สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 73

บทที่73 ขอโทษ!!

ถังเต๋อขมวดคิ้วมองทางเฉินเป่ย เห็นได้ชัดมากว่าเขาจะต้องพูดอธิบายสักอย่าง

ใบหน้างดงามของหลีชิงเยียนเย็นเฉียบ หลีหงอยากให้หลีเช่าเทียนกับพวกเขาคืนดีกัน แต่หลีเช่าเทียนยินยอมหรือไม่?

ในโถงงานเลี้ยงที่เงียบเหงา……ในอากาศมีบรรยากาศที่หนาวเหน็บกดดันอย่างยิ่งกำลังก่อหวอด ทำให้แม้แต่คนยังหายใจลำบาก

เฉินเป่ยกวาดตามองหลีเช่าเทียนและผู้เชี่ยวชาญแพทย์จีนหลายคนด้านหลัง ก่อนจะเบ้ๆ ปาก “นี่คุณกำลัง……สงสัยใบสั่งยา?”

ถังเต๋อไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้เฉินเป่ยจะรักษาโรคของเขาให้หายดี แต่ถ้าเทียบกับผู้เชี่ยวชาญการแพทย์จีนแบบนั้น เดิมทีเขาไม่รู้จักสถานะของเฉินเป่ย ดูขึ้นมาก็ไม่เหมือนกับหมอ

ถังเต๋อสีหน้าเรียบนิ่ง เฉินเป่ยค่อยๆ ลุกขึ้น ทันใดนั้นก็หัวเราะ

“คุณเฉิน นี่ตลกมากเหรอ?” หลีเช่าเทียนยิ้มถาม

“เช่าเทียน เสียเวลาพูดกับเขาทำไม เขาเป็นพวกโกหกเร่ร่อน เที่ยวหลอกลวงต้มตุ๋น ไม่รู้ว่าใช้วิธีไหนหลอกลวงคุณท่านถัง ตอนนี้หมดคำจะพูดแล้ว” มือทั้งคู่ของป้าใหญ่เท้าสะเอวไว้ ถลึงตาใส่หลีชิงเยียนอย่างโหดร้าย “เธอก็ด้วย พวกเขาทั้งสองคนเป็นพวกเดียวกันแน่”

ป้าสองพยักหน้า “เขาใจฝ่อแล้วล่ะ กล้าใช้ใบสั่งยาธรรมดามาหลอกคุณท่านถัง เป็นพวกไม่เข้าท่าเอาเสียจริงๆ”

“พวกxโง่!” ทันใดนั้นเฉินเป่ยก็พ่นเสียงหนึ่งออกมา เสียงของเฉินเป่ยไม่ดังนัก แต่คำพูดประโยคนี้กลับกลิ้งราวกับฟ้าผ่า สะท้อนกลับเต็มที่ในโถงงานเลี้ยง

หลีเช่าเทียนสีหน้าแข็งทื่อ เฉินเป่ยจิบเหล้าไปอึกหนึ่ง หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “กลลวงเล็กๆ แบบนี้ เล่นให้พวกคุณหัวหมุนกันได้เหรอ?”

หลีเช่าเทียนสีหน้าเย็นชา ก้าวเท้าออกมาพูดเสียงดุ “มีอะไรก็รีบพูดมา ทำหน้าลิงหลอกเจ้า ถ้านายไม่ได้ผวาแล้วคืออะไร!”

“ผมผวา?” เฉินเป่ยกวาดตามองหลีเช่าเทียน ตาทั้งคู่เปิดปิด แสงเย็นที่น่าสะพรึงกลัวยิงออกมา! นั่นคือสายตาที่ทำให้คนกลัวจนใจสั่น! โหดร้ายสยองขวัญ! ราวกับการจ้องของอสูร!

เฉินเป่ยก้าวเท้าออกมาเช่นกัน ชั่วขณะนั้นทั้งตัวมีท่าทีน่ากลัวใหญ่โตฟุ้งตลบออกมา

อุณหภูมิทั้งในโถงงานเลี้ยงส่วนตัวลดลงอย่างฉับพลัน เฉินเป่ยกวาดตาผ่านหลีเช่าเทียนและผู้เชี่ยวชาญการแพทย์จีนเหล่านั้นอย่างนิ่งๆ สายตาแหลมคมราวกับดาบ

หลีเช่าเทียนยืนแบบนี้อยู่ตรงนั้น สายตาจ้องมองเฉินเป่ยไว้ยิ่งหนาวเย็นเพิ่มขึ้น การตอบสนองกะทันหันของเฉินเป่ยทำให้ภายในใจเขาเกินความคาดหมายอยู่บ้าง ไม่เปิดไพ่ตามแบบทั่วไปตั้งแต่แรก

ป้าใหญ่กับป้าสองสั่นเทาทั้งตัว จากในสายตาของเฉินเป่ย พวกเธอรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตนิดๆ ชัดเจนอย่างยิ่ง!

