไม่มีท่วงท่าที่สง่างามใดๆ เลย มือซ้ายจับขาไก่ไว้ มือขวาถือช้อนซุป ซดน้ำแกงแบบซู๊ดๆ

แม้แต่ตอนที่กินน่องไก่ยังปากขยับจั๊บๆ กินอย่างดูไม่ดีที่สุด

“ชิงเยียน ถึงแม้พ่อเธอกับบ้านหลีจะเกิดความคิดต่างกัน แต่ก็ยังเป็นบุคคลชั้นสูง กิริยาท่าทางงดงาม การอบรมของเธอน่าจะไม่แย่ แต่สามีแบบนี้ของเธอ ตอนกินข้าวยังเหมือนกับคนใช้ ไม่เหมือนท่าทางที่ได้รับการอบรมมาสักนิดเดียว นี่ถ้าข่าวแพร่ออกไป คนที่ไม่รู้จะคิดว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลหลีเป็นทาสชายเอานะ……” ภายในคำพูดป้าสองจ้องหลีชิงเยียนเต็มไปด้วยความหมาย ซึ่งเต็มไปด้วยความหมายเสียดสี

คำพูดของป้าสองลอยมาเข้าหูของเฉินเป่ยแล้ว ในดวงตาลึกที่เรียบนิ่งของเฉินเป่ยประกายมันวาวล้ำลึกพาดผ่าน

หลีชิงเยียนหันหน้า มองเห็นเฉินเป่ยซึ่งกินดื่มใหญ่โตอย่างกำเริบเสิบสาน ล้วนแล้วแต่ไม่มีการอบรมมาสักนิด เหมือนคิดว่าที่นี่เป็นบ้านตนเอง

“กุ๊ย……” หลีชิงเยียนบ่นภายในใจ แต่ภายนอกยังตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ขอบคุณคำแนะนำของป้าสองนะคะ ต่อไปฉันจะให้เขาระวังให้มากขึ้นค่ะ”