ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5332

เพราะฉะนั้น การที่เขาถามหงฉางชิงว่าจะกลับอเมริกาหรือไม่นั้น มันก็เป็นเพียงการทดสอบหยั่งเชิงเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น เขาคาดการณ์ว่าถ้าเกิดหงฉางชิงเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง เขาไม่มีทางคว้าโอกาสกลับอเมริกาตอนนี้แน่นอน

และมันก็เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้จริง ๆ ด้วย

ทันทีที่หงฉางชิงพูดคำว่า‘ผมกลับได้เหรอครับ’ออกมา วินาทีต่อไป เขาก็รู้สึกน้อยใจจนอยากตายกะทันหัน  

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดในใจ: “แม่งเอ๊ย กูหอบสังขารมาหาเย่เฉินตั้งไกล เพราะหวังว่าจะได้รับยาทิพย์ยาวิเศษที่มีฤทธิ์ยาแข็งแกร่งหนึ่งเม็ด ทำให้ศักยภาพของกูยกระดับขึ้นอีกขั้น หรือไม่ก็เรียนรู้วิถีกลั่นยาที่ยอดเยี่ยมมากกว่ากับเย่เฉิน พอกลับไปแล้วตัวเองค่อยหาโอกาสกลั่นยาที่ดีเยี่ยมกว่าหน่อย แต่นึกไม่ถึงเลยว่าขโมยไก่ไม่ได้ แถมยังเสียข้าวสารอีกกำมือ ไม่เจอยา วิชากลั่นยาก็ไม่ได้เรียน ในทางตรงกันข้ามกลับต้องสูญเสียเตายาที่สืบทอดต่อกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษอีก ถ้าเกิดกูกลับตอนนี้ ก็เท่ากับยิ่งคิดยิ่งขาดทุนไม่ใช่เหรอ?”

แต่ทว่าเขาจะกล้าพูดประโยคนี้ออกมาได้ยังไง แค่พูดอ้ำ ๆ อึ่ง ๆ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก 

ตอนนี้เย่เฉินจึงยิ้มพลางพูด: “เอาแบบนี้เถอะหงเทียนซือ ถึงแม้นายจะมอบเตายานี้ให้ฉันด้วยความเต็มใจ แต่ว่าฉันน่ะเป็นคนที่ไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่น เอางี้ไหมเดี๋ยวฉันจัดแจงเครื่องบินส่วนตัวให้นายหนึ่งลำ ส่งนายกลับอเมริกาตั้งแต่บ่ายนี้เลย และนายก็ช่วยบอกคุณยายฉันล่วงหน้าด้วยว่านายกลับไปเพราะยังมีแผนการอื่น ไม่รอพวกเขาที่นี่แล้ว”

หลังจากรู้ว่าเย่เฉินไม่มีความคิดที่จะฆ่าตัวเองแล้ว จู่ ๆ หงฉางชิงก็ไม่อยากจากไปตอนนี้ ดังนั้นจึงทำได้แค่พูดด้วยความคับแค้นใจ: “อาจารย์เย่ ผมจะบอกความจริงกับท่านก็ได้ครับ ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้กระผมโฟกัสเรื่องเก็บตัวฝึกฝนมาโดยตลอด ไม่มีเวลาจัดการดูแลเต๋าไท่เจินอัจฉริยะภายในเต๋าไท่เจินเริ่มโรยรา ไม่มีอนาคตอะไรแล้ว เพราะฉะนั้นผม……เพราะฉะนั้นผมเลย……”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หงฉางชิงก็ไม่กล้าบอกความคิดที่ตัวเองจะอยู่จินหลิงชั่วคราวออกมาเช่นกัน 

เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเขาพูดเพราะฉะนั้นอยู่ครึ่งวัน แต่ก็พูดบทสรุปออกมาไม่ได้สักที ดังนั้นจึงยิ้มแล้วถามเขา: “นายอยากบอกว่ากลับไปก็ไม่มีความหมาย เพราะงั้นนายเลยวางแผนที่จะอยู่ในจินหลิงต่อระยะหนึ่งใช่ไหม?”

เมื่อหงฉางชิงได้ยินคำพูดนี้ จึงมีความสุขขึ้นมาทันที ก่อนจะตบหน้าขาตัวเองครั้งหนึ่งโดยสัญชาตญาณ: “อาจารย์เย่พูดถูกครับ! กระผมหมายความว่าอย่างนี้นี่แหละ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองหน้าเย่เฉินด้วยความกระวนกระวาย รอเย่เฉินแสดงท่าที 

ตอนนี้เย่เฉินก็ไม่โมโหเช่นกัน แต่เป็นการอมยิ้มแล้วเอ่ยปากพูด: “หงเทียนซือเอ๊ย นายลองฟังความคิดที่ฉันเรียบเรียงดูนะ ดูว่าเรื่องนี้ถูกต้องหรือเปล่า”

หงฉางชิงรีบตอบกลับ: “อาจารย์เย่เชิญพูดเลยครับ!”

เย่เฉินผงกหัวแล้วพูดต่อ: “นายคิดดูนะ จุดประสงค์ที่นายมาจินหลิงนั้น ก็เป็นเพียงเพราะอยากตามหาว่าใครเป็นคนกลั่นยาทั้งสองประเภทอย่างอายุวัฒนะและยาช่วยหัวใจออกมา ตอนนี้นายก็เจอตัวฉันแล้ว งั้นจุดประสงค์ของการมาจินหลิงในครั้งนี้ของนายก็บรรลุแล้วไม่ใช่เหรอ ในเมื่อจุดประสงค์บรรลุแล้ว นายจะอยู่ที่นี่ต่อทำไม?”

เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่สามารถโต้แย้งนี้ของเย่เฉิน หงฉางชิงก็รู้สึกลัดกลุ้มใจจนร่างกายสั่นสะดุ้งเล็กน้อย ริมฝีปากก็สั่นริก ๆ ฟันเริ่มกัดกระทบกันในช่องปากอย่างควบคุมไม่ได้ 

หงฉางชิงไม่อยากจากไปมากที่สุดอยู่แล้ว แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรจะเอ่ยปากพูดกับเย่เฉินอย่างไรดี 

ยังไงซะเขาก็กลัวว่าการได้คืบจะเอาศอกของตัวเองจะทำให้เย่เฉินเปลี่ยนใจกะทันหัน ถึงตอนนั้นถ้าเกิดเขาเอาตัวเองให้ตายอีกครั้ง งั้นก็ยิ่งเสียเปรียบมากเข้าไปใหญ่มิใช่หรือ?

และในเวลานี้เอง จู่ ๆ เย่เฉินก็เปลี่ยนประเด็น: “ใช่สิหงเทียนซือ นายหยุดอยู่แดนนักบู๊แปดดาวมานานแค่ไหนแล้ว?”

หงฉางชิงตอบกลับอย่างเคารพนอบน้อม: “ตอบกลับอาจารย์เย่……กระผมหยุดอยู่แดนนักบู๊แปดดาวมา 16 กว่าปีแล้วครับ……”