เฉินเป่ยควักมือถือออก ต่อสายโทรศัพท์สายหนึ่ง พูดง่ายๆ ไม่กี่ประโยค จากนั้นค่อยๆ วางลง สายตาจ้องมองไปที่หลีเช่าเทียนตรงๆ “อีกห้านาที จะได้เห็นชัดๆ ด้วยตัวเอง”

“ได้” หลีเช่าเทียนเป็นคนที่หยิ่งยโส จะยอมทนการยั่วเย้าแบบนี้ของเฉินเป่ยได้อย่างไรกัน ตอบรับปากไปอย่างไม่ลังเลนิด

เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที หลีชิงเยียนจ้องเฉินเป่ยไว้ ถึงแม้สีหน้าจะนิ่งสงบ แต่ในดวงตางดงามกลับเป็นความกังวลสับสนที่ปิดซ่อนไม่มิด

เธอไม่รู้ว่าเฉินเป่ยอยากทำอะไร แต่ว่าเธอเป็นห่วงเฉินเป่ยมาก เพราะเฉินเป่ยเวลานี้กำลังเป็นปรปักษ์กับหลีเช่าเทียน

หลีเช่าเทียนเป็นใคร? คุณชายสองของตระกูหลีแห่งเยี่ยนจิง แต่ไหนแต่ไรความคิดรอบคอบ ไม่เคยทำเรื่องที่ไม่มั่นใจ

เรื่องนี้ หลีเช่าเทียนยึดครองความได้เปรียบแน่นอน ไม่ว่าเฉินเป่ยจะพูดอย่างไรก็ตาม ล้วนหนีไม่พ้นข้อครหาที่ไม่กระจ่าง

หลีเช่าเทียน……อยากจะขุดรากถอนโคนเฉินเป่ยทุกเวลานาที!

เกรงว่าหลีชิงเยียนเองก็ไม่ได้รู้เลยว่าตนเองนั้นไม่รู้สึกตัว เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของเฉินเป่ยขึ้นมาแล้ว

หลังจากต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันมาหลายนาที ในที่สุดป้าใหญ่ของหลีเช่าเทียนก็เสียความอดทน พูดด้วยน้ำเสียงโมโห “คุณท่านถังคุณยังรออะไรอีก เห็นชัดๆ ว่าเจ้าคนนี้กำลังยื้อเวลา เอาเขาใส่กระสอบจับถ่วงแม่น้ำให้เต่ากินเลย”

“โวยวาย” เฉินเป่ยกวาดตามองป้าใหญ่อย่างเมินเฉย ตำหนิเสียงเย็น

“นายไม่ใช่ที่เขากันลือว่าเป็นฮัวโต๋น้อยแห่งหู้ไห่เหรอ?” ทันใดนั้นผู้อาวุโสท่านหนึ่งก็ยืนออกมา จ้องไปที่เฉินเป่ยอย่างเย็นชา “ฉันเคยเจอผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่หมอมือหนึ่งในวงการแพทย์จีนของเมืองหู้ไห่มาหมด แต่ฉันไม่เคยเจอนายมาก่อน?”

“ได้ยินว่าแม้แต่สิทธิ์เป็นหมอ นายยังไม่มี ยังกล้าเรียกตัวเองว่าฮัวโต๋น้อยแห่งหู้ไห่ ใครให้ความกล้านี้กับนายกัน?”

ผู้อาวุโสหัวเราะเยาะ “เอาใบสั่งยาธรรมดามาหลอกลวงฉัน พวกเสเพลพเนจรคนหนึ่ง ยังกล้าร้องโวยวายต่อหน้าฉันอีก!”

“นายมันเป็นพวกถ่อยสถุลในวงการแพทย์ของพวกเรา” ผู้อาวุโสตวาดเสียงดุ ทำให้สายตาของถังเต๋อเปลี่ยนมากลัดกลุ้ม

“ใครเป็นพวกถ่อยสถุล ในใจตัวเองไม่ชัดเจนรึไง?”

ในเวลานี้ เสียงที่เกรี้ยวกราดลอยมาจากประตูใหญ่ทองแท้ ทำให้ผู้อาวุโสสีหน้าแข็งทื่อ

ผู้อาวุโสหันหน้ามา มองเห็นผู้เฒ่าท่านหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก สีหน้าหนาวเหน็บราวกับเกล็ดน้ำแข็ง

“คุณเป็นใครกัน คุณรู้หรือเปล่าว่าผมเป็นใคร?” ผู้อาวุโสเงยหน้าอย่างลำพอง ถามขึ้นด้วยการมองจากบนลงล่าง

“ฉันต้องสนใจว่านายเป็นใครด้วยเหรอ ใครใช้ให้นายมารังแกเพื่อนของฉัน?” ผู้เฒ่ากวาดตามองทางหมอผู้ชำนาญการที่ยืนอยู่หลายคนนั้น “ฉันได้ยินว่าผู้เชี่ยวชาญในวงการแพทย์จีนที่เมืองหู้ไห่หลายท่านก็มาร่วมสนุกกันที่นี่ด้วย”

“สำหรับฉันเป็นใครนั้น?” ผู้เฒ่ามองทุกคนทีหนึ่ง ยิ้มเยาะ “ฉันเป็นประธานสมาคมการแพทย์แห่งหู้ไห่!”

ซู่!

บรรยากาศเงียบเหงา!!

พอผู้เฒ่าพูดคำนี้ออกมา ทั่วทุกด้านล้วนเงียบไปหมด แม้แต่เข็มหล่นยังได้ยิน!